ตามหัวข้อเลยครับ มันเหนื่อยมันท้อ มันล้า มันแย่ไปหมดทุกอย่าง ผมสู้จนไม่รู้จะสู้ยังไง ให้กำลังใจตัวเอง ก็ไม่ดีขึ้นเลย มันท้อมากๆ ครอบครัวก็ไม่เคยซัพพอร์ต ไม่เคยเลยสักครั้ง ตั้งแต่เด็กจนโตผมดิ้นรนมาตลอด นี่ก็ 7 ปีแล้ว
ที่ผมต่อสู้กับชีวิตของตัวเองเพื่อให้มันดีขึ้น ผมพยายามบอกตัวเอง ว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป แต่มันก็แย่เหมือนเดิม
พอมองไปที่ครอบครัวคนอื่น ผมอิจฉานะ ที่เขามีพ่อแม่คอยซัพพอร์ตในชีวิต แต่ผมนี่สิ อยากได้อะไรก็ต้องดิ้นรนเอาเอง ตั้งแต่ 14 ทำงานด้วยเรียนด้วย จ่ายค่าเทอมเอง โคตรเหนื่อยเลยครับ มันเหนื่อยจริงๆ ถ้าใครเคยทำแบบผมคงจะเข้าใจนะ ว่ามันเหนื่อยขนาดไหน ผมอยากฟ้องพ่อกับแม่ผมมากที่ทำให้ผมเกิดมาบนโลกนี้ ไม่เคยได้รับการดูแลเอาใจใส่ใดๆทั้งสิ้น ไม่เคยได้แม้กระทั่งคำชม ตั้งแต่จำความได้ชีวิตผมเจอแต่การทะเลาะกันของพ่อกับแม่
ผมน้อยใจในชีวิตตัวเองมากๆ ทำไมผมต้องเกิดมาเจอ
พ่อแม่ที่ดูแลตัวเองยังจะไม่รอด แล้วทำให้ผมเกิดมาโคตรตลก ตอนนี้ผมเริ่มจะหมดแรงแล้ว ผมไม่อยากจะสู้ต่ออีกแล้ว อายุแค่ 20 แต่แบกรับทุกอย่าง ผมโคตรท้อเลยปกติผมไม่ค่อยยอมแพ้กับอะไรง่ายๆแต่ตอนนี้มันเหมือนผมเดินมาสุดทางแล้ว ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกแล้ว อยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก มันหนักหนาจริงๆไม่มีใครรับฟังเลยสักคน ผมคิดฆ่าตัวตายเหมือนกันนะ แต่ผมบอกตัวเองว่าลองสู้ต่ออีกสักรอบ นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมคิดฆ่าตัวตายอีกแล้ว ตายไปผมคงไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้วใช่ไหม ผมอยากจะพอชีวิตนี้สักทีเหนื่อยแต่ทำไงได้เวลาผมยังไม่หมด แต่วันนึงผมก็ต้องตาย ผมจะพยายามประคองชีวิตตัวเองจนสิ้นอายุขัย ถึงวันนั้นคงเป็นวันที่ผมได้พักจริงๆ ผมแค่อยากระบายผมอึดอัด และผมท้อแท้จริงๆ 
เห้อ ขอให้ทุกคนสู้ๆนะครับ ขอบคุณพื้นที่ดีๆครับ