คือที่บ้านมีคุณยายเเล้วยายเราเป็นคนขี้โมโหขี้น้อยใจ เค้าเอาเเต่ใจตัวเองมากเกินไป เเล้ววันนี้เค้าบังคับให้เรากินยาสมุนไพรตือเราเข้าใจว่าเค้าเป็นห่วงเราเเต่พอเรากินเเล้วเราจะรู้สึกง่วงเเต่เราต้องไปโรงเรียน เราก็เลยบอกว่าไม่กินมันง่วง คือเราไม่เข้าใจว่ากินตอนกลับมาจากโรงเรียนไม่ได้หรอเค้าก็ยังยืนยันว่าไม่ได้ตะให้เรากินตอนเช้า เราก็บอกว่าไม่เหมือนเดิม เเล้วเค้าก็บอกว่า พูดเเต่ไม่ๆๆๆๆ เดี๊ยะเหอะไม่ชอบ เเล้วเค้าก็บ่นต่อยาวเหยียดเเต่สิ่งหนึ่งที่เค้ามักจะบอกทุกครั้งคือถ้าไม่ได้ยากูอ่ะคงป่วยไปนอนโรงพยาบาลไปนานเเล้ว ทั้งที่จริงๆเเล้วเราไม่เคยกินเลยเราเเกล้งทำเป็นกินเเล้วก็ทิ้งเพราะถ้าเรากินเราก็คงเรียนไม่รู้เรื่องเเน่ๆครั้งเเรกที่เรากินเเล้วไปโรงเรียนเราจำได้ติดใจเลยว่าเรารู้สึกง่วงตั่งเเต่ในรถตอนไปโรงเรียนยันคาบบ่ายช่วงเช้าเราเรียนไม่รู้เรื่องเลยมันง่วงมากๆหนังตาจะปิดตลอด เราก็เลยไม่เคยกินเลยจนวันนี้เค้าก็มาบังคับให้เรากินเหมือนเดิมมันก็เหมือนเดิม บอกว่าไม่กินเพราะง่วงเเล้วเค้าก็เริ่มบ่นเเบบเดิม เเต่คราวนี้เค้ายังจะให้เรากินอยู่ ตอนนั้นเราทั้งโมโหทั้งหงุดหงิดที่เค้ามาทำเเบบนั้นทุกวันเราก็เลยบอกไปว่า 'ไม่กินมันง่วงเข้าใจบ้างดิ'(เราไม่ได้ตะคอกนะพูดเสียงปกติเลย)คราวนี้เค้าก็มาบอกว่าเราสันดานเริ่มเเย่ยิ่งโตยิ่งเเย่ ตอนนั้นเรารู้สึกโมโหมากที่ทำไมเค้าพูดเเบบนี้ทั้งๆที่เราก็พูดดีๆไปเเล้วเค้าไม่ยอมฟัง คราวนี้เราพูดเเบบคนโมโหอ่ะ 'อยากกินก็กินเองดิ' เเล้วเราเลยเดินหนีออกไปเลยเพราะเรารู้สึกว่าเราเริ่มพูดอะไรที่ไม่สมควรออกไปเเล้วถ้าอยู่ต่อเราอาจทะเลาะกันหนักเลยต้องหนีไปสงบอารมณ์ก่อน เเต่เหมือนยายจะโมโหที่เราไปพูดเเบบนั้นเหมือนกัน เค้าก็เลยเริ่มพูดว่าไม่หน้าเลี้ยงเราเลยรู้งี้ปล่อยให้ตายๆไปดีกว่า เเล้วพอเตอยายที่ไรเค้าก็จะพูดประมาณว่าสันดารอย่างนั้นไม่มีใครเอาหรอก กูจะอยู่ดู คือเรารู้สึกว่าเราไม่ควรพูดอย่างนั้นจริงๆรู้สึกผิดมาก ทำไมไม่เเกล้งกินไปเหมือนเมื่อก่อนไปทำไมต้องไปเถียงจนตอนนี้เรากังวลจนเราอ่านหนังสือไม่ได้เลยมันรู้สึกเเย่กว่ากินยาอีกเลยอยากรู้ว่าทำไงดีเครียดมาก