เคยเป็นกันมั้ยคะ ความรู้สึกเหมือนถูกเมิน ถูกมองข้าม มันก็มีแอบนอยด์อยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา คงจะเพราะด้วยนิสัยของเราเองที่ค่อนข้างเงียบ พูดมากแค่กับคนที่สนิทจริงๆ  แต่บางทีคนที่สนิทเองก็รู้สึกว่าเขามีเมินเราเหมือนกันนะ เคยมีครั้งนึงเป็นวันเกิดเพื่อนในกลุ่ม แล้วเพื่อนอีกคนชวนทุกคนไปดูหนังฉลองวันเกิดให้เพื่อนคนนั้นแต่เขากลับข้ามเราไปเลยเหมือนเราไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้น แล้วเป็นแค่เราคนเดียวนี่สิ  มันก็แอบเจ็บอยู่นะแต่ไม่ได้พูดอะไรแค่ทำเป็นเฮฮาตามปกติ ถึงวันเกิดเราทีไรเพื่อนก็ลืมตลอดแต่ไม่ได้ทวงอะไรหรอกนะคะ ไม่อยากเรียกร้องให้คนอื่นเขารำคาญ มันแค่รู้สึกแย่แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแค่นั้น เวลาโพสสตอรี่ngl askยังไม่มีเพื่อนมาเล่นด้วยซ้ำ ทั้งที่คนดูสตอรี่ไม่ใช่น้อยๆเลย กลับกันเวลาเพื่อนโพสเราเล่นด้วยตลอดไม่อยากเก็บมาคิดให้มันรู้สึกแย่แต่บางทีมันก็อดคิดไม่ได้ โดนแบบนี้บ่อยๆเข้าก็รู้สึกว่าความน้อยใจมันสะสมมาตลอด มีแอบร้องไห้บ้างแล้วก็ต้องกลับมาทำตัวสดใสร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใช่ค่ะพ่อ เคยบอกว่าตอนเด็กเรายิ้มง่ายมากเป็นคนร่าเริงคนอารมณ์ดี แต่มาตอนนี้เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว  เหมือนจะยิ้มไม่ออกด้วยซ้ำ เหนื่อยเหมือนกันนะกับความรู้สึกแบบนี้ แต่ช่างเถอะเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนี่เนอะยังมีพ่อแม่อยู่ข้างๆ ศิลปินกับเพลงที่ชอบคอยฮีลใจเราอยู่ วันนี้มาระบายความอัดอั้นนิดหน่อย แล้วก็อยากมาให้กำลังใจเพื่อนๆที่รู้สึกนอยด์ๆแบบนี้เหมือนกันสู้ๆนะคะ อย่าลืมยิ้มให้ตัวเองเยอะๆนะ ขอให้เป็นวันที่สดใสของทุกคนค่ะ