วันนี้คือวันที่หนูต้องเข้าหอหนูคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อกับแม่คิดถึงยายคิดถึงหลานที่เราอยู่ด้วยทุกวัน
เราไม่เคยห่างจากบ้านเลยค่ะตั้งเเต่เด็กจนโต 
เราเป็นคนที่ติดแม่แม่ติดบ้านมาก เรารู้สึกว่าอยู่บ้านมันมีความสุขมากตื่นเจอยายเจอแม่เจอพ่อ เจอหลานที่น่ารักพูดเก่งทำให้เรายิ้มแต่ละวันเรามีความสุขมาก
เราคิดว่าเราม่อยากจากความสุขแบบนี้ไปเลย เมื่อวานเรานอนน้ำตาก็ไหลทั้งวัน เห็นหลานมาเล่นด้วยเราก็ยังน้ำตาไหลเลย เราไม่อยากไปเรียนไม่อยากไปหอ 
กลัวเจอเพื่อนที่เขาไม่ชอบเรา ไม่อยากมีเพื่อนด้วยซ้ำความรู้สึกตอนนี้ วันนี้เราตื่นตั้งเเต่ตีสี่น้ำตาเราก็ไหลเลยวันแรกที่ไปมหาลัยก็ไม่รู้เลยจะดีหรือไม่ดี
จะเเย่หรือป่าว เราคิดถึงบ้านมาก  ขอกำลังใจหน่อยคะ