สวัสดีค่ะ เราคบกันแฟนและอยู่ด้วยกันมา 2 ปี ตอนแรกปีแรกก็ดีทุกอย่างนะ พอเข้าปีที่สองทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เราอยู่ด้วยกันจนผูกพันเราทำมาหากินผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย มันมีทั้งสุขและทุกข์ แต่นั่นมันคือเมื่อก่อน ตอนนี้เราพยายามอยู่ฝ่ายเดียว ขายของคนเดียว เขาก็ไปหาเพื่อนบ้าง กินเหล้าบ้าง ไม่ชอบอยู่ร้านช่วยเรา ซึ่งตรงนี้มันทำให้เราเหนื่อย และรู้สึกท้อ นี่มันคือชีวิตครอบครัวเหรอ เราเคยโทรตามตลอด เวลาที่เราขายของคนเดียวรู้สึกน้อยใจเสียใจตลอด เขาเคยสงสารเราบ้างไหม และทุกอย่างที่เรากำลังทำอยู่เราไม่เคยลำบากหรือทำแบบนี้เลวยแต่เราพยายามเพื่อเขา แต่นี่มันคือสิ่งที่เราได้รับตอบแทนหรอ มันเคยมีความสุขนะ บางทีก็ด่าเรา ไล่เรา โมโห ตะคอกใส่เรากลางตลาด เรารู้สึกอายนะ แต่มันรู้สึกเจ็บมากกว่า ที่เราทำมาหากินคนเดียว พอถึงเวลาเราเก็บร้านเสร็จเขาก็กลับมา พร้อมกับคำว่าเดี๋ยวทำเอง ซึ่งเราก็ไม่พอใจอย่างมากเเละเห็นออกทางสีหน้าได้ชัด เป็นปัญหาให้ทะเลาะกันบ่อย เราไม่พอใจที่เขาไม่เคยช่วยเรา เราเหนื่อยและท้อ เราอยากเก็บเงินแต่งงานมีลูก แต่เขาไม่เคยพูดเรื่องอนาคตกับเราเลย ไม่เคยแม้แต่พูดคำว่ารัก ทุกวันนี้เราอยู่ด้วยกันไม่แน่ใจว่ามันความรักหรือเพราะหน้าที่ เราตัดสินใจไม่ถูกว่าเราควรทำยังไงต่อไป ไม่คียกันสามสี่บ้าง นานสุดเป็นอาทิตย์ ซึ่งเรามาอยู่กับเขาเราก็ไม่รู้จักใคร บางทีเราอึดอัดนะ ไม่รู้จะคุยกับใคร ได้แต่แอบน้ำตาไหล เจ็บใจน้อยใจตัวเอง และทุกคำที่เราเคยขอร้องเขาทำให้เราไม่ได้ เราเคยบอกเขาตลอดจะไปหาเพื่อนเราไม่เคยห้ามแต่ช่วยเราหาเงินก่อนได้ไหม ทำให้เสร็จก่อน ไม่ใช่มาถึงร้านก็ไปหาเพื่อนเลยมาอีกทีตอนเก็บเสร็จแล้ว และความรักที่เขามีให้เราไม่เคยได้รับเลย เขาไม่เคยทำอะไรเพื่อเรา ไม่เคยแม้แต่พูดเรื่องอนาคตกับเรา เรารู้สึกท้อ ควรทำอย่างไง เราโกรธเราก็ใให้อภัยตลอด แล้วเขาก็ทำผิดตลอด เราเครียดบ่อย เราแทบจะไ.ม่มีความสุข ทุกอย่างมันเคยดีกว่านี้ ทำเพื่อเขาเยอะเกินไปจนเขาไม่เคยเห็นค่า บางทีก็ไม่เคยเป็นห่วง และคำพูดก็ทำร้ายจิตใจมาตลอด มันใช่ความรักจริง ๆ ไหม หรือตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี เราเสียใจ เราปรึกษาใครไม่ได้ พ่อแม่เราก็ไม่อยากให้เขารู้ถึงความรู้สึกตอนนี้ เขาดูแลเรามาอย่างดี แต่เราต้องมานั่งเสียใจเพราะใคร ?
มันคือความรักจริง ๆ ใช่ไหม ?