สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เราชื่อแพรวนะคะ.. วันนี้เรามีเรื่องอยากจะถามเพื่อนๆค่ะ ไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นโรคนี้หรือเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีความรู้ทางด้านนี้
เรามีเรื่องอยากปรึกษา.. อยากฟังความคิดเห็นจากคนอื่นๆที่เป็นเหมือนเราหรือแตกต่างจากเราก็ได้ค่ะ เเสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่เลยนะคะ *แต่ขอความกรุณาแสดงความคิดเห็นกันอย่างสุภาพ มีเหตุมีผล ไม่ใช้อารมณ์กันนะคะ ขอบคุณค่ะ*
ตอนแรกเลยเรายังไม่มั่นใจว่าตัวเป็นโรคซึมเศร้านะคะ พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงสอบMidtermค่ะ เราตั้งใจอ่านหนังสือวิชานึงมากๆค่ะ เพราะเป็นวิชาที่เรารัก.. แน่นอนว่าตอนนั้นเรามีความสุขกับการเรียนมากถึงแม้ว่าจะเป็นการเรียนออนไลน์ เราดูคลิปเรียนได้ อ่านหนังสือได้โดยที่ไม่หลับไม่นอน ไม่เหนื่อย ให้กำลังใจตัวเองได้ แพชชั่นเกินล้านค่ะ แต่พอวันที่คะแนนออกเราเฟลสุดๆเลยค่ะ เราได้คะแนนน้อยกว่าที่เราตั้งใจไว้มาก ไม่ถึงกับเอฟและมินคณะนะคะ เรารู้สึกแย่มากๆเราไม่มีแรงทำอะไรเลย ไม่เข้าเรียน ไม่อ่านหนังสือเพราะไม่รู้จะเรียนไปทำไม จะอ่านหนังสือไปทำไมในเมื่อผลลัพธ์ที่ออกมามันไม่สมหวังเลย เราเอาแต่ร้องไห้ กินเก่งกว่าเดิมรู้สึกแย่ก็กิน เอาแต่กิน กินเสร็จก็นอน.. แต่ก็นอนไม่หลับค่ะ เอาแต่นอนร้องไห้เรานอนร้องไห้แทบจะทั้งวัน เมื่อไหร่ที่นึกถึงเรื่องคะเเนนน้ำตาเราก็ไหลออกมาเองเลยค่ะ ไหลจนไม่รู้จะไหลยังไงแล้วจนหลับ ชีวิตเราวนลูปอยู่แค่นี้ ซ้ำยังมาทะเลาะกับที่บ้านอีกเรื่องคะเเนน เรื่องผลการเรียน และส่วนตัวที่บ้านเราชอบบ่นเราค่ะ ชอบพูดจาเเซะ บางครั้งถากถางก็มี พ่อเราก็เป็นคนจริงจังกับชีวิต พูดอะไรทำอะไรไม่ค่อยนึกถึงใจเรา แต่เราไม่มีแม่นะคะ.. เเม่เราเสียชีวิตตอนเราอยู่ป.4 ซึ่งตอนนี้เราอยู่ปี3แล้ว.. บอกตรงๆว่าตอนนั้นเรารู้สึกมืดมนมาก เคว้งสุดๆ ไม่สามารถคุยกับใครได้ เราได้เเต่เก็บมานอนร้องไห้คนเดียวในห้องมืดๆ แต่จนถึงตอนนี้เราก็ยังคิดว่าตัวเองแค่เครียดค่ะ พอผ่านไปได้ไม่กี่วันเราก็เริ่มชอบของมีคมค่ะ ชอบเล่นมีด ชอบเล่นคัตเตอร์ .. เราซื้อคัตเตอร์มาตุนเยอะมาก... เเล้วเราก็เริ่มกรีดเเขนตัวเองค่ะ จนสุดท้ายแล้วเราทนไม่ไหวจริงๆเราเลยทักไปปรึกษาเพื่อนสนิทค่ะ เพื่อนเลยแนะนำให้เราไปหาหมอค่ะ
เราจึงตัดสินใจไปหาหมอ(ร.พ.01) เราเล่าเรื่องทุกอย่างให้หมอฟัง.. หมอบอกว่าเราเเค่เครียดและคิดเยอะไปเองค่ะ ยังไม่เป็นโรคทางจิตเวชอะไรทั้งนั้น ให้ปรับตัวเข้าหาครอบครัว.. แน่นอนว่าเราทำไม่ได้ค่ะ หมอจ่ายยาFluoxetineมาให้ค่ะ แต่อาการเราก็ไม่ดีขึ้น
เราเริ่มกรีดแขนตัวเองค่ะ ตอนแรกก็แค่ถลอกๆ ต่อมาก็เริ่มลึกขึ้นจนตอนไปเย็บหมอบอกเราว่าอีกนิดจะโดนเส้นเลือดดำแล้วนะ นั้นค่ะเลยเป็นเหตุให้ที่บ้านร็ว่าเราเปลี่ยนไป เพราะเขาเพิ่งเห็นว่าเราทำร้ายตัวเอง
เราตัดสินใจไปหาหมอ(ร.พ.02) เนื่องจากเราไปร.พ.01แล้วไม่ได้ผล เราทำเหมือนเดิมค่ะ เล่าทุกๆอย่างให้หมอฟังและบอกว่าเราเป็นแบบนี้มาเกิน2อาทิตย์แล้ว ซึ่งหมอใส่ใจเรามากคุยกับเราเป็นชั่วโมง เราปล่อยโฮตลอด.. ซึ่งหมอให้ยาเรามาทานหลายตัวมาก และหนึ่งในตัวนั้นมันทำให้เราน้ำหนักขึ้นไปอีก.. เราเลยมาเครียดเรื่องน้ำหนักอีก+กับเราเริ่มมีอาการหูแว่ว.. เริ่มคิดไปเองว่าโลกนี้ไม่ต้องการเรา "ได้ยินเสียงในห้องว่ากรีดเเขนตัวเองอีกสิ กรีดลึกๆเลย ชอบไม่ใช่เหรอ" เริ่มเห็นภาพหลอนตอนก่อนนอนว่ามีคนมาหา มีคนมานอนด้วย มีคนลอยอยู่บนเพดานในห้อง.. หมอก็แนะนำให้เรานอนร.พ. ซึ่งต้องนอนห้องรวมเพราะอาการเราน่าเป็นห่วง ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด แน่นอนว่าเราไม่นอนเพราะเรารู้สึกไม่ปลอดภัยเวลาต้องอยู่กับคนที่เราไม่รู้จัก .. ซึ่งร.พ.นี้เรารักษามาได้เกือบปี แต่อาการก็ไม่ดีขึ้น.. หมอเลยแนะนำให้เราเปลี่ยนร.พ. ซึ่งหมอวินิจฉัยว่าเราเป็น " severe depressive episode with psychotic symtoms " ค่ะ
แล้วต่อมาก็ดำเนินมาถึงตอนที่เราต้องลาพักการเรียนค่ะ เพื่อรักษาสถานภาพการเป็นนักศึกษา.. เพราะตอนนั้นเราดิ่งมาก คิดทำร้ายตัวเองตลอดเวลา . ความจำแย่ลง สมาธิแย่ลง ปฎิสัมพันธ์กับคนรอบข้างไม่ได้ ใจร้อน
เราตัดสินใจไปหาหมอ(ร.พ.03-ปัจจุบัน).. และกำลังจะย้ายไปรักษาร.พ.04(เนื่องจากคิวยาวมาก เลยต้องรับยาร.พ.03ไปก่อน) .. เราเริ่มอาการดีขึ้นค่ะเพราะพักการเรียน เริ่มกลับมาฟังเพลงกลับมาดูหนังได้บ้าง แต่ไม่มีปฎิสัมพันธ์ค่ะ ถ้าไม่กินยาก็นอนไม่หลับ เริ่มแยกตัวออกมาเมื่อต้องอยู๋รวมกับครอบครัวหรือคนเยอะๆ อาการเริ่มดีขึ้น หมอปรับยาต่อเรื่อยๆ เริ่มเอายานอนหลับออกเพราะอยากให้เราหลับได้ด้วยตัวเอง แต่สิ่งที่ตามมาคือเรามีความสุขกับการใช้เงิน(เราลืมเล่าไปค่ะว่าก่อนที่จะพักการเรียนเราเอาเงินค่าเทอม17000บาทมาใช้จนหมด ยังไม่พอเรายังไปยืมน้องสาวมาอีก555555555 ไอ้โรคบ้านี้แย่เนอะ ..มีแต่สร้างภาระ เป็นคนเห็นเเก่ตัว หมดไปกับของไร้สาระ เครื่องแต่งตัว เครื่องสำอางค์ค่ะเราเพลินมาก เราสดใสมาก เราติดการทำสีผม ติดการทำเล็บ เปลี่ยนสีเป็นว่าเล่น.. 3วันเปลี่ยนที เห็นอะไรที่อยากได้เราก็ซื้อๆเเบบไม่คิด เราเริ่มหยิบยืมเงินของคนอื่น จนถึงตอนนรี้เราก็ยังเป็นอยู่) พอที่บ้านรู้เราก็โดนด่าโดนว่า.. มันทำให้เรารู้สึกว่า ..เอ้าเรามีความสุขแต่เราก็ทำไม่ได้ แล้วจะให้เราทำยังไง. แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายเงินหมด .. เราไม่มีเงินเเล้ว แต่ความต้องการเรายังมีเหมือนเดิม ..
จนท้ายที่สุดเราทนไม่ไหวค่ะ เราเลยตัดสินใจoverdose.. จนต้องadmit แล้วจนได้เราได้พักการเรียนอีกรอบแล้ว55555 เอาจริงๆฟตอนที่อยู่ร.พ.เราก็ว่าจะไม่ทำแล้วนะ แต่พอมาวันนี้เรารู้สึกความสุขมันหายไปอ่ะ เราไม่รู้จะจัดการกับความเครียดยังไง เราอยากใช้เงินซื้อความสุข เราอยากหาความสุขให้ตัวเองอีก แต่ก็อย่างว่าเนอะใครจะมาให้เราฟรีๆ5555555555555 สุดท้ายความรู้สึกที่อยากoverdoseมันกลับมาอีกแล้วทุกคน อยากกรีดเเขนตัวเอง อยากทำให้ตัวเองเจ็บมันกลับมาอีกแล้ว555555555555555555555555555555555555555555 ทำยังไงดีวะ.. ทำให้ตัวเองกลับไปอยู่ร.พ.อีกดีมั้ย เรากลายเป็นคนเสพติดการใช้เงินระบายความเครียด ระบายความเศร้าไปแล้ว
โรคซึมเศร้าและโรคไบโพลาร์
เรามีเรื่องอยากปรึกษา.. อยากฟังความคิดเห็นจากคนอื่นๆที่เป็นเหมือนเราหรือแตกต่างจากเราก็ได้ค่ะ เเสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่เลยนะคะ *แต่ขอความกรุณาแสดงความคิดเห็นกันอย่างสุภาพ มีเหตุมีผล ไม่ใช้อารมณ์กันนะคะ ขอบคุณค่ะ*
ตอนแรกเลยเรายังไม่มั่นใจว่าตัวเป็นโรคซึมเศร้านะคะ พอดีช่วงนั้นเป็นช่วงสอบMidtermค่ะ เราตั้งใจอ่านหนังสือวิชานึงมากๆค่ะ เพราะเป็นวิชาที่เรารัก.. แน่นอนว่าตอนนั้นเรามีความสุขกับการเรียนมากถึงแม้ว่าจะเป็นการเรียนออนไลน์ เราดูคลิปเรียนได้ อ่านหนังสือได้โดยที่ไม่หลับไม่นอน ไม่เหนื่อย ให้กำลังใจตัวเองได้ แพชชั่นเกินล้านค่ะ แต่พอวันที่คะแนนออกเราเฟลสุดๆเลยค่ะ เราได้คะแนนน้อยกว่าที่เราตั้งใจไว้มาก ไม่ถึงกับเอฟและมินคณะนะคะ เรารู้สึกแย่มากๆเราไม่มีแรงทำอะไรเลย ไม่เข้าเรียน ไม่อ่านหนังสือเพราะไม่รู้จะเรียนไปทำไม จะอ่านหนังสือไปทำไมในเมื่อผลลัพธ์ที่ออกมามันไม่สมหวังเลย เราเอาแต่ร้องไห้ กินเก่งกว่าเดิมรู้สึกแย่ก็กิน เอาแต่กิน กินเสร็จก็นอน.. แต่ก็นอนไม่หลับค่ะ เอาแต่นอนร้องไห้เรานอนร้องไห้แทบจะทั้งวัน เมื่อไหร่ที่นึกถึงเรื่องคะเเนนน้ำตาเราก็ไหลออกมาเองเลยค่ะ ไหลจนไม่รู้จะไหลยังไงแล้วจนหลับ ชีวิตเราวนลูปอยู่แค่นี้ ซ้ำยังมาทะเลาะกับที่บ้านอีกเรื่องคะเเนน เรื่องผลการเรียน และส่วนตัวที่บ้านเราชอบบ่นเราค่ะ ชอบพูดจาเเซะ บางครั้งถากถางก็มี พ่อเราก็เป็นคนจริงจังกับชีวิต พูดอะไรทำอะไรไม่ค่อยนึกถึงใจเรา แต่เราไม่มีแม่นะคะ.. เเม่เราเสียชีวิตตอนเราอยู่ป.4 ซึ่งตอนนี้เราอยู่ปี3แล้ว.. บอกตรงๆว่าตอนนั้นเรารู้สึกมืดมนมาก เคว้งสุดๆ ไม่สามารถคุยกับใครได้ เราได้เเต่เก็บมานอนร้องไห้คนเดียวในห้องมืดๆ แต่จนถึงตอนนี้เราก็ยังคิดว่าตัวเองแค่เครียดค่ะ พอผ่านไปได้ไม่กี่วันเราก็เริ่มชอบของมีคมค่ะ ชอบเล่นมีด ชอบเล่นคัตเตอร์ .. เราซื้อคัตเตอร์มาตุนเยอะมาก... เเล้วเราก็เริ่มกรีดเเขนตัวเองค่ะ จนสุดท้ายแล้วเราทนไม่ไหวจริงๆเราเลยทักไปปรึกษาเพื่อนสนิทค่ะ เพื่อนเลยแนะนำให้เราไปหาหมอค่ะ
เราจึงตัดสินใจไปหาหมอ(ร.พ.01) เราเล่าเรื่องทุกอย่างให้หมอฟัง.. หมอบอกว่าเราเเค่เครียดและคิดเยอะไปเองค่ะ ยังไม่เป็นโรคทางจิตเวชอะไรทั้งนั้น ให้ปรับตัวเข้าหาครอบครัว.. แน่นอนว่าเราทำไม่ได้ค่ะ หมอจ่ายยาFluoxetineมาให้ค่ะ แต่อาการเราก็ไม่ดีขึ้น
เราเริ่มกรีดแขนตัวเองค่ะ ตอนแรกก็แค่ถลอกๆ ต่อมาก็เริ่มลึกขึ้นจนตอนไปเย็บหมอบอกเราว่าอีกนิดจะโดนเส้นเลือดดำแล้วนะ นั้นค่ะเลยเป็นเหตุให้ที่บ้านร็ว่าเราเปลี่ยนไป เพราะเขาเพิ่งเห็นว่าเราทำร้ายตัวเอง
เราตัดสินใจไปหาหมอ(ร.พ.02) เนื่องจากเราไปร.พ.01แล้วไม่ได้ผล เราทำเหมือนเดิมค่ะ เล่าทุกๆอย่างให้หมอฟังและบอกว่าเราเป็นแบบนี้มาเกิน2อาทิตย์แล้ว ซึ่งหมอใส่ใจเรามากคุยกับเราเป็นชั่วโมง เราปล่อยโฮตลอด.. ซึ่งหมอให้ยาเรามาทานหลายตัวมาก และหนึ่งในตัวนั้นมันทำให้เราน้ำหนักขึ้นไปอีก.. เราเลยมาเครียดเรื่องน้ำหนักอีก+กับเราเริ่มมีอาการหูแว่ว.. เริ่มคิดไปเองว่าโลกนี้ไม่ต้องการเรา "ได้ยินเสียงในห้องว่ากรีดเเขนตัวเองอีกสิ กรีดลึกๆเลย ชอบไม่ใช่เหรอ" เริ่มเห็นภาพหลอนตอนก่อนนอนว่ามีคนมาหา มีคนมานอนด้วย มีคนลอยอยู่บนเพดานในห้อง.. หมอก็แนะนำให้เรานอนร.พ. ซึ่งต้องนอนห้องรวมเพราะอาการเราน่าเป็นห่วง ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด แน่นอนว่าเราไม่นอนเพราะเรารู้สึกไม่ปลอดภัยเวลาต้องอยู่กับคนที่เราไม่รู้จัก .. ซึ่งร.พ.นี้เรารักษามาได้เกือบปี แต่อาการก็ไม่ดีขึ้น.. หมอเลยแนะนำให้เราเปลี่ยนร.พ. ซึ่งหมอวินิจฉัยว่าเราเป็น " severe depressive episode with psychotic symtoms " ค่ะ
แล้วต่อมาก็ดำเนินมาถึงตอนที่เราต้องลาพักการเรียนค่ะ เพื่อรักษาสถานภาพการเป็นนักศึกษา.. เพราะตอนนั้นเราดิ่งมาก คิดทำร้ายตัวเองตลอดเวลา . ความจำแย่ลง สมาธิแย่ลง ปฎิสัมพันธ์กับคนรอบข้างไม่ได้ ใจร้อน
เราตัดสินใจไปหาหมอ(ร.พ.03-ปัจจุบัน).. และกำลังจะย้ายไปรักษาร.พ.04(เนื่องจากคิวยาวมาก เลยต้องรับยาร.พ.03ไปก่อน) .. เราเริ่มอาการดีขึ้นค่ะเพราะพักการเรียน เริ่มกลับมาฟังเพลงกลับมาดูหนังได้บ้าง แต่ไม่มีปฎิสัมพันธ์ค่ะ ถ้าไม่กินยาก็นอนไม่หลับ เริ่มแยกตัวออกมาเมื่อต้องอยู๋รวมกับครอบครัวหรือคนเยอะๆ อาการเริ่มดีขึ้น หมอปรับยาต่อเรื่อยๆ เริ่มเอายานอนหลับออกเพราะอยากให้เราหลับได้ด้วยตัวเอง แต่สิ่งที่ตามมาคือเรามีความสุขกับการใช้เงิน(เราลืมเล่าไปค่ะว่าก่อนที่จะพักการเรียนเราเอาเงินค่าเทอม17000บาทมาใช้จนหมด ยังไม่พอเรายังไปยืมน้องสาวมาอีก555555555 ไอ้โรคบ้านี้แย่เนอะ ..มีแต่สร้างภาระ เป็นคนเห็นเเก่ตัว หมดไปกับของไร้สาระ เครื่องแต่งตัว เครื่องสำอางค์ค่ะเราเพลินมาก เราสดใสมาก เราติดการทำสีผม ติดการทำเล็บ เปลี่ยนสีเป็นว่าเล่น.. 3วันเปลี่ยนที เห็นอะไรที่อยากได้เราก็ซื้อๆเเบบไม่คิด เราเริ่มหยิบยืมเงินของคนอื่น จนถึงตอนนรี้เราก็ยังเป็นอยู่) พอที่บ้านรู้เราก็โดนด่าโดนว่า.. มันทำให้เรารู้สึกว่า ..เอ้าเรามีความสุขแต่เราก็ทำไม่ได้ แล้วจะให้เราทำยังไง. แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายเงินหมด .. เราไม่มีเงินเเล้ว แต่ความต้องการเรายังมีเหมือนเดิม ..
จนท้ายที่สุดเราทนไม่ไหวค่ะ เราเลยตัดสินใจoverdose.. จนต้องadmit แล้วจนได้เราได้พักการเรียนอีกรอบแล้ว55555 เอาจริงๆฟตอนที่อยู่ร.พ.เราก็ว่าจะไม่ทำแล้วนะ แต่พอมาวันนี้เรารู้สึกความสุขมันหายไปอ่ะ เราไม่รู้จะจัดการกับความเครียดยังไง เราอยากใช้เงินซื้อความสุข เราอยากหาความสุขให้ตัวเองอีก แต่ก็อย่างว่าเนอะใครจะมาให้เราฟรีๆ5555555555555 สุดท้ายความรู้สึกที่อยากoverdoseมันกลับมาอีกแล้วทุกคน อยากกรีดเเขนตัวเอง อยากทำให้ตัวเองเจ็บมันกลับมาอีกแล้ว555555555555555555555555555555555555555555 ทำยังไงดีวะ.. ทำให้ตัวเองกลับไปอยู่ร.พ.อีกดีมั้ย เรากลายเป็นคนเสพติดการใช้เงินระบายความเครียด ระบายความเศร้าไปแล้ว