เรามีเรื่องอยากจะระบายนิดหน่อย ตอนนี้เราอายุ 20 เราเป็นคนชอบเที่ยว ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบการโดนบังคับ ไม่ชอบการถูกเปรียบเทียบ เราอยากมีอิสระเป็นของตัวเอง เราเข้าใจนะว่าครอบครัวคือผู้ให้ชีวิตอะ แต่เราไม่อยากให้เขามาบงการในชีวิตเรา ชีวิตเรา เราควรจะได้เลือกได้ทำในสิ่งที่อยากทำด้วยตนเอง ครอบครัวเรามี 4 คน พ่อ แม่ พี่ชาย และเรา ซึ่งคนที่เข้าใจเราที่สุดคือพ่อ พ่อไม่เคยด่า ไม่เคยห้ามเราเลย เราสามารถคุยกับพ่อได้ทุกเรื่องทั้งเรื่องมีแฟน เรื่องเที่ยว แต่พ่อเราเสียมา 7 ปีแล้ว เลยทำให้เราไม่ได้คุยกับใครเลย แม่เป็นคนที่ด่าเรามากที่สุด เวลาเราจะไปไหนไม่เคยได้ ไปทำไม เป็นผู้หญิง อยากท้องกลับมาเหรอ ในตระกูลนี้ไม่มีใครทำตัวแบบเลยนะ เนี้ยตัวปัญหา ไม่น่ามีลูกแบบเลย พึ่งพาอะไรไม่เคยจะได้ ไม่เหมือนพี่อย่างงั้นอย่างงี้ เวลาเกรดเราออก ก็จะถามถึงเกรดเพื่อน เพื่อนเราเป็นคนเรียนเก่ง มันได้ 4 ตลอด แต่เราเป็นคนเรียนกลางๆ แม่ก็จะชอบเอาไปเปรียบเทียบ ทำไมถึงไม่ได้ 4 เอ(นามสมมติ)เค้ายังได้ 4 เรียน ซึ่ง เอกับเราเนี้ยเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก แล้วตอนนี้ก็เรียนที่เดียวกันเอกเดียวกัน และเป็นรูมเมทกัน แม่จะชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกันเอเสมอ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเที่ยวต่างๆ เวลาเราจะไปไหนแม่จะบอกพี่ชายเราเสมอ ทุกเรื่อง ล่าสุดเราไปวันเกิดเพื่อนมา แล้วเรากลับเกือยตี 1 ก็บอกพี่ชายเรา พี่ชายเราก็โทรตามเราก็อธิบายเหตุผลไป แล้วพี่เราก็ตอบกลับมาว่าไปคุยกันเอง แล้วพอเรามาถึงบ้านแม่ก็ว่าเราแบบเป็นผู้หญิงไปข้างนอกแล้วกลับดึกมันดูไม่ดี เดี๋ยวคนแถวบ้านจะนินทา แล้วนิสัยแบบเนี้ยไปได้จากไหนมา บ้านนี้ไม่เคยมีใครเที่ยวเหมือนเลยนะ มันทำให้เราคิดว่าเราไม่ควรเกิดมาในครอบนี้อะ เราร้องไห้ตลอดเลยนะเวลาคืดถึงพ่ออะ เพราะพ่อคือคนที่เข้าใจเราที่สุด แต่พอเราเจอแบบนี้เราก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร เราอาย เรากลัว มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เราอยากให้แม่และพี่เข้าใจเราบ้าง ควรให้เราได้ใช้ชวิตของเราบ้าง อย่างเขียนกรอบให้เราเลย เราก็เปิดอกคุยกันนะ แแต่พวกเขาไม่เข้าใจความรู้สึกเราเลย เราอิจฉาครอบครัวที่เค้าไม่เขียนกรอบให้ลูกเค้านะ มันทำให้ลูกกล้าคุยกับครอบครัวทุกเรื่อง ลูกจะไม่มีความลับกับครอบครัว แต่เมื่อใดที่ครอบครัวทำตัวเป็นเจ้าชีวิต ครอบครัวก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับลูกทันที ไม่ได้จะดราม่าอะไรนะ แค่อยากระบายเฉยๆ