สงกรานต์อย่าเที่ยวจนลืมคนที่รออยู่บ้านกันนะคะ กลับบ้านให้คนที่บ้านได้เห็นหน้าหนูเชื่อว่าแค่นี้พวกเขาก็ดีใจสุดๆแล้ว เขาอาจไม่ต้องการให้เราซื้อของอะไรมากมายไปฝากด้วยซ้ำ แค่ได้อยู่ด้วยมันก็เพียงพอสำหรับพวกเขาแล้ว วันนี้มีเสียงโทรศัพท์หนึ่งมันทำให้ดูคิดอะไรได้หลายๆอย่าง ถึงแม้ว่าคนๆนี้ไม่ใช่ลูกของหนู มันมีคำพูดหนึ่งที่ทำให้หนูร้องไห้ไม่หยุดนั่งพิมพ์ตอนนี้น้ำตายังไหล นึกถึงคำนี้ทีไรน้ำตาไหลทุกที ซึ่งเด็กผู้หญิงนี้คือหลานสาวของหนูเอง อายุ8ขวบ ลูกของพี่สาวหนูเอง พี่สาวเลิกกับแฟนตอนยังไม่เกิดลูก เราเลี้ยงเขาตั้งแต่เกิด อาบน้ำ ซักผ้า ป้อนข้าว ป้อนนม ทุกอย่างที่คนเป็นแม่เขาทำกัน ตอนนั้นเราอายุ13 แล้วเราก็เลี้ยงเขาได้2ขวบ แล้วเอาไปฝากให้ยายเลี้ยง เพราะด้วยหน้าที่ของเราต้องเรียนหนังสือเลยไม่ได้เลี้ยงต่อ เราอยู่คนละจังหวัด ระยะทางเดินทางไกลหน่อย วันนี้หลานสาวได้โทรมา
หลาน:วันนี้น้ากี้จะมาไหม เราบอกเขาว่าจะกลับ16
หนู     :ยังไม่รู้จะไปได้ไหม ไม่มีใครไปส่งขึ้น
แหนะ น้องซื้อน้ำแข็งมาให้น้ากี้ ซื้อน้ำขวด(น้ำอัดลม) มากินด้วยกัน (ซึ่งเราได้ยินคำนี้ปุ๊บ น้ำตาเราไหลทันที นึกทีไหลน้ำตาก็ไหล)
หลาน:น้ากี้ก็ให้แม่จิต แม่หนูเอง มาส่งสิ ไม่ได้อีกล่ะ แม่จิตไปเชียงรายละ น้ากี้ก็ขับรถไปจอดที่นั่นก็ได้แล้วนั่งรถมา
หนู     : (ด้วยความที่เราขี้เกลียด ขับรถมอไซต์ไป ไม่อยากเปียกน้ำด้วย) หนูก็บอกไปว่า ไม่อยากเปียกน้ำ (เราพูดไรไม่ออกจริงๆมันจุก จนพูดไม่เป็นคำ)
หลาน:วันนั้นน้องน่าจะมาด้วยน้ากี้ แล้ววันที่16 ก็กลับมากับน้ากี้
หนู     :น้องไอซ์เก็บน้ำแข็งไว้นะ พรุ่งนี้น้ากี้ไปกินด้วย
หลาน:อ่า น้ากี้ค่อยมาก็ได้ น้ากี้อย่ารักน้องใบเตยนะ ใบเตยคือลูกของเพื่อนแม่ ( หลานพูดแล้วก็ร้องไห้)
หนู     :น้ากี้รักน้องไอซ์คนเดียว
หลาน:น้องไม่ชอบให้ใบเตยมายุ่ง ทำไมน้ากี้ต้องไปยุ่งกับใบเตย
หนู      :ทำไมต้องเกลียดใบเตย ต้องรักกัน น้ากี้รักน้องไอซ์
(ต่างคนต่างเงียบ เพราะเราก็ไม่ร็จะพูดไร แอบร้องไห้อยู่ หลานก็ร้องไห้ ไม่อยากให้เราเล่นกับใบเตย)
แล้วสักพัก หลานก็บอก น้ากี้แค่นี้นะ เงินหม่อนจะหมด
บทสนทนาก็จบลง
เราคิดว่าบางที เราเห็นแก่ตัวเกินไป ความขี้เกลียดของเรา มันทำให้ที่รอจะเจอเรา เสียความรู้สึกได้ เขาแค่อยากทำอะไรกับเราหลายๆอย่าง อยากเล่นน้ำด้วย กินข้าวด้วย ดูทีวีด้วย ให้เราสอนการบ้าน  หนูอาจจะเห็นเพื่อนดีกว่าครอบครัว หนูเป็นปฏิเสธคนไม่ค่อยเป็น เกรงใจคนอื่นมากกว่าครอบครัว หนูมาคิดทีหลังหนูควรให้เวลากับครอบครัวบ้าง เพราะหลานหนูไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แม่หนึ่งปีมาครั้งสองครั้ง อยู่กับยายของหนูและลุงอีกคน ลุงก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเท่าไหร่ ต้องทำสวน เช้าไปเย็นกลับ สิ่งที่หนูทำได้คือเป็นแม่อีกคนทำหน้าที่ของหนูให้ดีที่สุดมอบความรักให้เขา ทำให้รู้สึกว่ายังมีเราที่รักเขาเหมือนลูกเราคนหนึ่ง เอาจริงๆหลานติดเรามากๆหวงเราด้วย มากกว่าพี่สาวของเราอีก แล้วยายโทรมาหาอีก วันนี้มาไม่ได้หรอ เราก็บอกพรุ่งนี้ไปหานะ ยายก็พูดพรุ่งนี้มาหรอ แล้วเราก็ได้ยินเสียงหลานพูดออกมาว่า เย้ พรุ่งนี้น้ากี้มา เราแบบเขาขอให้เราไปหาแค่นี้จริงๆอะ ยายก็บอกวันนี้ไม่ได้มาก็เป็นไร พรุ่งค่อยมาก็ได้ แล้วก็วางสายไป  ในโลกนี้มันไม่มีใครเราได้มากกว่าคนในครอบครัวแล้วจริงๆ จะทำไรก็นึกถึงพวกเขามากๆ หนูก็ไม่รุ้ว่ายายหนูจะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ หนูรักยายหนูมาก ยายไม่เคยบ่นเหนื่อยที่เลี้ยงพวกหนูมา เลี้ยงพี่หนู เลี้ยงหนู แล้วต้องมาเลี้ยงเหลนอีก คนแก่อายุ70กว่า ไม่ควรจะมาทำอะไรแบบนี้แล้ว ควรจะอยู่เฉยๆรอเงินเดือนจากลูกจากหลาน แต่ยายยังต้องมา รับจ้างแถวบ้าน เพื่อซื้อขนมให้เหลน ทุกวันนี้หนูก็ทำงานระหว่างปิดเทอม วันที่13 หนูก็ของซื้อชุดใหม่ไปดำหัวยาย และชุดให้หลานหนูกับแม่  หนูก็ทำหน้าหนูเท่าที่หนูจะทำได้ ถ้า14หนูไม่ติดว่ารับปากจะไปเที่ยวสงกรานต์ที่ทช กับเพื่อนหนูคงนอนค้างตั้ง13ล่ะ มันทำให้คิดได้ว่าที่จริงแล้วหนูเห็นเพื่อนมาก่อน ตอนนี้มันทำให้หนูล่ะ ว่าหนูควรเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ หนูอยากให้คนที่กำลังละเลยคนที่บ้าน ให้หันกลับมาดูแลพวกเขาให้ดีๆนะคะ กลับไปหาท่านบ้าง แค่นี้พอแล้ว ขอบคุณทุกคนเข้ามาอ่านเรื่องของหนูนะคะ