จะเล่าเรื่องให้ฟังก่อนเลยคือ นี่ก็ชอบคนๆนึงมา3ปี
กว่าๆได้เค้าก็ไม่รู้หรอกว่าเรารู้สึกยังไง พอแอบชอบมาประมาณ2ปีกว่าๆเค้าก็ย้ายไปเรียนที่อื่น ตอนนั้นคือไม่รู้เรื่องเลยกะว่าเปิดเทอมไปตั้งใจจะไปเจอหน้าให้หายคิดถึงไปเลย พอไปถึงก็ไม่เห็นมันตอนแรกก็คิดว่ามันมาสาย ซักพักอาจารย์ก็บอกว่าห้องพวกเธอลาออกไป2คนใช่มั้ย เรานี่หันควับไปมองอาจารย์ทันทีเลยแล้วอาจารย์ก็พูดชื่อเพื่อนคนแรกออกมาไม่ใช่มันเราก็โล่งใจพอชื่อที่สองอาจารย์แค่พูดมาพยางค์เดียวน้ำตาเราคือไหลออกมาเลยอ่ะคือไม่ได้เว่อร์นะแต่มันยังไม่ทันตั้งตัวอ่ะคือไม่รู้มาก่อนเลยยังไม่ได้ทำใจอะไรเลยแล้วต้องมารู้เรื่องสดๆร้อนๆตอนนั้นเลยคือพูดแล้วก็จะร้องเว้ย ตอนนั้นคือในหัวคิดเข้าข้างตัวเองว่าไม่จริงหรอกๆมาเป็นอาทิตย์ๆเวลาเดินไปตรงที่เคยมีความทรงจำกับมันน้ำตาคลอตลอด มีครั้งนึงโรงเรียนพาไปทำบุญที่วัดนึงนั่งสวดมนต์อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาเองเฉยเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆยังแบบอิหยังวะ?ก็ปีที่แล้วเราก็แอบมองมันตลอดปีนี้มองไปทางไหนก็ไม่มีมันแล้ว ตอนนั่งเรียนก็ไม่มีคนมาพูดจากวนประสาทใส่ ไม่มีคนมาหัวเราะบ้าๆบอๆใส่หู แล้วมันรู้สึกว่างๆเคว้งๆยังไงก็ไม่รู้ คือต้องมาเรียนแบบตาแฉะๆเกือบเดือนพอซักพักก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว เราก็คิดนะว่าความรู้สึกหน่วงนี้เดี๋ยวมันก็ผ่านไปพร้อมกับไอคนนั้นนั่นแหละ แต่ไม่เลยผ่ามาปีกว่าแล้ว แต่ความรู้สึกมันยังเหมือนเดิมคือบางคนที่เค้ายังลืมไม่ได้เพราะยังต้องเจอหน้ากันทุกวัน แต่นี่คืออยู่กันคนละจังหวัดด้วยซ้ำไม่มีการพูดคุย สนทนา หรือเจอหน้ากันเลย มันก็ยังไม่ลืม ความรู้สึกมันยังชัดเจนเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำแค่เพื่อนคนนึงเอง ทำไมมันลืมยากจังพิมพ์ไปน้ำตาคลอไป เห้อ...เบื่อตัวเอง ยิ่งเวลาดูหนังแนวนี้ ฟังเพลงประมาณนี้ นี่คือสามารถนั่งร้องไห้ได้เรื่อยๆเลย คิดถึงมันจัง😔 อยากคุยกับมันนะแต่ก็ไม่กล้าทักไปคือสำหรับเราอ่ะเรากับมันก็สนิทกันนะ แต่ไม่รู้ว่ามันจะคิดว่าเราสนิทกับมันรึเปล่ากลัวว่าทักไปแล้วมันไม่อินอ่ะแบบอะไรของเมิงเงี้ยอ่ะจะร้องแล้วนะ☹️