คบกับแฟน  รวมแต่งงานใช้ชีวิตคู่ก็ ประมาณ 8 ปี แต่รักเราก็มาสุดทางเพราะเรามีลูกให้เค้าไม่ได้ เค้าแอบมีอะไรกับคนอื่นตอนที่คบกัน แล้วผญ.คนนั้นก็ท้อง เค้าเลยทิ้งเราไปและเลือกผญ.คนนั้น 😔🙂

เดินมาตั้งไกล..เพิ่งรู้ว่าเดินมาคนเดียว😟

สิ่งที่เลวร้ายกว่าการอกหัก ก็คือการสมหวังได้แต่งงาน แล้วพบความไม่สมหวังของชีวิตคู่😞

ที่สุดของการเลิกกัน..ก็คือเลิกกัน..โดยที่ไม่ได้เอ่ยคำว่าเลิก แต่เป็นคำว่า..เดี่ยวมานะ 😞

ไม่รู้ตัว ไม่ตั้งตัว ไม่ทันได้เตรียมใจ ...ว่าคำพูดนั้น จะเป็นคำพูดสุดท้ายที่ได้ยิน และเป็นครั้งสุดท้ายที่เจอกัน กว่าจะรู้ตัวว่าถูกทิ้งง..เค้าก็ไปแล้วไม่กลับมาแล้ว 🙂

มองอนาคตกับคนนี้ไว้ไกล..คืออยากฝากชีวิตไว้กับเค้าคนนี้..แต่ชีวิตที่วาดฝันไว้กลับพังทลาย ไม่คิดไม่ผัน..ว่ามันจะรวดเร็วและง่ายดาย มันยากที่จะทำใจนะ

เจ็บมากๆๆ..แต่ทำได้แค่ยิ้มมันออกมา 😖

ตั้งแต่โดนทิ้งไป นี่ก็ผ่านมา จะ 3 ปีแล้วที่ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวคนเดียว 😶

และก็ไม่เคยอ่อนแอให้ใครเห็น..ซึ่งมันทรมารมากๆเลย

(มีพ่อ มีแม่ มีน้อง..บางเวลามันก็ไม่เหงาเท่าไหร่)..

แต่ลึกๆแล้วก็อยากมีใครสักคน ไว้ให้ปรึกษา ไว้ให้กำลังใจ ไว้คอยรับฟังเรื่องราวในแต่ละวัน

เวลาเห็นคนอื่นเค้าหยอกล้อกับแฟน...ก็แอบเศร้าในใจ ว่าทำไมเราไม่มีแบบนี้บ้าง..

ใจนึงก้อยากมี ใจนึงก็กลัว..กลัวว่ามันจะจบแบบครั้งแรก กลัวจะต้องเจ็บ..เสียใจอีก

ในแต่ละคืนวันที่ผ่านก็ได้แต่ปลอบตัวเองว่าอยู่แบบนี้แหละดีแล้ว..จะได้ไม่ต้องเจ็บข้ำ ไม่ต้องคิดมากเพราะใครอีก

เห้อออ...😩😥😔😌😟🥺

ปล.ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีเหลืออยู่..โชคดีที่ออกมาจากบ้านหลังนั้นได้

ขอบคุณทุกคนที่อ่านจบ..และเป็นกำลังใจให้เรานะคะ

ปล.เราต่างพบเจอเรื่องราวไม่เหมือนกัน..บางคนแย่กว่านี้ ดีกว่านี้ ก็ขอเป็นกำลังให้กันและกันนะคะ