อาจจะยาวหน่อย แต่เราอยากได้มุมมองของคนนอกจิงๆ
เรากับแฟน อายุห่างกัน3ปี(เราแก่กว่า) คบกันมาได้สองปีกว่า
เราเป็นแม่หม้าย มีลูกติด แต่ลูกอยู่กับพ่อแม่เรา เราจะดูแลเรื่องค่าใช้จ่าย
และคอยดูแลเรื่องงานบ้านให้ ส่วนมากวันหยุด ถึงจะได้อยู่กับลูก
เค้าเป็นพนง.บ.เอกชนธรรมดา ก่อนมาคบกับเราเค้ามีหนี้สินเยอะะพอสมควร (หลักแสน)
เราเจอกันโดยบังเอิญ เราร็สึกโอเคกับเค้าทุกอย่าง เค้าน่ารักมากสำหรับเรา 
และเราตั้งใจว่า จะไม่ให้มันพัง เหมือนที่ผ่านมา
ตั้งแต่แรกๆที่คบกัน เราไม่ซีเรียสเรื่องเงินทอง เราใช้หนี้ให้เค้าจนหมด
ให้เงินเค้าใช้ทุกเดือน ให้บัตรเครดิตเค้าไว้ใช้ ดูแลเค้าทุกอย่าง ไปไหนมาไหนเราออกหมด
เวลาเลิกงาน เราก็ไปเก็บห้องให้เค้า (เค้าอยู่อพาร์ทเม้น) ทุกอย่างเราโอเคมาก ถึงเหนื่อยแต่มีความสุข
เค้าเข้ากันกับลูกเราได้ดี มีเวลาเราจะพาเค้าไปเจอไปเที่ยวด้วยกัน เรามีความหวังกับรักครั้งนี้มาก
ช่วงแรกๆ เรามีอะไรกันบ่อยมาก เวลาเค้าเลิกงานมา ก็จะกินข้าวกัน มีอะไรกัน บางทีเราก็ไปนอนห้องเค้า
บางครั้งเค้ามานอนบ้านเรา เรามีความสุขมาก บางครั้งเราเหนื่อย เราเครียดหาเงินและดูแลครอบครัวรวมทั้งเค้า แต่เรายอม
พอมาช่วงหลัง เค้าเริ่มงานเยอะขึ้น เราเริ่มไม่เจอกัน ทะเลาะกันบ่อยขึ้น เราเหนื่อย เราท้อ เเต่เรารักเค้า
จากมีอะไรกันทุกวัน ตอนนี้กลายเป็น เดือนละครั้ง สองครั้ง เราถามเค้าว่า เบื่อเราหรอ เค้าบอกว่า เค้าเหนื่อย
เราก็เหนื่อย เราหาเงินซัพพอรทเค้าทุกอย่าง ทั้งเค้า ทั้งลูก เราไมเคยได้ใช้เงินเราเองเลย พอเจอแบบนี้เราท้อมากๆ
เค้าบอกว่า เค้ายังรักเราเหมือนเดิม เจอกันเค้าก็ยังหอมยังกอดเรา แต่ไม่มีอะไรกันเลย เรากลัว 
ที่ผ่านมา ชีวิตเรา โดนหักหลัง โดนผช ไปมีคนอื่น เราเชื่อใจเค้านะ แต่เราก็ไม่ร็ว่า มันคืออะไร
เรากลับมาอยู่คนเดียวดีมั๊ย เราควรปล่อยเค้าไปดีมั๊ย T T