คือเเม่เราเอาหลานของเรามาเลี้ยง6ปีเเล้ว ซึ่งตลอดเวลาที่เเม่เราเอาหลานมาเลี้ยงเราไม่มีความสุขเลย เวลาที่เราทำอะไรดีเเม่เราไม่เคยชมเราเลย เเต่เราเเค่ทำไรไรผิดอย่างเดียวคือด่าด้วยคำรุนเเรง เช่น ไปตาย ไล่เราออกจากบ้าน อะไรประมาณนี้ซึ่งเราคิดว่าเเม่ไม่ควรพูดกับลูกตัวเองเเบบนี้เราเสียความรู้สึกทุกครั้งเลยไม่มีครั้งไหนที่เราไม่ร้องเเต่เราต้องเเอบร้องไห้คนเดียวเพราะว่าเราเคยร้องไห้ให้เขาเห็นเขาว่าเราปัญญาอ่อน ตั้งเเต่มีหลายเขามาเลยไม่เคยได้ขวัญหรือแหมแต่เพลงวันเกิดเรายังไม่เคยได้ยินตั้งเเต่มีหลายเข้ามา เรารู้สึกว่าเเม่เรารักหลานมากกว่าเรา เเม่เราแทบจะจำวันเกิดของเราไม่ได้ เเต่เพื่อนของเราคือจำวันของเราได้ทุกอย่างเป็นกำลังใจให้เราฝห้ความอบอุ่นเรามากกว่าเเม่ของเรา เเล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งมีน้องข้างบ้านมาพูดกับเราว่า เราเป็นเด็กตกกระป๋องเเล้ว ซึ่งเรารู้สึกว่าคำนี้มันเเทงใจดำของเรามากเราร้องออกมาเลยค่ะพอได้ยินคำนั้น เราเอามาคิดเป็นเดือนๆ เราร้องไห้ทุกครั้งเลยค่ะเวลาที่ใครร้องเพลงวันเกิดให้เรา เรารู้สึกว่าเราขาดความอบอุ่นจากครอบครัว😭