ความจริงก็เสียใจมากหละ ทะเลาะกันแค่คำถามๆเดียว ทำให้มีการขึ้นเสียงกัน เราก็ไม่อยากให้เขาบ่นยาวแหละ ก็เลยเป็นขึ้นเสียงกันไปใหญ่(เราก็ผิดที่ขึ้นเสียงใส่แม่) แม่โกรธ ข้าวเที่ยงไม่กิน ข้าวเย็นไม่กิน หน้าบึ้ง มีประชด-ดัน (พอดีหลานไล่แมวที่บ้านมันจะกินอาหารที่วางไว้เผื่อแม่กินตอนดึก แม่เลยตะคอกว่า"ไม่ต้องตีแมว มาฆ่ากูเลย) ทุกคนก็งงๆกัน ประเด็นคือเราตั้งใจจะขอขมาและขอพรพ่อแม่ปีใหม่ตั้งใจไว้คืนวันที่สองนี่แหละ เราก็ทำหน้าที่ตอนเย็นปกติ ทำกับข้าว หาสำรับไว้ให้กิน ตามที่บอกคือแม่ไม่กิน ก็ปล่อยผ่าน จนเราเตรียมกะละมังใส่น้ำโรยดอกไม้ และก็จานใส่ดอกไม้และตังค์เตรียมขอขมา พอเรายกน้ำมาที่เตียงพ่อ เราเลยเรียกทั้งสองคนมานั่ง แม่ตอบปฏิเสธไม่ยอมรับแล้วเดินออกจากบ้านไป เราก็บอกว่าเราตั้งใจขอพรปีใหม่ ไม่ใช่ทำเอาหน้าวันนี้ แม่ก็ไม่สนใจ เราเลยหันไปที่พ่อล้างเท้าพ่อ(ก็ร้องไห้หนักอยู่เหมือนกัน)ยกขันดอกไม้ให้พ่อ (พ่อเราป่วยเดินไม่ค่อยได้พูดไม่ค่อยได้) เราไม่รู้อีกสามร้อยกว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง บุพการีไม่ยอมรับเรา เราคงบาปมากนะ ทำให้แม่เสียใจและโกรธเคืองจนไม่รัขอขมา 
ก็เสียใจมากแหละ  บาปกรรมก็ตกเป็นของเราต่อไป