ผมเป็นลูกชายคนโตของบ้าน อายุ 20 เป็นเด็กต่างจังหวัดแต่เรียนในกรุงเทพครับ ผมไม่เคยมีอิสระเลยคิดอะไรเองไม่ได้พ่อกับแม่เป็นคนตัดสินใจให้ตลอด สิ่งที่คนอายุช่วงผมเขาทำกันผมไม่ได้ทำเลยอยากออกไปไหนมาไหนกับเพื่อนบ้าง ผมไม่เคยทำอะไรไม่ดี เรียนผมก็ได้เกรดดีตลอดไม่เคยขาดเรียน เหล้าผมก็ไม่กินไม่เที่ยวกลางคืน เวลาผมจะไปไหนจะมี  GPS ติดตามพ่อกับแม่ก็จะรู้หมดผมอยากมีอิสระครับ ผมรู้สึกว่าพอไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองผมไม่รู้จักโตเลย ผมรักพ่อกับแม่นะครับผมรู้ว่าท่านเป็นห่วงแต่บางทีมันก็มากไปครับ
ช่วงนี้โควิดได้เรียนออนไลน์แต่จะมีบางวิชาต้องไปที่มอผมพยายามขอที่บ้านไปอยู่หอ แม่ก็ไม่ยอมเชื่อโทรไปถามที่มหาลัย ขอทั้งรหัสวิชาชื่ออาจารย์จะโทรไปถามอาจาย์ทำทุกทางที่ให้เราไม่ต้องออกไปจากบ้านผมรู้สึกอึดอัดมากๆเลยครับ เหมือนผมไม่มีภูมิต้านทานเพียงพอที่จะออกไปเจอโลกกว้างด้วยตัวเองแล้วถ้าผมจะแสดงความคิดเห็นล่ะว่ามันเป็นสิทธิของชีวิตเราที่เราเองโตพอจะตัดสินใจอะไรเองได้บ้าง เราจะโดนท่านต่อว่าหรือป่าวว่าเป็นเด็กไม่ดี ไม่รักพ่อแม่ ไม่เชื่อฟัง 
 ทำยังไงให้พ่อแม่เข้าใจครับว่าผมโตพอและพร้อมที่จะออกไปเจออะไรภายนอก