เราไม่รู้เหมือนกันทำไมเราชอบท้อเเท้กับชีวิต เราต้องเลือกเส้นทางเดินเองทุกอย่าง ญาติพี่น้องไม่มีเลย พ่อเเม่ก็อายุ 50จะ60ละ ท่าเเก่มากเเล้ว จบการศึกษาเเค่ ป.4 ส่วนเราอายุ15 เป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา ตอนเด็กๆเป็นเด็กมีปัญหา ไม่มีเพื่อนครบ เพราะเราชอบโทษตัวเองว่า เกิดมาทำไมทำไมมันไร้ค่าเเบบนี้ ไม่มีที่พึ่งทางใจเเละทางกายได้เลย พ่อเเม่ก็เช่นกัน เขาตามใจเเต่เด็กเเละสอนเราไปทางที่ผิดๆ หรือว่าง่ายๆสอนอะไรเราไม่ได้เลย ไม่ได้เลยจริงๆ ไม่มีชีวิตเหมือนคนอื่นเขา ไม่มีญาติ ไม่มีพี่น้อง ปลีกตัวกันออกมาอยู่เอง ซึ่งเเบบบ้างครั้งมันก็เหนื่อยที่ต้องทำอะไรเองทุกอย่างต้องเคยตัดสินใจเอง ต้องคอยสอนพ่อเเม่เเทน เเทนที่พ่อเเม่ตะสอน้ราได้กลับไม่เลย 😔😔😔
บางครั้งเราก็เด็กเกินไปจนกว่าจะ รับรู้อะไรมากๆ เรามีฐานะยากจน ลำบาก เเต่ก็พยายามหลักตัวเองขึ้นมาให้เท่ากับคนอื่นเขา
เเต่มันก็ท้อนะ พึ่งอะไรใครไม่ได้เเบบนี่ ปรึกษาอะไรเขาก็ไม่เข้าใจ เขาเเก่เเล้วไม่เข้าใจอะไรง่ายๆหรอก
เเต่เเบบเหมือนพูดอะไรบวกๆไปเช่น เเม่ทำไมบ้านเพื่อนเขามีเเบบนั้นอะทำไมเราไม่มี เขาก็จะบอกว่า อะไรเขาหาให้กินฟรอ อยากได้ก็ไปอยู่บ้านมันสิ
ซึ่งเเบบ เห้อ ยังไงดีอะ เอาเป็นว่าเราอยากโตๆ อยากมีงานมีเงินใช้เป็นของตัวเองมาก จะสร้างบ้านหลังใหญ่ๆ รถเเพงๆ ถ้าโตก่อนอะนะ ถ้ามีงานทำ เเต่ตอนนี้ก็คงต้องอยู่กับเขาไปก่อนอะละ😔😔😔
ก็ไม่มีไรหรอกเเค่อยากบ่น ถ้าใครอ่านจบก็ขอบคุณนะ😊🙏😔