คือ ขอเกริ่นเรื่องราวก่อนนะครับ เรื่องเจ็บหัวใจอย่างมากมี สองเรื่องครับ ผมขอเล่าเรื่องราวเรื่องเลยนะครับ
พอดี ก่อนหน้าวันนี้ สองวัน ผมได้เปิดเฟสบุ๊คแล้วไปเจอโพสของอาจารย์ของผมสมัยประผม ว่า ท่านมารพ.ที่กทม.( ลืมบอกแกเป็นครูสมัยประถมตอนผมเรียนอยู่ที่ระนอง บ้านผมเอง ) ผมเลยทักไปหาครู เพื่อที่จะไปเยี่ยมถาทไถ่ คิดว่าเป็นไข้มารับยาปกติ จนได้ทราบความจริง ว่า ท่านป่วยเป็นมะเร็งเต้านม มา 2 ปีแล้ว ณ วินาทีนั้น ผมโกรธตัวเองที่ไม่เคยทราบข่าวนี้เลย ผมรับครูท่านนี้เหมือนแม่แท้ๆของผม ท่านบอกกับผมอีกว่า รุ่นผมเป็นรุ่นที่รักที่สุด ผมเองก็ไม่ต่างจากครูผมรักครูมากๆ จนผมต้องรีบไปหาเฟสเพื่อนสมัยนั้นให้ได้มากที่สุด ( ผมปวดใจมากๆที่ไม่ได้ให้กำลังใจท่านเลย ถึงแม้ท่านจะอาการดีขึ้นแล้วก็ตาม ) ผมเรื่อยหาเพื่อนได้จำนวนนึง หลายคนที่ได้คุยได้บอก ล้วนแล้วเป็นเพื่อนเก่าที่อยู่ในเฟสผมแล้วทั้งนั้น จนผมรบกวนเพื่อนให้ช่วยหาเฟสเพื่อนคนอื่นๆอีกทางนึง จนได้เฟสฝหม่ของเพื่อนเก่าพอสมควร ผมเองก็ดีใจมากๆ ที่ได้กลับไปคุยสารทุกข์สุกดิบกัน และได้เล่าเรื่องราวของครูให้ฟังทุกคนเองก็ตกใจไม่ใช่น้อย จนกระทั่ง ผมได้เฟสบุ๊คเพื่อนผญ.คนนึง เทอชื่อ เจน เทอเป็นรักของผมสมัยประถม555 ผมก็ไม่รู้นะ อาจจะเป็นรักเด็กๆ แต่เชื่อไหม จนวันนี้ ผมอายุ 22 แล้ว ยังไม่เคยลืมเทอแม้วินาทีเดียว ผมขอไม่เล่าช่วงเวลาเก่าที่เราคบกันนะครับ ผมมานั่งคิดกับเรื่องราวตอนนั้น ผมเกลียดตัวเองมากตอนนั้น ผมอยากย้อนกลับไปแล้วเอาปืนสักกระบอกจ่อสมองมันแล้วลั่นสะ ผมไม่น่าปล่อยเทอไป เอาละยาวไปละ มาต่อกันตอนนี้ ผมเจอเฟสเทอ และเราก็ได้สนทนากัน ทุกอย่างเป็นไปได้ดี ผมก็บอกเทอเรื่องครูของเราที่ป่วย เทอเองก็ตกใจ และผมก็ถามเทอตามปกติต่อ ว่าเรียนไรอยู่ ได้กลับบ้านไหม เป็นไงบ้าง บลาๆครับ จนกระทั่ง ประโยคที่ผมลุ้นมากๆและคิดแล้วคิดอีกว่าจะถามดีมั้ย แต่สุดท้ายผมก็ถาม ผมเลยเปิดถามว่า " แล้วมีแฟนยังเนี่ย " เป็นประโยคสั้นๆ ที่ผมโคตรจะลุ้นเลย ลุ้นจนผมใจเต้นแบบไม่อยากลุกไปไหนเลย แล้วคำตอบเทอก็ขึ้นมา " มีแล้วค่ะ " ใจผมตอนนั้นคือ แทบจะร้องไห้ออกมาเลย ผมปวดหัวใจมากๆ ที่ผ่านมาผมพึ่งรู้ตัวเอง ที่ผมไม่กล้าจีบใคร ได้แต่แค่แอบปลื้ม แอบมองด้วยความแอบชอบ แต่ไม่เคยกล้าจีบ ตลอดเวลา 6-7 ปีที่ผมเป็นแบบนี้ เพราะผมยังรอเทอนั่นเอง จนตอนนี้ ผมเข้าใจแล้ว ว่ามันคงไม่มีทางแล้วล่ะ ทางที่เทอจะกลับมาหาคนเฮงซวยอย่างผม ผมคงทำเทอเจ็บจนยากที่จะให้อภัย ใครจะมองว่าตอนนั้นเรายังเด็ก ผมไม่คิดเลย เพราะจนตอนนี้ ผมก็ยังรัก และยังอยากแต่งงานกับเขาเหมือนเดิม ผมเองคงไม่มีวาสนามากพอที่จะได้เทอมาเคียงคู่ ทุกครั้งผมพยายามหาเฟสเทอ หาไอจีเทอ ทุกวิธี พิมพ์ชื่อจริง ชื่อเล่น หาจนสุดทาง เพื่อที่จะได้ทราบเรื่องราวชีวิตเทอบ่งก็ยังดี พี่ยังคิดถึงเทอเสมอนะเจน แต่พี่คงมีวาสนาเท่านี้แหละที่ได้ใกล้เทอ พี่จะรอวันที่เทอแต่งงานนะ พี่เองก็คงต้องปล่อยเทอไปจริง แต่ไม่รู้อีกนานไหม ขนาดตอนนั้นจนตอนนี้พี่ยังรอเทอเสมอ พี่พึ่งมารู้ใจตัวเองว่าพี่ยังรอดทอ พี่คิดถึงเทอ แต่ไม่รู้อีกนานแค่ไหนที่พี่จะ
ทำใจตัดเทอไปได้จริงๆ พี่ยังคงคิดถึงเสมอ
และนี่ก็เป็น 2 เรื่องราวในเวลาเดียวกันที่เเสนจะเจ็บปวดหัวใจอย่างมากๆ ตอนนี้ผมทำไรไม่ถูกแล้ว มันตันไปหมด ผมคงต้องใช้เวลาอีกนาน ไม่รู้เลยว่านานแค่ไหน กว่าจะลืมเทอได้จริงๆ และครูของผมลูกศิษย์คนนี้ ภาวนาให้ครูหายไวๆ เพราะลูกศิษย์คนนี้ยังสามารถหายจากมะเร็งสมองได้ครูก็ต้องหาวได้เช่นกันนะครับ
วันนี้มีเรื่องเศร้า ที่ไม่น่าจะมาพบเจอเลย ขอกำลังใจด้วยครับ ปวดหัวใจมาก
พอดี ก่อนหน้าวันนี้ สองวัน ผมได้เปิดเฟสบุ๊คแล้วไปเจอโพสของอาจารย์ของผมสมัยประผม ว่า ท่านมารพ.ที่กทม.( ลืมบอกแกเป็นครูสมัยประถมตอนผมเรียนอยู่ที่ระนอง บ้านผมเอง ) ผมเลยทักไปหาครู เพื่อที่จะไปเยี่ยมถาทไถ่ คิดว่าเป็นไข้มารับยาปกติ จนได้ทราบความจริง ว่า ท่านป่วยเป็นมะเร็งเต้านม มา 2 ปีแล้ว ณ วินาทีนั้น ผมโกรธตัวเองที่ไม่เคยทราบข่าวนี้เลย ผมรับครูท่านนี้เหมือนแม่แท้ๆของผม ท่านบอกกับผมอีกว่า รุ่นผมเป็นรุ่นที่รักที่สุด ผมเองก็ไม่ต่างจากครูผมรักครูมากๆ จนผมต้องรีบไปหาเฟสเพื่อนสมัยนั้นให้ได้มากที่สุด ( ผมปวดใจมากๆที่ไม่ได้ให้กำลังใจท่านเลย ถึงแม้ท่านจะอาการดีขึ้นแล้วก็ตาม ) ผมเรื่อยหาเพื่อนได้จำนวนนึง หลายคนที่ได้คุยได้บอก ล้วนแล้วเป็นเพื่อนเก่าที่อยู่ในเฟสผมแล้วทั้งนั้น จนผมรบกวนเพื่อนให้ช่วยหาเฟสเพื่อนคนอื่นๆอีกทางนึง จนได้เฟสฝหม่ของเพื่อนเก่าพอสมควร ผมเองก็ดีใจมากๆ ที่ได้กลับไปคุยสารทุกข์สุกดิบกัน และได้เล่าเรื่องราวของครูให้ฟังทุกคนเองก็ตกใจไม่ใช่น้อย จนกระทั่ง ผมได้เฟสบุ๊คเพื่อนผญ.คนนึง เทอชื่อ เจน เทอเป็นรักของผมสมัยประถม555 ผมก็ไม่รู้นะ อาจจะเป็นรักเด็กๆ แต่เชื่อไหม จนวันนี้ ผมอายุ 22 แล้ว ยังไม่เคยลืมเทอแม้วินาทีเดียว ผมขอไม่เล่าช่วงเวลาเก่าที่เราคบกันนะครับ ผมมานั่งคิดกับเรื่องราวตอนนั้น ผมเกลียดตัวเองมากตอนนั้น ผมอยากย้อนกลับไปแล้วเอาปืนสักกระบอกจ่อสมองมันแล้วลั่นสะ ผมไม่น่าปล่อยเทอไป เอาละยาวไปละ มาต่อกันตอนนี้ ผมเจอเฟสเทอ และเราก็ได้สนทนากัน ทุกอย่างเป็นไปได้ดี ผมก็บอกเทอเรื่องครูของเราที่ป่วย เทอเองก็ตกใจ และผมก็ถามเทอตามปกติต่อ ว่าเรียนไรอยู่ ได้กลับบ้านไหม เป็นไงบ้าง บลาๆครับ จนกระทั่ง ประโยคที่ผมลุ้นมากๆและคิดแล้วคิดอีกว่าจะถามดีมั้ย แต่สุดท้ายผมก็ถาม ผมเลยเปิดถามว่า " แล้วมีแฟนยังเนี่ย " เป็นประโยคสั้นๆ ที่ผมโคตรจะลุ้นเลย ลุ้นจนผมใจเต้นแบบไม่อยากลุกไปไหนเลย แล้วคำตอบเทอก็ขึ้นมา " มีแล้วค่ะ " ใจผมตอนนั้นคือ แทบจะร้องไห้ออกมาเลย ผมปวดหัวใจมากๆ ที่ผ่านมาผมพึ่งรู้ตัวเอง ที่ผมไม่กล้าจีบใคร ได้แต่แค่แอบปลื้ม แอบมองด้วยความแอบชอบ แต่ไม่เคยกล้าจีบ ตลอดเวลา 6-7 ปีที่ผมเป็นแบบนี้ เพราะผมยังรอเทอนั่นเอง จนตอนนี้ ผมเข้าใจแล้ว ว่ามันคงไม่มีทางแล้วล่ะ ทางที่เทอจะกลับมาหาคนเฮงซวยอย่างผม ผมคงทำเทอเจ็บจนยากที่จะให้อภัย ใครจะมองว่าตอนนั้นเรายังเด็ก ผมไม่คิดเลย เพราะจนตอนนี้ ผมก็ยังรัก และยังอยากแต่งงานกับเขาเหมือนเดิม ผมเองคงไม่มีวาสนามากพอที่จะได้เทอมาเคียงคู่ ทุกครั้งผมพยายามหาเฟสเทอ หาไอจีเทอ ทุกวิธี พิมพ์ชื่อจริง ชื่อเล่น หาจนสุดทาง เพื่อที่จะได้ทราบเรื่องราวชีวิตเทอบ่งก็ยังดี พี่ยังคิดถึงเทอเสมอนะเจน แต่พี่คงมีวาสนาเท่านี้แหละที่ได้ใกล้เทอ พี่จะรอวันที่เทอแต่งงานนะ พี่เองก็คงต้องปล่อยเทอไปจริง แต่ไม่รู้อีกนานไหม ขนาดตอนนั้นจนตอนนี้พี่ยังรอเทอเสมอ พี่พึ่งมารู้ใจตัวเองว่าพี่ยังรอดทอ พี่คิดถึงเทอ แต่ไม่รู้อีกนานแค่ไหนที่พี่จะ
ทำใจตัดเทอไปได้จริงๆ พี่ยังคงคิดถึงเสมอ
และนี่ก็เป็น 2 เรื่องราวในเวลาเดียวกันที่เเสนจะเจ็บปวดหัวใจอย่างมากๆ ตอนนี้ผมทำไรไม่ถูกแล้ว มันตันไปหมด ผมคงต้องใช้เวลาอีกนาน ไม่รู้เลยว่านานแค่ไหน กว่าจะลืมเทอได้จริงๆ และครูของผมลูกศิษย์คนนี้ ภาวนาให้ครูหายไวๆ เพราะลูกศิษย์คนนี้ยังสามารถหายจากมะเร็งสมองได้ครูก็ต้องหาวได้เช่นกันนะครับ