สวัสดีคะ พี่น้องพันทิพย์ นี้เป็นกระทู้เเรก ของจกขท ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะสมัคร มาลงเรื่องราวของตัวเอง ปกติจะอ่านอย่างเงียบๆ
เเต่เนื่องจากปัญหาที่เกิดขึ้นมันเกินจะรับไหว เลยอยากขอความเห็นว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีกับปัญหานี้
ขอเเทนตัวเองว่า เรา นะคะ
เริ่มเรื่องเลย บ้านของเรามีสิกทั้งหมด 5 คน คือ พ่อ เเม่ พี่ชาย เรา เเละ น้องสาว พ่อ เเละ พี่ เราทำงานที่ตจว เราเเละน้องยังคงเรียนอยู่ เราเรียนปีหนึ่งเเล้ว (เเต่เรื่องที่เกิดขึ้นเกิดตั้ังเเต่ตอนที่เราอยู่ม.6) ในมหาวิทยาลัยใกล้ๆบ้าน ส่วนน้องสาวยังอยู่เเค่ชั้นม.6 เเม่ของเราเคยทำงานเเต่ลาออกมาอยู่บ้านอย่างเดียวได้เกือบๆ 10 ปีเเล้ว
ปัญหานี้ทุกคนในบ้านทราบกันหมด มันเริ่มมาจากที่พ่อเราต้องไปทำงาน ตจว ตอนนั้นเราอยู่ม.6 เทอม 2 เเรกๆก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เเต่ผ่านไปได้สักเกือบครึ่งปี พ่อเราประสบอุบัติเหตุ ทำให้ต้องมารักษาตัวที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน เเละ ช่วงนั้นเราได้รู้บางอย่างจากมือถือของพ่อเราว่า ท่านกำลังคุยอยู่ผู้หญิงคนหนึ่ง เรารู้สึกตกใจมาก พยายามเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เเต่เราเองนี้แหละที่ทำไม่ได้ เราคอยสอดส่องพฤติกรรมของพ่อตลอดเวลาที่ท่านอยู่ที่ รพ. เเต่เราไม่ได้บอกใคร เเม่เราต้องไปเฝ้าพ่อทุกคืน จนกระทั้งเเม่เราไปเห็นในโทรศัพท์ของพ่อเราเอง เเละมันเลยเป็นจุดเริ่มต้นเเรกที่ทำให้พ่อกับเเม่ทะเลาะกัน พ่อเราบอกเเม่ว่าไม่ได้ มีอะไร เเค่ เพื่อนที่ทำงาน เเต่ ข้อความที่ส่งมาบอกว่า คิดถึงนะ มันทำให้เเม่เราเชื่อใจพอ่ไม่สนิทใจ เเต่พ่อเราก็ยันยืนยันว่าเเค่เพื่อนร่วมงาน
เเละ มันก็ผ่านไปเรื่อยๆ พ่อเรารักษาตัวจนอาการดีขึ้นเเล้วกลับไปทำงานต่อ จนวันหนึ่งพ่อเราขาดการติดต่อไป ทุกคนก็เป็นห่วง เพราะ ปกติพ่อเราต้องโทรมาหาเเม่ เกอบวันละ สี่ถึงห้าครั้ง เเต่วันนี้พ่อหยุดงานด้วยความที่แม่เป็นห่วงจึงพยายามติดต่อไปปรากฎว่า พ่อเราไปเที่ยว เขาปิดมือถือ ทำให้ติดต่อไม่ได้ เเม่เราก็เริ่มคิดหนักว่าพ่อไปกับใคร ไปที่ไหน พ่อเราก็บอกว่าไปกับเพื่อนที่ทำงาน เเม่เราก็ไม่เชือใจเเต่ไม่ได้พูดอะไร ตอนนั้นเราก็รู้ว่าเเม่คิดมาก
พอมันมีปัญหา เราก็ทำตัวไม่ดีเอง เราเข้าไปดูในไลน์ มือถือของพ่อ ผ่านทางคอมพิวเตอร์ มันทำให้เรารู้ว่า พ่อเราไปกับผู้หญิงคนเดิม มันเป็นข้อสรุปที่ชัดเจนมากว่าพ่อเรา มีกิ๊ก เรารู้เรื่องอยู่คนเดียวไม่ได้บอกใครที่ไหน เราไม่ได้บอกเเม่ เพราะ เราสงสารไม่อยากให้เเม่เสียใจ ตอนนั้นเราก็ต้องอ่านหนังสือ เพื่อเตรียมเข้ามหาลัยดีๆ เราจึงหยุดเรื่องของพ่อไว้ เราตั้งใจอ่านหนังสือเต็มที่ เเละ เราก็ได้ดั่งที่หวัง คือ เราติดรับตรงที่ มช ตอนนั้นเราลังเลอยู่ว่าจะไปดีไหม จนกระทั้งเรื่องเกิดขึ้น
พ่อกับเเม่ทะเลาะกันทุกครั้งที่พ่อเรา กลับมาบ้าน (ปกติพ่อเราจะพักจากที่ทำงาน เดือนละเจ็ดวัน เจ็ดวันที่พักพ่อเราจะกลับมาบ้าน) สาเหตุคือ พฤติกรรมของพ่อเราเเปลกไป ชอบหลบไปคุยโทรศัพท์ ติดมือถือ ใครเเตะไม่ได้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะหยิบ จะเล่นพ่อเราไม่เคยว่า เเม่เราเห็นพฤติกรรมของพ่อ ขนทนไม่ไหวทะเลาะกันทุกครั้ง จนวันหนึ่ง เเม่เราเดินไปได้ยินที่พ่อคุยโทรศัพท์กับกิ๊กเต็มๆ พ่อเราก็ยังอ้างว่าเพื่อนกันไม่มีอะไร เเม่เราโกรธมาก มาบอกให้เราเข้าไลนพ่อ บอกว่าถ้ารักเเม่ก็เข้าไปดูไลน์พ่อให้เเม่ เราลังเล ไม่อยากทำ เพราะ เรารู้ว่าเข้าไป มันจะเป็นยังไง เราพยายามเลี่ยงมาตลอด บอกไม่รู้รหัสไลน์บ้าง ลืมบ้าง จนเเม่เราเองที่มนไม่ไหว พยายามจะหาทางดูให้ได้ เราก็เลี่ยงๆไม่ให้เเม่ดู
เรารู้มาตลอดว่าพ่อทำอะไร เเต่เราไม่พูดมันออกมา เราไม่อยากให้เเม่เสียใจ เลยไม่ทำ เเต่ เราจำได้ว่า วันนั้นเราเห็นที่พ่อ บอกรักผู้หญิงคนนั้น เราร้องไห้ออกมาหน้าคอม เราเสียใจมาก เหมือนทุกอย่างมันอัดอั้นมากจริงๆ เราทนมาตลอด คิดมาตลอดว่าวันหนึ่งพ่อจะหยุด ภาพความฝันของเราเเตกสลาย
เราเคยคิดว่าเรามีครอบครัวที่สมบูรณ์เเบบ เเต่จริงๆมันไม่ใช่ เราเเค่หลอกตัวเองว่า จริงๆครอบครัวเรายังดีอยู่ มันไม่ได้เป็นไร พ่อยังรักเเม่ รักเราเหมือนเดิม
เราจึงตัดสินใจ รอดูๆไปก่อนว่า เรื่องของพ่อกับมันจะเป็นยังไง
หลังการสอบทุกอย่างของเราเสร็จสิ้น เรายังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตดี ขณะที่เรากำลังเลือกจะไปมช พ่อกับเเม่กลับเเย่ลงทุกวัน เเม่ร้องไห้เกือบทุกวัน เราต้องคอยนั่งปลอบเเม่ตลอด น้องกับพี่เราไม่ค่อยจะได้รับรู้ปัญหานี้ น้องเราติดเพื่อนพี่เราก็ยุ่งกับงาน เราจึงเป็นคนเดียวที่อยู่ใกล้เเม่มากที่สุด เเม่กับพ่อไม่เหมือนเดิม ความรักที่เคยมีก็ค่อยๆเหือดแห้งไปตามกาลเวลา เราเคยคุยๆกับพ่อนะ ว่าพ่อกับเเม่ทะเลาะเพราะเรื่องอะไร ถ้าเรื่องผู้หญิงคนอื่นมันจริงไหม พ่อมีใครจริงๆหรือเปล่า พ่อเราก็ปฎิเสธตลอด เราก็ไม่เชื่อเขาอยู่เเล้ว เพราะ เรามีหลักฐาน เราจึงได้เเต่มองเขาโกหกเรา
เเม่บอกเราว่า ตอนคุยกับพ่อ พ่อบอกให้หาหลักฐานมา อย่ามาปรักปรำกัน เรารู้ว่าเเม่อยากให้เราเข้าไปดูไลน์พ่อ ตอนนั้นเราสับสนมากว่าจะเเก้ปัญหายังไงดี ในเมื่อพ่อไม่หยุด เเม่ก็ต้องเสียใจเเบบนี้หรอ ตอนนั้นเราคิดเเค่ว่า ถ้าเเม่รู้ความจริง เเละ พ่อก็ยอมรับผิด อะไรๆมันคงจะดีขึ้น เราจึงตัดสินใจเอาไลน์พ่อให้เเม่ดู เเต่ สุดท้ายเราเองที่รู้ว่า การตัดสินใจของเรามันผิด
พ่อเรายอมรับว่าคุยกับผู้หญิงคนนั้นจริง ไปเที่ยวกันบ่อย ทุกคนในบ้านพอทราบเรื่องเเล้วก็ตกใจ เเม่เราร้องไห้หนักกว่าเก่า ท่านหมดความศรัทธา เเละ เชื่อใจในตัวพ่อ กลายเป็นว่าที่พ่อพูดอะไรมา เเม่เราไม่เชื่อใจสักอย่างเดียว จนวันหนึ่งเราคุยกับพ่อเเบบจริงจัง เราคุยไปร้องไห้ไป บอกถึงความรู้สึกของเราที่เรามี เราเจ็บปวดเเค่ไหนที่ต้องเห็นเเม่ร้องไห้ทุกวัน เราไม่มีความสุข เราผิดหวังในตัวพ่อมากเเค่ไหน เราพูดทุกอย่างที่เรารู้สึก พ่อเรานิ่งเงียบ เเละ รับปากกับเราว่าจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้นอย่างเด็ดขาด (พ่อเราจะเกรงใจเรามากกว่าลูกคนอื่น เพราะ เราจะเงียบๆ เเละ มีเหตุผลมากกว่าพี่ชาย น้องสาวเรา)
เราก็ให้โอกาสพ่อเรา เเต่ เเม่ของเรานี้แหละที่ทำใจได้ยาก
เวลาที่พ่อกับเเม่ทะเลาะกัน (ก่อนหน้าที่พ่อกับเราจะคุยกันจริงจัง) เราจะเป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ยทั้งคู่ พ่อเราก็บอกว่าจะหยุดๆ เเต่ ก็ไม่หยุดสักที เราจำได้ว่าเราบอกพ่อเราว่า เราไม่อยากรับรู้อีกเเล้ว พ่อทำเราผิดหวังซ้ำๆมาหลายครั้งเกินไปเเล้ว พ่อเราก็ร้องไห้ เเละ ขอโทษเรา เเละบอกว่าพ่อจะหยุด
มันก็ผ่านไป เเม่เราก็ยังเหมือนเดิมบางครั้งนั่งๆอยู่ก็ร้องไห้ ยิ่งตอนเราตัดสินใจไป มช เเม่เราก็ร้องไห้หนัก ใจนึงเราไม่อยากทิ้งอนาคตที่เราเลือก อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากทิ้งแม่ เพราะ น้องเราก็ไม่ค่อยมาดูเเม่ เท่ากับว่า คนที่เเม่จะฝากไข้ ได้มีเเต่เรา เราจึงตัดใจยอมสละสิทธ์ ที่ มช เเล้ว เลือกเข้าที่ใกล้บ้านเเทน
อย่างที่บอกว่าเเม่หมดความเชื่อใจจากพ่อ เวลา พ่อจะทำอะไรกลับกลายเป็นเเม่จะคอยจับผิด เรายุ่งขึ้น เพราะ ขึ้นปีหนึ่ง เวลาของเราที่มีให้เเม่น้องลงทุกทีๆ จิตใจของเเม่บอบซ้ำมากเรารู้ เราพยายามปลอบว่าพ่อเลิกกับผญ คนนั้นแล้ว พยายามไม่ให้เเม่คิดมาก เเต่มันก็เหมือนไม่ดีขึ้น
เเม่บอกเราว่ามันไม่เหมือนเดิม สักอย่าง เเม่ไม่มีความสุขเลยเเม่เหนื่ยที่ต้องอยู่เเบบนี้ เราก็คุยๆกับพ่อเรา ถามท่านว่า เรื่องของพ่อกับคนนั้นเป็นยังไง
เลิกกันเเน่ๆใช่ไหม พ่อเราก็ยืนยันว่าไม่ได้ติดต่อกันเเล้ว เราก็ไม่รู้จะพูดอะไร สอกเเซกถามก็เหมือนจะเป็นการจับผิด
ทุกอย่างดำเนินมาเรื่อยๆ เเบบที่ไม่มีความสุขจริงๆ ภายนอกเหมือนเราจะมีความสุข เเต่จริงๆเเล้วข้างในมันทุกข์มากกว่า เราก็ได้เเต่รอคอยให้เเม่เรา
สามารถทำใจยอมรับได้ อยากให้ท่านเข้มเเข็งขึ้น เเต่ทั้งนี้อยู่ที่ตัวท่านด้วยว่าท่านจะสามารถทำมันจริงๆได้ไหม เราไม่อาจจะเข้าใจท่านได้ทุกอย่าง
จนไม่กี่วันก่อนเเม่เราออกไปจากบ้าน ไปไหนไม่มีใครรู้ เเม่ร้องไห้ออกไป เราออกไปหาก็ไม่เจอ โทรไปเเม่บอก ขอออกไปข้างนอก อยากออกไปให้ตัวเองสบายใจขึ้น เเม่เบื่อ ตอนนั้นเราเสียใจมาก เราทั้งโกรธ ทั้งห่วง เเต่มันก็เป็นความผิดเรา ที่เรายุ่งจนไม่มีเวลาให้เเม่ ผิดที่เรา ละเลยท่าน ไม่ได้สนใจท่านอย่างที่ควร พอท่านกลับมาเรา ร้องไห้ ทั้งบ่น ทั้งดุ ที่เเม่ทำให้เราเป็นห่วง เรากลัวว่าเเม่จะไปเเล้วเป็นอะไร จะเกิดอะไรไม่ดี เราอยากให้ท่านมีอะไรก็บอกเรา เราทำให้ได้ เเค่เเม่บอกมา เเต่เหมือนว่า มันไม่ใช่ เเม่เราบอก ทุกคนในบ้านมีความสุข เเม่ไม่อยากไปเป็นภาระของใคร
เราอยากจะบอกเเม่มาก ว่า เราไม่อยากเห็นเก่ตัว เราไม่ได้มีความสุขจริงๆหรอก เราไม่กล้ามีความสุขมากกว่าท่านด้วยซ้ำไป เราไม่อยากจะเห็นเก่ตัวปล่อยให้เเม่ จมอยู่กับความทุกข์ได้ เราก็คุยกัน เเม่เราก็สงบลงไปเยอะ เเต่เรายังเชื่อว่าในใจเเม่ยังไม่สงบ เราก็ไม่รู้เเล้วว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี
จนทุกวันนี้สถานการณในบ้านไม่สู้ดีนัก พี่กับน้องเราก็ทำตัวเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่เราไม่ได้คุยอะไรกับเเม่เท่าไหร่เลย เพราะเเม่เราถามคำตอบคำนั่งซึม เราถามอะไรก็ไม่ตอบ ไม่บอกอะไรเราเลย เเล้วเเบบนี้เราควรทำยังไง ตั้งเเต่วันที่เเม่ออกจากบ้านไป วันนั้น กลับมาก็ไม่เหมือนเดิม
เราจะเดินหน้ายังไง ในเมื่อ เเม่เราไม่อยากเดินต่อไป เราควรทำยังไงเพื่อให้เเม่เรามีความสุข ให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเคย
ขอบคุณที่ทุกท่านอ่านคะ
ควรทำอย่างไรต่อไปดี
เเต่เนื่องจากปัญหาที่เกิดขึ้นมันเกินจะรับไหว เลยอยากขอความเห็นว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีกับปัญหานี้
ขอเเทนตัวเองว่า เรา นะคะ
เริ่มเรื่องเลย บ้านของเรามีสิกทั้งหมด 5 คน คือ พ่อ เเม่ พี่ชาย เรา เเละ น้องสาว พ่อ เเละ พี่ เราทำงานที่ตจว เราเเละน้องยังคงเรียนอยู่ เราเรียนปีหนึ่งเเล้ว (เเต่เรื่องที่เกิดขึ้นเกิดตั้ังเเต่ตอนที่เราอยู่ม.6) ในมหาวิทยาลัยใกล้ๆบ้าน ส่วนน้องสาวยังอยู่เเค่ชั้นม.6 เเม่ของเราเคยทำงานเเต่ลาออกมาอยู่บ้านอย่างเดียวได้เกือบๆ 10 ปีเเล้ว
ปัญหานี้ทุกคนในบ้านทราบกันหมด มันเริ่มมาจากที่พ่อเราต้องไปทำงาน ตจว ตอนนั้นเราอยู่ม.6 เทอม 2 เเรกๆก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เเต่ผ่านไปได้สักเกือบครึ่งปี พ่อเราประสบอุบัติเหตุ ทำให้ต้องมารักษาตัวที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน เเละ ช่วงนั้นเราได้รู้บางอย่างจากมือถือของพ่อเราว่า ท่านกำลังคุยอยู่ผู้หญิงคนหนึ่ง เรารู้สึกตกใจมาก พยายามเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เเต่เราเองนี้แหละที่ทำไม่ได้ เราคอยสอดส่องพฤติกรรมของพ่อตลอดเวลาที่ท่านอยู่ที่ รพ. เเต่เราไม่ได้บอกใคร เเม่เราต้องไปเฝ้าพ่อทุกคืน จนกระทั้งเเม่เราไปเห็นในโทรศัพท์ของพ่อเราเอง เเละมันเลยเป็นจุดเริ่มต้นเเรกที่ทำให้พ่อกับเเม่ทะเลาะกัน พ่อเราบอกเเม่ว่าไม่ได้ มีอะไร เเค่ เพื่อนที่ทำงาน เเต่ ข้อความที่ส่งมาบอกว่า คิดถึงนะ มันทำให้เเม่เราเชื่อใจพอ่ไม่สนิทใจ เเต่พ่อเราก็ยันยืนยันว่าเเค่เพื่อนร่วมงาน
เเละ มันก็ผ่านไปเรื่อยๆ พ่อเรารักษาตัวจนอาการดีขึ้นเเล้วกลับไปทำงานต่อ จนวันหนึ่งพ่อเราขาดการติดต่อไป ทุกคนก็เป็นห่วง เพราะ ปกติพ่อเราต้องโทรมาหาเเม่ เกอบวันละ สี่ถึงห้าครั้ง เเต่วันนี้พ่อหยุดงานด้วยความที่แม่เป็นห่วงจึงพยายามติดต่อไปปรากฎว่า พ่อเราไปเที่ยว เขาปิดมือถือ ทำให้ติดต่อไม่ได้ เเม่เราก็เริ่มคิดหนักว่าพ่อไปกับใคร ไปที่ไหน พ่อเราก็บอกว่าไปกับเพื่อนที่ทำงาน เเม่เราก็ไม่เชือใจเเต่ไม่ได้พูดอะไร ตอนนั้นเราก็รู้ว่าเเม่คิดมาก
พอมันมีปัญหา เราก็ทำตัวไม่ดีเอง เราเข้าไปดูในไลน์ มือถือของพ่อ ผ่านทางคอมพิวเตอร์ มันทำให้เรารู้ว่า พ่อเราไปกับผู้หญิงคนเดิม มันเป็นข้อสรุปที่ชัดเจนมากว่าพ่อเรา มีกิ๊ก เรารู้เรื่องอยู่คนเดียวไม่ได้บอกใครที่ไหน เราไม่ได้บอกเเม่ เพราะ เราสงสารไม่อยากให้เเม่เสียใจ ตอนนั้นเราก็ต้องอ่านหนังสือ เพื่อเตรียมเข้ามหาลัยดีๆ เราจึงหยุดเรื่องของพ่อไว้ เราตั้งใจอ่านหนังสือเต็มที่ เเละ เราก็ได้ดั่งที่หวัง คือ เราติดรับตรงที่ มช ตอนนั้นเราลังเลอยู่ว่าจะไปดีไหม จนกระทั้งเรื่องเกิดขึ้น
พ่อกับเเม่ทะเลาะกันทุกครั้งที่พ่อเรา กลับมาบ้าน (ปกติพ่อเราจะพักจากที่ทำงาน เดือนละเจ็ดวัน เจ็ดวันที่พักพ่อเราจะกลับมาบ้าน) สาเหตุคือ พฤติกรรมของพ่อเราเเปลกไป ชอบหลบไปคุยโทรศัพท์ ติดมือถือ ใครเเตะไม่ได้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะหยิบ จะเล่นพ่อเราไม่เคยว่า เเม่เราเห็นพฤติกรรมของพ่อ ขนทนไม่ไหวทะเลาะกันทุกครั้ง จนวันหนึ่ง เเม่เราเดินไปได้ยินที่พ่อคุยโทรศัพท์กับกิ๊กเต็มๆ พ่อเราก็ยังอ้างว่าเพื่อนกันไม่มีอะไร เเม่เราโกรธมาก มาบอกให้เราเข้าไลนพ่อ บอกว่าถ้ารักเเม่ก็เข้าไปดูไลน์พ่อให้เเม่ เราลังเล ไม่อยากทำ เพราะ เรารู้ว่าเข้าไป มันจะเป็นยังไง เราพยายามเลี่ยงมาตลอด บอกไม่รู้รหัสไลน์บ้าง ลืมบ้าง จนเเม่เราเองที่มนไม่ไหว พยายามจะหาทางดูให้ได้ เราก็เลี่ยงๆไม่ให้เเม่ดู
เรารู้มาตลอดว่าพ่อทำอะไร เเต่เราไม่พูดมันออกมา เราไม่อยากให้เเม่เสียใจ เลยไม่ทำ เเต่ เราจำได้ว่า วันนั้นเราเห็นที่พ่อ บอกรักผู้หญิงคนนั้น เราร้องไห้ออกมาหน้าคอม เราเสียใจมาก เหมือนทุกอย่างมันอัดอั้นมากจริงๆ เราทนมาตลอด คิดมาตลอดว่าวันหนึ่งพ่อจะหยุด ภาพความฝันของเราเเตกสลาย
เราเคยคิดว่าเรามีครอบครัวที่สมบูรณ์เเบบ เเต่จริงๆมันไม่ใช่ เราเเค่หลอกตัวเองว่า จริงๆครอบครัวเรายังดีอยู่ มันไม่ได้เป็นไร พ่อยังรักเเม่ รักเราเหมือนเดิม
เราจึงตัดสินใจ รอดูๆไปก่อนว่า เรื่องของพ่อกับมันจะเป็นยังไง
หลังการสอบทุกอย่างของเราเสร็จสิ้น เรายังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิตดี ขณะที่เรากำลังเลือกจะไปมช พ่อกับเเม่กลับเเย่ลงทุกวัน เเม่ร้องไห้เกือบทุกวัน เราต้องคอยนั่งปลอบเเม่ตลอด น้องกับพี่เราไม่ค่อยจะได้รับรู้ปัญหานี้ น้องเราติดเพื่อนพี่เราก็ยุ่งกับงาน เราจึงเป็นคนเดียวที่อยู่ใกล้เเม่มากที่สุด เเม่กับพ่อไม่เหมือนเดิม ความรักที่เคยมีก็ค่อยๆเหือดแห้งไปตามกาลเวลา เราเคยคุยๆกับพ่อนะ ว่าพ่อกับเเม่ทะเลาะเพราะเรื่องอะไร ถ้าเรื่องผู้หญิงคนอื่นมันจริงไหม พ่อมีใครจริงๆหรือเปล่า พ่อเราก็ปฎิเสธตลอด เราก็ไม่เชื่อเขาอยู่เเล้ว เพราะ เรามีหลักฐาน เราจึงได้เเต่มองเขาโกหกเรา
เเม่บอกเราว่า ตอนคุยกับพ่อ พ่อบอกให้หาหลักฐานมา อย่ามาปรักปรำกัน เรารู้ว่าเเม่อยากให้เราเข้าไปดูไลน์พ่อ ตอนนั้นเราสับสนมากว่าจะเเก้ปัญหายังไงดี ในเมื่อพ่อไม่หยุด เเม่ก็ต้องเสียใจเเบบนี้หรอ ตอนนั้นเราคิดเเค่ว่า ถ้าเเม่รู้ความจริง เเละ พ่อก็ยอมรับผิด อะไรๆมันคงจะดีขึ้น เราจึงตัดสินใจเอาไลน์พ่อให้เเม่ดู เเต่ สุดท้ายเราเองที่รู้ว่า การตัดสินใจของเรามันผิด
พ่อเรายอมรับว่าคุยกับผู้หญิงคนนั้นจริง ไปเที่ยวกันบ่อย ทุกคนในบ้านพอทราบเรื่องเเล้วก็ตกใจ เเม่เราร้องไห้หนักกว่าเก่า ท่านหมดความศรัทธา เเละ เชื่อใจในตัวพ่อ กลายเป็นว่าที่พ่อพูดอะไรมา เเม่เราไม่เชื่อใจสักอย่างเดียว จนวันหนึ่งเราคุยกับพ่อเเบบจริงจัง เราคุยไปร้องไห้ไป บอกถึงความรู้สึกของเราที่เรามี เราเจ็บปวดเเค่ไหนที่ต้องเห็นเเม่ร้องไห้ทุกวัน เราไม่มีความสุข เราผิดหวังในตัวพ่อมากเเค่ไหน เราพูดทุกอย่างที่เรารู้สึก พ่อเรานิ่งเงียบ เเละ รับปากกับเราว่าจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้นอย่างเด็ดขาด (พ่อเราจะเกรงใจเรามากกว่าลูกคนอื่น เพราะ เราจะเงียบๆ เเละ มีเหตุผลมากกว่าพี่ชาย น้องสาวเรา)
เราก็ให้โอกาสพ่อเรา เเต่ เเม่ของเรานี้แหละที่ทำใจได้ยาก
เวลาที่พ่อกับเเม่ทะเลาะกัน (ก่อนหน้าที่พ่อกับเราจะคุยกันจริงจัง) เราจะเป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ยทั้งคู่ พ่อเราก็บอกว่าจะหยุดๆ เเต่ ก็ไม่หยุดสักที เราจำได้ว่าเราบอกพ่อเราว่า เราไม่อยากรับรู้อีกเเล้ว พ่อทำเราผิดหวังซ้ำๆมาหลายครั้งเกินไปเเล้ว พ่อเราก็ร้องไห้ เเละ ขอโทษเรา เเละบอกว่าพ่อจะหยุด
มันก็ผ่านไป เเม่เราก็ยังเหมือนเดิมบางครั้งนั่งๆอยู่ก็ร้องไห้ ยิ่งตอนเราตัดสินใจไป มช เเม่เราก็ร้องไห้หนัก ใจนึงเราไม่อยากทิ้งอนาคตที่เราเลือก อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากทิ้งแม่ เพราะ น้องเราก็ไม่ค่อยมาดูเเม่ เท่ากับว่า คนที่เเม่จะฝากไข้ ได้มีเเต่เรา เราจึงตัดใจยอมสละสิทธ์ ที่ มช เเล้ว เลือกเข้าที่ใกล้บ้านเเทน
อย่างที่บอกว่าเเม่หมดความเชื่อใจจากพ่อ เวลา พ่อจะทำอะไรกลับกลายเป็นเเม่จะคอยจับผิด เรายุ่งขึ้น เพราะ ขึ้นปีหนึ่ง เวลาของเราที่มีให้เเม่น้องลงทุกทีๆ จิตใจของเเม่บอบซ้ำมากเรารู้ เราพยายามปลอบว่าพ่อเลิกกับผญ คนนั้นแล้ว พยายามไม่ให้เเม่คิดมาก เเต่มันก็เหมือนไม่ดีขึ้น
เเม่บอกเราว่ามันไม่เหมือนเดิม สักอย่าง เเม่ไม่มีความสุขเลยเเม่เหนื่ยที่ต้องอยู่เเบบนี้ เราก็คุยๆกับพ่อเรา ถามท่านว่า เรื่องของพ่อกับคนนั้นเป็นยังไง
เลิกกันเเน่ๆใช่ไหม พ่อเราก็ยืนยันว่าไม่ได้ติดต่อกันเเล้ว เราก็ไม่รู้จะพูดอะไร สอกเเซกถามก็เหมือนจะเป็นการจับผิด
ทุกอย่างดำเนินมาเรื่อยๆ เเบบที่ไม่มีความสุขจริงๆ ภายนอกเหมือนเราจะมีความสุข เเต่จริงๆเเล้วข้างในมันทุกข์มากกว่า เราก็ได้เเต่รอคอยให้เเม่เรา
สามารถทำใจยอมรับได้ อยากให้ท่านเข้มเเข็งขึ้น เเต่ทั้งนี้อยู่ที่ตัวท่านด้วยว่าท่านจะสามารถทำมันจริงๆได้ไหม เราไม่อาจจะเข้าใจท่านได้ทุกอย่าง
จนไม่กี่วันก่อนเเม่เราออกไปจากบ้าน ไปไหนไม่มีใครรู้ เเม่ร้องไห้ออกไป เราออกไปหาก็ไม่เจอ โทรไปเเม่บอก ขอออกไปข้างนอก อยากออกไปให้ตัวเองสบายใจขึ้น เเม่เบื่อ ตอนนั้นเราเสียใจมาก เราทั้งโกรธ ทั้งห่วง เเต่มันก็เป็นความผิดเรา ที่เรายุ่งจนไม่มีเวลาให้เเม่ ผิดที่เรา ละเลยท่าน ไม่ได้สนใจท่านอย่างที่ควร พอท่านกลับมาเรา ร้องไห้ ทั้งบ่น ทั้งดุ ที่เเม่ทำให้เราเป็นห่วง เรากลัวว่าเเม่จะไปเเล้วเป็นอะไร จะเกิดอะไรไม่ดี เราอยากให้ท่านมีอะไรก็บอกเรา เราทำให้ได้ เเค่เเม่บอกมา เเต่เหมือนว่า มันไม่ใช่ เเม่เราบอก ทุกคนในบ้านมีความสุข เเม่ไม่อยากไปเป็นภาระของใคร
เราอยากจะบอกเเม่มาก ว่า เราไม่อยากเห็นเก่ตัว เราไม่ได้มีความสุขจริงๆหรอก เราไม่กล้ามีความสุขมากกว่าท่านด้วยซ้ำไป เราไม่อยากจะเห็นเก่ตัวปล่อยให้เเม่ จมอยู่กับความทุกข์ได้ เราก็คุยกัน เเม่เราก็สงบลงไปเยอะ เเต่เรายังเชื่อว่าในใจเเม่ยังไม่สงบ เราก็ไม่รู้เเล้วว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี
จนทุกวันนี้สถานการณในบ้านไม่สู้ดีนัก พี่กับน้องเราก็ทำตัวเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่เราไม่ได้คุยอะไรกับเเม่เท่าไหร่เลย เพราะเเม่เราถามคำตอบคำนั่งซึม เราถามอะไรก็ไม่ตอบ ไม่บอกอะไรเราเลย เเล้วเเบบนี้เราควรทำยังไง ตั้งเเต่วันที่เเม่ออกจากบ้านไป วันนั้น กลับมาก็ไม่เหมือนเดิม
เราจะเดินหน้ายังไง ในเมื่อ เเม่เราไม่อยากเดินต่อไป เราควรทำยังไงเพื่อให้เเม่เรามีความสุข ให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเคย
ขอบคุณที่ทุกท่านอ่านคะ