*ไม่เบียว* มันคือเรื่องจริง

คือคนรอบข้างชอบบอกว่าครอบครัวของเราน่ารักจัง ดูอบอุ่น มีความสุข แต่จริงๆเรารู้สึกว่าไม่ใช่อย่างนั้นเลย คนภายนอกเห็นว่าดูอบอุ่นมีความสุขแต่จริงๆเราคิดว่าไม่เลย เหมือนมีหลุมขนาดใหญ่หรือหน้าผาที่ข้ามไม่ได้จริงๆ มันเป็นช่องว่างๆระหว่างกัน ซึ่งมาจากที่ครอบครัวของเราแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย นอกจากไปเที่ยวและนั่งรถคันเดียวกันก็คือแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลยจริงๆ และนั้นเรามีความรู้สึกว่าช่องว่างนั้นมันทำให้พวกเขาไม่รู้จักเราดี ทำให้พวกเขาไม่รู้ว่าบางสิ่งที่พวกเขาทำมันฝังในใจเรา 
บางคนอาจจะขำหรือตลกและคิดว่าเราเบียว แต่จริงๆแล้วมีหลายคนที่เป็นแบบนี้นะ
หลายครั้งเลยที่เราคิดว่าจริงๆแล้วเราที่บอกรักพ่อแม่คือแค่บอกรักจริงๆออกมาใจจริงๆใช่มั้ยหรือพอพ่อแม่บอกรักเราแล้วเราบอกรักตอบออกไปเฉยๆ 
บางครั้งมันเหนื่อยนะที่จะต้องทำเหมือนว่าเป็นครอบครัวที่ดูอบอุ่นตลอดเวลาที่ออกไปข้างนอก พอกลับบ้านก็แยกย้ายไม่คุยกัน กินข้าวยังไม่ตรงกันเลย แต่พอจะออกไปใช้ชีวิตคนเดียวทำไม่ได้ทั้งๆที่ตลอดชีวิตมานี้ก็อยู่คนเดียวมาตลอด แค่เปลี่ยนสถานที่เฉยๆเท่านั้นเอง แค่อยากจะออกไปเจอสังคมใหม่ๆที่ไม่ใช่แค่แบบนี้เฉยๆเอง เหนื่อยนะ เหนื่อยมากๆเลย เหนื่อยจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว หลายครั้งที่คิดฆ่าตัวตายและคิดว่าถ้าทำเขาจะหันมามองรึป่าว แต่นั้นแหละต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องกลับมาวนลูปใช้ชีวิตตัวคนเดียวแบบเดิม 
ทั้งๆที่ในใจก็อยากให้เขามาสนใจแค่นั้นเอง เรียนเก่งแค่ไหนเขาก็ไม่หันมามองหรอก จริงๆ

อยากให้พ่อแม่ทุกคนให้ความสำคัญกับลูกๆที่กำลังเข้าสู่รั้วมหาลัย พูดคุยกับพวกเขาบ่อยๆ ไม่อยากให้ใครมาเป็นเหมือนกับครอบครัวของเรา...