สวัสดีค่ะ ต้องเริ่มก่อนเลยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่เเล้ว เริ่มรักษากับหมอเมื่อ 2 ก.ค. 62 ไปตามนัดเรื่อยๆ กินยามาตลอด เเต่นัดครั้งล่าสุด เดือน กุมภาพันธ์ เราไม่ได้ไปเพราะเราพึ่งคลอดลูกและ รพ. ที่รับยาอยู่ไกลมากแล้วยังมามีโรคระบาดโควิดอีก
เราพยายามหยุดยาเอง เพราะคิดว่าคงไม่เป็นไรเมื่อก่อนไม่ได้กินยาก็อยู่มาได้  เเต่หลังจากหยุดยา เริ่มหงุดหงิด โกรธ เรามีลูกคนโต อาย ุ7 ขวบค่อยข้างดื้อ และคนเล็กพึ่ง 4 เดือน เราเหนื่อยบ้างครั้งลูกคนโตดื้อเราก็ตีเขาอย่างไปยังมือ รู้สึกโกรธลูกตัวเองที่ดื้อ บ้างครั้งต้องกัดฟันอดทนไหวเพราะไม่ยากตี ลูกคนเล็กเลี้ยงไม่ยากเท่าไรเเต่เวลาเขาร้องไห้งอแงเราก็คุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ บางครั้งก็ดีลูกเเต่ไม่เเรงมาก เรามีความรู้สึกอยากจะฆ่าลูกให้ตาย ในความคิดมันคิดเหตุการณ์มาเป็นฉากๆว่าจะฆ่าอย่างไร (บีบคอ เอามีดตัดคอ ฟาดกับกำแพง) เเต่นั้นมันเเค่ความคิดเรารู้สึกไม่ดีกับความคิดแบบนี้ เรารักลูกตั้งใจมีเขาขึ้นมา ดีที่ความเป็นแม่ของเรายังมีอยู่มาก อาการเรามันเริ่มหนักขึ้นมาได้สักสองอาทิตย์ เวลาลูกร้องเอาอยากโยนลูกทิ้งไปสะ อยากจะกรี๊ดๆๆๆๆๆ อยากจบชีวิตตัวเองไป วันนี้เรากลับมากินยาตัวเดิมที่หมอให้หวังว่าอาการจะดีขึ้น มันทรมานมาก สามีก็ติดคุกตอนท้องได้ 5 เดือน ขาดรายได้ต้องกลับมาอยู่บ้านให้ แม่เลี้ยง อึดอัด เครียด เรามาตั้งกะทู้นี้เพื่อต้องการระบายความรู้สึกออกมาบ้างเพื่อไม่ให้สติเเตก เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคทางจิตอื่นนอกจากโรคซึมเศร้าหรือป่าว เรารับรองได้ว่าเราไม่ฆ่าลูกตัวเองเเน่นอน ใครเคยเป็นเหมือนเราเเะนะนำเราที เราจะจัดการความคิดกับอารมณ์ของเรา ขอบคุณนะค่ะที่อ่านจนจบ ปล. เรามีอาการวิตกกังวลคิดซ้ำไปซ้ำมาหนักมากจนนอนไม่หลับ