สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ 17ปีค่ะ คือเราเป็นคนที่คิดมากตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อย ก็จะเก็บมาคิดมากคนเดียวตลอดเลย เป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมากค่ะ แต่ไม่ร้องให้ใครเห็น เพราะเราไม่อยากให้ใครมาเห็นเราตอนร้องไห้เลย จะเก็บไว้ร้องไห้คนเดียวมากกว่า เวลาที่มีใครมาด่าเรา หรือนินทาว่าลับหลังเรา พูดย้ำปมด้อยเรา พูดในสิ่งที่เราทำไม่ได้ดีเหมือนคนอื่น ไม่เก่งเหมือนคนอื่น หรือพูดว่าเราโง่ เวลาที่เราได้ยินคนพูดแบบนี้ เราไม่ชอบตลอดเวลาเลยค่ะ แล้วอยากจะร้องไห้ในเวลานั้นเลย แต่เราก็ต้องกลั้นน้ำตาไว้ เพราะเราไม่อยากให้ใครเห็นว่าเราอ่อนแอ เราเข้มแข็งมาตลอดค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร กับหลายๆเรื่องทุกๆเรื่อง เราพูดหรือบอกใครไม่ได้เลย มันเยอะมากๆกับทุกๆสิ่งที่เราเจอ เราพูดหรือบอกกับเพื่อนไม่ได้ แม้กระทั่งคนรอบตัว หรือครอบครัวของเราเอง เราก็ไม่เคยเอยเรื่องอะไรสักนิดให้ฟัง เราเก็บมาทุกข์คนเดียวตลอด จนเราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า หรืออะไรรึเปล่า เพราะเราไม่เคยไปตรวจ ตั้งแต่เด็ก เราเป็นคนที่เงียบๆ ไม่ค่อยพูด เพราะว่ามันคือตัวเรา จนรอบข้าง เริ่มว่า เริ่มนินทา เราว่าซื่อบื่อ ไม่ทันคน ไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆ แม่ก็ชอบเปรียบเทียบเรากับเพื่อนบ่อยๆว่า ทำไมไม่เก่งเหมือนเพื่อน บางครั้งก็ด่าว่าโง่ตลอด ไม่ดีเหมือนใครๆ ไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆ ดีกว่าตั้งเยอะ เราโดนเปรียบเทียบ โดนด่า โดนว่า บางครั้งเหมือนไม่ด่า แต่เรารู้สึกว่าพูดแทงใจกับความรู้สึกเรามากๆ เราโดนเรื่องแบบนี้ มาตั้งแต่ยังเด็กๆ จนโต จนพอนานๆไปเราเริ่มกลัวกับสิ่งที่ต้องเผชิญ กลัวคนอื่นๆ กลัวสังคม กลัวว่าถ้าเจอเรื่องแบบนี้ เราต้องไม่ดีแน่ๆ ความกลัวที่จะเผชิญกับเรื่องต่างๆมันมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ สิ่งที่เราทำไม่เป็นหรือไม่ดีเหมือนคนอื่นๆ ถูกว่าตลอด เวลาที่เราต้องเผชิญ เรากลับกลัวกังวลทุกครั้ง แต่เราก็ยอมรับว่าจะต้องสู้กับมัน เราเผชิญกับมันค่ะ แต่เราทำไม่ดีเหมือนคนอื่นๆ หรือบางทีก็ทำไม่ได้เลย คนอื่นๆต่างยิ้มและหัวเราะ และซ้ำเติมเรา สายตานั้นที่มองเรา ในใจเราลึกๆเราร้องไห้ และอ่อนแอมากๆ แต่เราต้องเข้มแข็งกับมัน เรายิ้มให้กับคนอื่น เราหัวเราะตาม เราบอกว่าเราไม่เป็นไร แต่ที่จริงมันไม่ใช่แบบนั้นเลย แต่เราต้องเข้มแข็งค่ะ เราต้องสู้ จนมาถึงตอนนี้ได้ เราสู้มาตลอด เข้มแข็งมาตลอด เราร้องไห้คนเดียว คิดมากคนเดียว กับทุกๆเรื่อง โดนว่า โดนด่า เปรียบเทียบมาตลอด แต่พอเราอ่อนแอคนเดียวเสร็จ เราก็กลับมาสู้ใหม่ค่ะ เราบอกใครไม่ได้ แต่เราสร้างกระทู้นี้ขึ้นมา เผื่อทุกๆคนจะช่วยให้เรายิ้มได้ และสบายใจได้ ถ้าใครเห็นกระทู้นี้ช่วยตอบเราหน่อยได้มั้ยคะ ว่าเราจะทำยังไงให้ตัวเองสบายใจ ไม่คิดมาก ไม่กังวลมากๆแบบนี้ เราว่าออกมาระบายให้กระทู้พันทิปฟังแบบนี้ ดีกว่าพูดให้คนอื่นฟังมากกว่าค่ะ ที่จริงมันมีเรื่องเยอะๆกว่านี้ แต่เราเล่าคงไม่จบแน่ๆ ถ้าใครมาตอบ เราขอบคุณล่วงหน้ามากๆนะคะ ขอบคุณจริงๆ