เราคบกับแฟนได้2เดือนครึ่ง ก่อนหน้านี้เขาก็บอกเราแล้วว่าเขาโลกส่วนตัวสูง เขามีงานอดิเรก มีกิจกรรมตลอด และจะจดจ่อกับสิ่งนั้นไม่อยากให้ใครมารบกวน เขาชอบเล่นกีฬา เราก็ไม่ห้าม เล่นเกมจนโต้รุ่ง เราก็ไม่ว่าอะไร ไปเที่ยวกับเพื่อน ไปทำงาน ไปข้างนอก ก็อวยพรให้โชคดี ให้กำลังใจเสมอ ตอนจีบกันใหม่ๆ ไปเดทด้วยกันบ่อย เดินห้าง เดินตลาดกลางคืนหาของกิน ผลัดกันเลี้ยงหรือแชร์กันตลอด ก็มีความสุขดี จนช่วงหลังมานี้ เขาดูห่างเหินกับเรา เราจะไปหัวหินกับเขา พอถึงวันจริงเขาไม่ได้ไป ติดงาน เราเลยได้ไปคนเดียว ก็เที่ยวได้ แต่ก็น้อยใจแอบร้องไห้ เราพยามจะคิดว่าเราโตแล้วนะ เราจะมาทำตัวงี่เง่าเป็นเด็กได้ไงมันไม่มีเหตุผล หลังจากนั้น เราชวนไปไหน เขาบอกไม่ว่าง ดูหนัง เล่นเกมกับเพื่อน นอนหลับ ทำงาน มีนัดกับเพื่อน สารพัด เราเคยไปบ้านเขา เขาก็นั่งเล่นเกมไม่สนใจเรา จนเราร้องไห้เดินออกมาจากบ้านเขา เขาก็แค่รู้ว่าเรากลับบ้าน แต่ไม่สนใจหรือเป็นห่วงเราเลย เขาไม่ทักแชทหาเราหรือโทรหาเราก่อน ไม่เหมือนช่วงที่จีบกันตอนแรก มีแต่เราที่ทักไป ถามว่าว่างไหม ก็บอกไม่ว่าง ถามว่าไปดูหนังกันไหม ไปกินข้าวกันไหม เขาก็บอกดูวันก่อนนะ เราก็หลงดีใจ ที่แฟนจะหาเวลาว่างมาเจอกัน แต่เราคิดผิด เขาไปเที่ยวกับเพื่อนหลายต่อหลายครั้ง และไม่ได้บอกเรา เราถามถึงจะบอก เราเลยถามว่าทีเราชวนไปไหนทำไมไม่ไป เขาก็บอกว่าก็ไม่ว่าง พอถามว่าคิดถึงเราบ้างไหม เขาบอกเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกคิดถึง เราอึ้งมาก จุก เจ็บ เสียใจ น้อยใจ เราดันทุรังจะไปบ้านเขา ไปเจอเขา ก็เหมือนเดิมนั่งเล่นเกมไม่สนใจเรา เราเลยถามเขาว่า เธอรักเราบ้างไหม เขาตอบว่า ก็รักนะ และถามอีกว่า ทำไมไม่สนใจเราบ้างไม่คิดถึงเราบ้างหรอ เขาบอกว่า ไม่ได้นึกถึงเลยเรามีอะไรให้ทำเยอะแยะ ไม่ว่างมาคิดถึงเธอหรอก ได้ยินแบบนั้นเราร้องไห้เลย แต่นั่งร้องไห้เงียบๆโดยที่เขานั่งเล่นเกมไม่ได้หันมามองเรา "แล้วเธอไม่เป็นห่วงเราบ้างหรอ อย่างเวลานั่งแท็กซี่ตอนกลางคืน หรือออกไปไหนคนเดียว?" เขาบอกว่า ก็เป็นห่วงนะ แต่เธอโตแล้วน่าจะดูแลตัวเองได้... เรานี่ร้องไห้โฮเลยเก็บไม่ไหวแล้ว มันเกินไปแล้ว พอเขาเห็นเราร้องไห้ก็ว่าเรา งี่เง่าต้องการอะไร ร้องไห้ทำไม แต่เราก็ไม่ได้ตอบ จนเรากลับบ้าน กลับมาคิดว่าเราควรเลิกกับเขาดีไหม เราน้อยใจ เรางี่เง่าไปหรอ ทำไมเขาไม่รู้สึกอะไรเลย ทำไมเขาไม่แคร์เราบ้าง เขาหาว่าเราต้องการเป็นศูนย์รวมจักรวาล ต้องการเป็นที่1ในชีวิตเขาหรอ? เราไม่ได้คิดขนาดนั้น เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหัวใจต้องการความรักความอบอุ่น ถึงจะโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ แต่บางทีก็อยากให้คนรักดูแลคอยเป็นห่วง ให้กำลังใจ ขอแค่ได้ยินเสียง ขอแค่ได้มองหน้ากัน ก็พอ เราเคยเห็นแววตาของเขาวันแรกที่เจอกัน มันเป็นประกาย บ่งบอกว่าเขากำลังมีความสุข เราอบอุ่นใจมาก มีความสุขมาก และรักเขามากขึ้นเรื่อยๆทั้งที่เขาก็ไม่ได้หล่อ ไม่ตรงสเป็ค แต่วันนี้ไม่มีแล้วแววตานั้น มีแต่หน้าที่เฉยชา คิ้วขมวด เจอกันไม่มีแม้แต่รอยยิ้มให้ จะกอดก็ปัดมือออก บ่นว่าร้อนบ้าง รำคาญบ้าง ตอนนี้ไม่ได้เจอกัน1เดือนแล้ว ในแชทคุยกันวันละไม่กี่ประโยค เราเหนื่อย แต่เราทนได้เพราะว่าเรารักเขา แต่ตอนนี้เราไม่ไหวแล้ว เรารักเขามาก แต่เราจะต้องบอกเลิกเขาจริงๆใช่ไหม เราควรจะทำไงดี อีกใจก็ไม่อยากบอก กลัวเจ็บ กลัวคิดถึง กลัวจากเขาไป เราอยากกอดเขามาก อยากรับรู้ถึงความอบอุ่นนั้นอีกครั้ง เราร้องไห้ทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้ และก็คิดว่า ทำไมเราถึงต้องมาร้องไห้ขนาดนี้ เพราะผู้ชายด้วย เราควรเลิกกับเขา เพราะเขาทำเราเหนื่อย ทำเราเสียใจ ไม่มีความสุข เราทำถูกแล้วใช่ไหม หรือมันจะมีทางไหนได้บ้าง ที่เขาจะหันมาสนใจและเข้าใจเรา มันทำใจยากเหลือเกินที่จะพูดคำว่าเลิก ทั้งๆที่ยังรัก...