*มีคำหยาย เรียบเรียงคำไม่ถูก อ่านเเล้วงง  ผมขอโทษด้วยนะครับ*

ผมคือ ตั้งเเต่ผมเด็กถึง10 ขวบ ผมสนิทพ่อมากกว่าเเม่ คือ ตอนเด็กๆพ่อจะเป็นให้ผมเล่นเกมส์ เกมที่เขาให้เล่นคือ CS ผมเล่นเขาก็ไม่ว่านะ
พอผม11 ผมก็สนิทกับเเม่เเทนเเล้ว พอม.1ผมย้ายบ้านใหม่ ผมก็เล่นเกมนะ ก็จริงจังนะ เเต่ไม่ได้มีเสียงมาก
พอผมม.2 ผมก็จริงจังกับเกมส์มาก คือผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองติดเกมส์ตั้งเเต่ 12 เเต่ม.2คือผมทำทีมไปเเข่งเกมรายการอื่นๆ คือเเข่งไปก็ไม่ได้ตังค์หรอก เเต่มันเข้ารอบลึกๆผมก็ภูมิใจเเล้วอะ เเล้วบางทีผมซ้อมอยู่ผมก็มีเสียงดังหน่อย คือมันเป็นอารมณ์ในเกมส์อะ ผมว่าผมก็ไม่ได้พูดดังมากนะ ผมก็พยายามคุมเสียงอะ มันก็กลางๆ
เเต่เขาก็เข้ามาด่า ให้ผมเลิกเล่น บางที ก็ไปพลาดพิงเเม่ว่าเลี้ยงผมไม่ดี ปล่อยเกิน เอ้าท้งๆที่ตัวเองเป็นพ่อเเต่กลับไม่เลี้ยงลูกให้ถูก เเล้ววันนี้ผมก็พึ่งโดนด่าไปด้วยเขาด่าผมเเล้วเขาก็พูดเเบบเหมือนใจเย็นอะ พล่ามอะไรก็ไม่รู้หนักหนา คือบอกรอบก่อนๆก็พูดดี เตือนเเล้ว พูดหลายรอบเเล้วคืออยากถามว่าพูดได้ไง ทั้งๆที่4-5รอบก่อนตะโกนด่ากูให้เลิกเนี่ยนะ เเล้วบอกว่าอายุ14 บ้านอื่นเขาช่วยพ่อเเม่ทำงานเเล้ว วันๆไม่ทำอะไร ทำตัวไม่มีประโยชน์ เล่นเเต่เกมส์ คำนี้โครตเด็ด เขาบอกว่า พ่อสร้างได้พ่อก็ทำลายได้ คือ ไม่เคยสร้างอะไรให้เลยสักอย่าง โทรศัพท์ คอม รวมๆ6หมื่น เเม่จ่าย ข้าว ของ ที่อยากได้ เเม่ให้ เขาบอกอีกคำคือ เเยกกันอยู่เลยไหม
ผมอยากตอบว่าเอาเลยนะ เเต่ตอนนี้ผมก็ยังไม่กล้าสวนเขาหรอก คือเป็นพ่ออะไรถึงคิดเเบบนี้ได้อะ ถ้าเลทอกเกิดได้ ผมคงไม่เกิดมาเป็นลูกมันหรอก ถ้าเป็นลูกดาราคงหาเงินให้ตั้งเเต่เกิดเเล้ว เกมเขาก็เป็นคนที่ให้ผมเล่นเอง เเต่พอโตมากลับอคติเกม วันๆเอาเเต่ทำงานไม่สนใจครบครัว ไม่เคยสนใจคนอื่น ผมเล่นเกม ผมชอบคุยกับคนในสังคมเกม คือผมกไม่เข้าใจเขาวะ ถ้าหาตังค์เองได้ ผมย้ายไปนานละ ตอนนี้คือผมรู้สึกว่าผมเป็นซึมเศร้ากับเกบกฏครับ เเต่ยังควบคุมได้ เเต่เกบกฏนี่อาจจะไม่นานระเบิดคับ เพราะเริ่มไม่ไหวเเล้ว เวลาเขาด่าผมจะเงียบพอไปเเล้วผมก็จะมีอาการร้องไห้กับกำหมัดเเน่น เเล้วก็มีเริ่มๆคิดที่อยากฆ่าเขาหรืออยากตาย เเต่ยังไม่กล้าทำ
ใครที่เคยผ่านประการ์ณเเนวนี้ช่วยบอกผมหน่อยนะ ว่าอนาคตผมควรทำไงให้ชีวิตผมไม่ต้องยุ่งกับเขาอีก