ตอนนี้เราอายุ 17 แล้วอึดอัดหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องต้นทุนชีวิต เกี่ยวกับการเรียนเรื่องอนาคต ต่างๆ หรือแม้กระทั่งครอบครัว เราอึดอัดน้อยใจ หลายๆอย่าง แต่เราก็ไม่เคยเรียกร้องไม่เคยได้บอกใคร ไม่เคยอธิบายให้ใครฟัง เพราะรู้สึกว่า ถ้าอธิบายไป คนในครอบครัวก็จะบอกเราว่ามันไร้สาระ ตั้งหน้าตั้งตาเรียน แล้วนี่เราก็ไม่รู้เลย ว่าถ้าเรามา มาระบายในนี้ อาจจะมีคนที่เข้ามา ว่าเราไม่เข้าใจเรา แต่เราก็เลือกที่จะมาระบายในนี้ ดีกว่าไประบายให้คนในครอบครัวฟังหรือเพื่อนที่เราคิดว่าสนิท อาจจะไม่ได้สนิท มันอาจจะปลอดภัยกว่า แล้วมีหลายครั้งที่เราคิดว่าถ้าสมมุติเราตายไป เราอาจจะไม่เหนื่อยไม่คิดมาก ไม่ต้องมาคิดเรื่องอนาคตไม่ต้องมาคิดว่าพรุ่งนี้เราจะเอาอะไรกินไม่ต้องมาคิดว่าเราจะเจอคนแบบไหนไม่ต้องมาคิดว่าเราจะเอาใจใครไม่ต้องมาแคร์คนอื่นไม่ต้องมากังวลว่าอนาคตเราจะมีเงินไหม ไม่ต้องมีกิเลสที่อยากได้นู่นได้นี่ที่อยากมีค่าในสายตาคนอื่น คนอื่นมักจะพูดกับเราเสมอว่า ให้มองหาคนอื่นที่ลำบากกว่าเราที่ท้อกว่าเราเหนื่อยกว่าเรา แต่มันก็ไม่ใช่ตัวเราป่ะ แต่ละคนไม่ได้เจอปัญหาเหมือนกันแล้วแต่ละคน ก็ไม่ได้เข้มแข็งเหมือนกัน ถ้าคนมันเหมือนกันป่านนี้ก็คงไม่ฆ่าตัวตายกันเป็นล้านคน จริงไหมบางเรื่อง เล็กๆสำหรับคนอื่น มันอาจจะยิ่งใหญ่และจี้ปม สำหรับเราก็ได้ใครจะไปรู้ก็คุณไม่ลองมาเป็นเราคุณไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยมันท้อแค่ไหน แล้วมีคำผู้ใหญ่คำนึงที่ทำให้เราทรมานเจ็บปวดมาจนถึงทุกวันนี้ เขาบอกว่าคนที่ฆ่าตัวตายมันโง่ มันไม่ได้ใช้ชีวิตตัวเอง เรา อยากถามผู้ใหญ่คนนั้นมากว่าถ้าเราอยู่แล้วไม่มีอนาคตไม่มีเงินไม่มีข้าวกินยังได้ใช้ชีวิตเราอยู่ไหมคุณก็พูดได้นี่คุณมีทั้งเงินทั้งอนาคตเบื่อก็ไปเที่ยว เหนื่อนก็แค่หยุดพักอยู่ที่บ้านนอนตีพุงอยู่ที่บ้านไม่ต้องคิดเรื่องอะไรจะสำหรับเด็กคนนึงที่อายุ17ต้องหาที่เรียนทั้งๆที่ตัวเองเรียนไม่เก่ง มีความฝันว่าอยากเป็นอะไร แต่สมองก็ไม่ให้ ต้นทุนชีวิตก็ไม่ให้ รูปร่างหน้าตาก็ไม่ให้ ทุกอย่างก็ไม่ให้หมด เราแค่อยากจะบอกว่า ถ้าคนกำลังเศร้าอยู่แค่อยากให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านเข้าใจเขา ไม่ได้มาโต้แย้งกับเขา เขาคงไม่ได้อยากมีชีวิตแบบนี้หรอก แต่เขาเลือกไม่ได้ ใครจะไปรู้คนที่พยายามบอกให้คนอื่นเข้มแข็ง บอกใครต่อใครว่าอย่าไปฆ่าตัวตายเลยมันไม่ดี วันข้างหน้าเขาคนนั้น อาจจะเป็นคนที่ฆ่าตัวตายชะเอง จริงไหม