สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากมาปรึกษาเพื่อนๆ
เราต้องอธิบายก่อนว่าครอบครัวเราพ่อแม่แยกทางกันแต่วัยรุ่น เรากับพี่เลยอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เด็กจนโต ปีนึงเราจะเจอหน้าพ่อตัวเองเฉพาะเวลาที่ต้องไปมอบตัวที่โรงเรียน พ่อไม่ได้เลี้ยงดูเรา2คนพี่น้องเลย ปัญหาของครอบครัวเราคือทุกคนในบ้านชอบด่าทอกันและพูดจากระทบจิตใจกัน เราทะเลาะกับพ่อแรงมากมาตั้งแต่เด็ก เพราะช่วงมัธยมเราค่อนข้างเกเรนิดหน่อย แต่งกายผิดระเบียบบ้าง โดดเรียนบ้าง ตามวัยของวันนั้น ตอนนั้นเรายังเด็กสมัยเรียนทุกครั้งที่ทะเลาะหรือด่าทอกันพ่อจะลงไม้ลงมือลงเท้าเราทุกครั้ง บางทีก็ไม้ สายไฟ หรือเอาประตูห้องตบบ้าง ช่วงตอนนั้นเราไม่คิดอะไรคิดว่าคงเป็นการดูแลและตักเตือนของพ่อเราที่ต้องการให้ลูกได้ดีและมีสติ พอจบจากมัธยมต้นเราก็ตัดสินใจออกไปใช้ชีวิตตัวเอง จนมีลูก1คน จนมาวันนี้ถึงเราอายุ28ปี เราไม่เคยได้รับกำลังใจอะไรจากพ่อตัวเองเลย จากเด็กเกเร จากเด็กไม่ดีขี้เหล้าเมายา เราตั้งใจทำงานกับคนจีน เรียนลักพักจำออกมาขายของออนไลน์ตัวเองโดยตรงพอจะมีเงินทองใช้สร้างออฟฟิตเล็กๆที่บ้านของตัวเอง ไม่ได้เงินจากพ่อสักบาท อยากจะหาทุนก็ต้องไปพึ่งใบบุญของย่า แต่สิ่งที่ได้จากพ่อคือ คำพูดแล้งน้ำใจ คำด่าทอ คำพูดบั่นทอนหัวใจ คำดูถูก โทรมาหรือเจอกันก็มีแต่ด่าและทะเลาะกัน จนมาวันนี้ความรู้สึกความโกรธในใจของเรามันไม่ไหวแล้ว ทุกคำพูดทุกการกระทำของเค้าของพ่อตัวเอง มันระเบิดออกมาต่อหน้าย่าและอาและตัวพ่อ เพราะความจริงมันคือความจริงมันไม่มีวันตายเราพูดทั้งหมดออกมาจากปาก ที่เราเหนื่อยอยุ่มันไม่ใช่เพราะความสบายของทุกคนหรอ จ่ายค่าใช้จ่ายในบ้าน ผ่อนรถให้พี่ขายขับ ไหนจะส่งเสียเลี้ยงดูลูก แต่คนเป็นพ่อกับมีแต่คำว่าอิเฮียอิสาดออกมาจากปาก อวยพรแต่คำนี้มาให้ลูกตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยให้กำลังใจอะไรทั้งสิ้นแม้แต่เงินทองและของนอกกายทั้งหมดที่เราสบายยันทุกวันนี้ก็มาจากน้ำมือครอบครัวแฟน เราอยุ่กับบ้านเค้ามา7ปีเค้าเลี้ยงลูกเลี้ยงอยากลูกชายเรและเราให้กินดีอยู่ดีจนมีวันนี้ แต่ที่เราไม่ชอบคือพ่อเราดูถูกคนอื่น คำก็คนนั้นคนนี้สลัม ดูถูกลูกเต้าบ้านอื่น เราก็เลยบอกว่าเรานี่แหละเด็กสลัม ทุกวันนี้ชุมชนที่เราอยู่มันก็คือสลัมที่เรามีทุกวันนี้ได้ก็คนสลัมให้มา แค่บ้านเรามีที่ทางมันก็ไม่สมควรจะไปดูถูกใครพอเราทำอะไรให้ไม่พอใจก็ขู่จะขายที่ขายบ้านจนวันนี้เราไม่ไหวกับคำขู่ของเค้าเราไม่ต้องการเงินทองเค้าหรอกเพราะเราไม่เคยได้อะไรจากเค้าเลย แต่เราต้องการแค่คำพูดดีๆบ้าง จนเราชี้หน้าด่ากับเค้าเพราะเค้าไล่ให้เรากับไปอยู่สลัมกับครอบครัวพวกเมิงและที่เราเสียใจคือ เค้าพูดออกมาว่าหลานไม่เกี่ยวอะไรกับกู แล้วลูกเรานั้งอยู่ตรงนั้นตลอดที่ทะเลาะกัน พอเค้าพูดคำนั้นออกมาเราเจ็บที่ใจมาก เค้าไม่เคยมองลูกเราเป็นหลานเลย มันเลยทำให้ฉันกับเค้าลุกขึ้นมาชี้หน้าด่ากัน ความเสียใจในหัวใจเราตอนนี้เสียใจมาก พ่อเราไม่เคยให้อะไรเราไม่พอแต่ก็ไม่เคยให้อะไรหลานด้วย ตั้งแต่หลานเกิดมายัน9ขวบ จำนวนเงินครั้งละ100\200ยังไม่ถึงพัน แต่วันนี้กับมาพูดหลานไม่เกี่ยวอะไรกับกู วันนี้พ่อชี้ด่าเราแบบสวนสัตว์และไล่ออกจากบ้านเราเลยทนไม่ไหวพ่อด่าเราว่ายังไงเราก็บอกว่าเค้าก็เป็นเหมือนที่ด่าเราพ่อยังไงลูกก็แบบนั้น แล้วเค้าก็ตามมาชี้ด่าเราว่าถ้าถ้าไม่มาขอขมากูก็อย่ามายุ่งกับกู เราพูดคำขาดว่าให้เค้าไม่ต้องมาคุยกับเรายังไงเราก็ไม่ขอขมา ต่อให้เราจะมีเวรกรรมที่ติดตัวไปจนตาย เราก็คงจะไม่ขอขมาเค้า เราเสียใจมากกับกระทำของเค้าวันนี้ ดูถูกบ้านคนอื่น ดูถูกลูกตัวเอง ไม่เคยให้อะไรไม่ว่าแต่ไม่เคยอวยพรอะไรเลยมีแต่ดูถูกดูแคลน มันอาจจะผิดที่เราน่าจะทนให้ไหวปล่อยให้เค้าด่าทอเราไปเหมือนที่เค้าทำเรามาตลอดชีวิต แต่มันคงดีแล้วที่วันนี้เราได้พูดความจริงที่มันอยุ่ในใจเราออกไปทั้งหมด เราตัดสินใแล้วว่าถ้าเค้าไม่มาขอโทษเราก่อนเราไม่ขอขมาอะไรพ่อเราทั้งสิ้น ต่อให้เราจะบาปก็ตาม พรปากพ่อแม่สำคัญสุดแต่พรปากพ่อเรามันก็ทำให้เราผ่านชีวิตมาได้ดิบดี หลังจากวันนี้ไปเราขอไม่พูดคุยกับเค้า ขออยู่กับลูก และในวันที่พ่อเราเจ็บไข้และแก่เฒ่าจะได้สำนึกว่าทำอะไรไว้กับลูกบ้างเพราะสุดท้ายแล้วก็คงไม่พ้นใครนอกจากเรา มีพ่อใครเป็นแบบนี้ไหมค่ะ เราเห็นครอบครัวคนอื่นเราร้องไห้ตลอด เราเลยพยายามสร้างครอบครัวของตัวเองให้ดีที่สุด
เราไม่เคยได้รับคำอวยพรใดๆจากพ่อเลยนอกว่าไอเฮียกับอรีสาดมาตั้งแต่เด็กจนวันนี้28ปี
เราต้องอธิบายก่อนว่าครอบครัวเราพ่อแม่แยกทางกันแต่วัยรุ่น เรากับพี่เลยอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เด็กจนโต ปีนึงเราจะเจอหน้าพ่อตัวเองเฉพาะเวลาที่ต้องไปมอบตัวที่โรงเรียน พ่อไม่ได้เลี้ยงดูเรา2คนพี่น้องเลย ปัญหาของครอบครัวเราคือทุกคนในบ้านชอบด่าทอกันและพูดจากระทบจิตใจกัน เราทะเลาะกับพ่อแรงมากมาตั้งแต่เด็ก เพราะช่วงมัธยมเราค่อนข้างเกเรนิดหน่อย แต่งกายผิดระเบียบบ้าง โดดเรียนบ้าง ตามวัยของวันนั้น ตอนนั้นเรายังเด็กสมัยเรียนทุกครั้งที่ทะเลาะหรือด่าทอกันพ่อจะลงไม้ลงมือลงเท้าเราทุกครั้ง บางทีก็ไม้ สายไฟ หรือเอาประตูห้องตบบ้าง ช่วงตอนนั้นเราไม่คิดอะไรคิดว่าคงเป็นการดูแลและตักเตือนของพ่อเราที่ต้องการให้ลูกได้ดีและมีสติ พอจบจากมัธยมต้นเราก็ตัดสินใจออกไปใช้ชีวิตตัวเอง จนมีลูก1คน จนมาวันนี้ถึงเราอายุ28ปี เราไม่เคยได้รับกำลังใจอะไรจากพ่อตัวเองเลย จากเด็กเกเร จากเด็กไม่ดีขี้เหล้าเมายา เราตั้งใจทำงานกับคนจีน เรียนลักพักจำออกมาขายของออนไลน์ตัวเองโดยตรงพอจะมีเงินทองใช้สร้างออฟฟิตเล็กๆที่บ้านของตัวเอง ไม่ได้เงินจากพ่อสักบาท อยากจะหาทุนก็ต้องไปพึ่งใบบุญของย่า แต่สิ่งที่ได้จากพ่อคือ คำพูดแล้งน้ำใจ คำด่าทอ คำพูดบั่นทอนหัวใจ คำดูถูก โทรมาหรือเจอกันก็มีแต่ด่าและทะเลาะกัน จนมาวันนี้ความรู้สึกความโกรธในใจของเรามันไม่ไหวแล้ว ทุกคำพูดทุกการกระทำของเค้าของพ่อตัวเอง มันระเบิดออกมาต่อหน้าย่าและอาและตัวพ่อ เพราะความจริงมันคือความจริงมันไม่มีวันตายเราพูดทั้งหมดออกมาจากปาก ที่เราเหนื่อยอยุ่มันไม่ใช่เพราะความสบายของทุกคนหรอ จ่ายค่าใช้จ่ายในบ้าน ผ่อนรถให้พี่ขายขับ ไหนจะส่งเสียเลี้ยงดูลูก แต่คนเป็นพ่อกับมีแต่คำว่าอิเฮียอิสาดออกมาจากปาก อวยพรแต่คำนี้มาให้ลูกตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยให้กำลังใจอะไรทั้งสิ้นแม้แต่เงินทองและของนอกกายทั้งหมดที่เราสบายยันทุกวันนี้ก็มาจากน้ำมือครอบครัวแฟน เราอยุ่กับบ้านเค้ามา7ปีเค้าเลี้ยงลูกเลี้ยงอยากลูกชายเรและเราให้กินดีอยู่ดีจนมีวันนี้ แต่ที่เราไม่ชอบคือพ่อเราดูถูกคนอื่น คำก็คนนั้นคนนี้สลัม ดูถูกลูกเต้าบ้านอื่น เราก็เลยบอกว่าเรานี่แหละเด็กสลัม ทุกวันนี้ชุมชนที่เราอยู่มันก็คือสลัมที่เรามีทุกวันนี้ได้ก็คนสลัมให้มา แค่บ้านเรามีที่ทางมันก็ไม่สมควรจะไปดูถูกใครพอเราทำอะไรให้ไม่พอใจก็ขู่จะขายที่ขายบ้านจนวันนี้เราไม่ไหวกับคำขู่ของเค้าเราไม่ต้องการเงินทองเค้าหรอกเพราะเราไม่เคยได้อะไรจากเค้าเลย แต่เราต้องการแค่คำพูดดีๆบ้าง จนเราชี้หน้าด่ากับเค้าเพราะเค้าไล่ให้เรากับไปอยู่สลัมกับครอบครัวพวกเมิงและที่เราเสียใจคือ เค้าพูดออกมาว่าหลานไม่เกี่ยวอะไรกับกู แล้วลูกเรานั้งอยู่ตรงนั้นตลอดที่ทะเลาะกัน พอเค้าพูดคำนั้นออกมาเราเจ็บที่ใจมาก เค้าไม่เคยมองลูกเราเป็นหลานเลย มันเลยทำให้ฉันกับเค้าลุกขึ้นมาชี้หน้าด่ากัน ความเสียใจในหัวใจเราตอนนี้เสียใจมาก พ่อเราไม่เคยให้อะไรเราไม่พอแต่ก็ไม่เคยให้อะไรหลานด้วย ตั้งแต่หลานเกิดมายัน9ขวบ จำนวนเงินครั้งละ100\200ยังไม่ถึงพัน แต่วันนี้กับมาพูดหลานไม่เกี่ยวอะไรกับกู วันนี้พ่อชี้ด่าเราแบบสวนสัตว์และไล่ออกจากบ้านเราเลยทนไม่ไหวพ่อด่าเราว่ายังไงเราก็บอกว่าเค้าก็เป็นเหมือนที่ด่าเราพ่อยังไงลูกก็แบบนั้น แล้วเค้าก็ตามมาชี้ด่าเราว่าถ้าถ้าไม่มาขอขมากูก็อย่ามายุ่งกับกู เราพูดคำขาดว่าให้เค้าไม่ต้องมาคุยกับเรายังไงเราก็ไม่ขอขมา ต่อให้เราจะมีเวรกรรมที่ติดตัวไปจนตาย เราก็คงจะไม่ขอขมาเค้า เราเสียใจมากกับกระทำของเค้าวันนี้ ดูถูกบ้านคนอื่น ดูถูกลูกตัวเอง ไม่เคยให้อะไรไม่ว่าแต่ไม่เคยอวยพรอะไรเลยมีแต่ดูถูกดูแคลน มันอาจจะผิดที่เราน่าจะทนให้ไหวปล่อยให้เค้าด่าทอเราไปเหมือนที่เค้าทำเรามาตลอดชีวิต แต่มันคงดีแล้วที่วันนี้เราได้พูดความจริงที่มันอยุ่ในใจเราออกไปทั้งหมด เราตัดสินใแล้วว่าถ้าเค้าไม่มาขอโทษเราก่อนเราไม่ขอขมาอะไรพ่อเราทั้งสิ้น ต่อให้เราจะบาปก็ตาม พรปากพ่อแม่สำคัญสุดแต่พรปากพ่อเรามันก็ทำให้เราผ่านชีวิตมาได้ดิบดี หลังจากวันนี้ไปเราขอไม่พูดคุยกับเค้า ขออยู่กับลูก และในวันที่พ่อเราเจ็บไข้และแก่เฒ่าจะได้สำนึกว่าทำอะไรไว้กับลูกบ้างเพราะสุดท้ายแล้วก็คงไม่พ้นใครนอกจากเรา มีพ่อใครเป็นแบบนี้ไหมค่ะ เราเห็นครอบครัวคนอื่นเราร้องไห้ตลอด เราเลยพยายามสร้างครอบครัวของตัวเองให้ดีที่สุด