ฉันเกิดมาภายในครอบครัวที่มีพ่อแม่ค้าขาย น้องชาย 2 คน ตอนเด็กๆพ่อแม่ไม่เคยมีเวลาเพราะทำแต่งาน ฉันต้องอยู่แบบตามมีตามเกิดกับน้องอีก 2 คน ตื่นมาแบบไม่เห็นพ่อแม่ ข้าวกินกันยังไงจำไม่ได้ สุดท้ายเพราะฉันเป็นผู้หญิง ฉันจึงถูกล่วงละเมิดทางเพศจากน้องชาย และลูกพี่ลูกน้อง จากน้องชายของพ่อ จากญาติห่างๆฝั่งแม่ แต่ด้วยความที่ฉันยังเด็ก ฉันไม่รู้ว่านั่นคือการทำอะไร
เวลาผ่านไปจนฉันโตขึ้นมาอีกนิดหน่อย พ่อกับแม่เริ่มมีเวลาอยู่บ้านได้มากขึ้น แต่นั่นมันคือการที่ฉันโดยแม่ดุด่าและตีตลอด ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้เลย แค่อ้าปากก้อโดยตี นั่งร้องไห้ไม่มีเสียงก้อโดนตีจนจานข้าวกระเด็น โดนแบบนี้ทุกวัน ทุกวัน ไม่มีใครช่วยฉันได้ เพราะถ้าพ่อช่วย พ่อกับแม่ก็ต้องทะเลาะกัน น้องก็จะมาด่าฉันว่าฉันคือต้นเหตุให้พ่อกับแม่ทะเลาะกัน แม่มักจะไปพูดให้คนอื่นๆฟังเสมอว่า ไม่เคยรักฉันเลย ทั้งๆที่ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น ตอนนั้นน่าจะ 12 ปีแล้ว เสียใจมาก ได้แต่นั่งร้องไห้ ว่าแม่ไม่รัก ได้แต่คิดแค่นั้นว่าแม่ไม่รัก แม่ตีแบบไม่มีเหตุผลทุกวัน ตัวเรามีรอยอยู่เสมอ บ้างครั้งน้าที่เป็นน้องสาวแม่ก็ตี ทำงานบ้านไม่เรียบร้อยไม่ถูกใจ อารมณ์ไม่ดีอะไรก็ลงกับเราตลอด มีไหมวันที่เราจะไม่โดนด่าโดนตี มันเจ็บและกลัวไปหมด จนบ้างวันอยากตายๆไปเลย กินยาพาราไปเกือบหมดกระปุก แต่ก้ออาเจียนออกมา ปวดหัวมาก พ่อไปบอกแม่ที่นอนอยู่ห้องข้างๆกัน เราได้ยินแค่แม่พูดว่า ปล่อยให้มันตายไป....
ตั้งแต่เราเด็ก เราทำงานบ้าน ล้างจาน กวาดบ้าน หุงข้าวหมด เพราะเราเป็นผู้หญิงคนเดียว บ้างวันเราต้องตื่นตี 2-3 เพื่อไปช่วยแม่ขายของในตลาดสด โดนด่าต่อหน้าคนเยอะๆ โดนตี โดนสาระพัด มันเจ็บปวดทั้งกายทั้งใจเลยนะ สุดท้ายเราโตมาด้วยการที่เราไม่กล้าสบตาใคร ใครๆหลายคน ญาติๆจะพูดว่า ตาเราเหมือนคนร้องไห้ ตาทำไมมันเศร้าตลอดเวลา....