ภาพลักษณ์ของภูมิภาคนี้เดิมๆคือ ความแห้งแล้ง ทุรกันดาร ความยากจน ความที่ไม่มีจุดขายอะไรที่สำคัญ และผู้คนที่ต้องอพยพออกไปทำงานขายแรงงานไร้ฝีมือ ในเมืองใหญ่ หรือ คนขายบริการทางเพศตามเมืองท่องเที่ยวส่วนมากก็อิมพอร์ตมาจากภาคนี้ เรียกได้ว่า เป็น Shithole ของประเทศไทยก็ว่าได้

ตั้งกระทู้นี้มาไม่ได้จะมาเหยียด เพราะที่พูดมามันก็มีส่วนจริงพอสมควร ถ้าจะดิ้นก็เชิญตามอัธยาศัย

ทีนี้มาดูแผนการพัฒนาเศรษฐกิจของภาคอีสาน ที่ถ้าทำสำเร็จ อาจจะทำให้คนอีสานไม่ต้องออกไปขับแท็กซี่ ขับวิน ขายลอตเตอรี่ ขายตัวตามซ่อง ที่อื่นก็ได้ 

เพราะการที่ต้องมีคนจากที่หนึ่งในประเทศอพยพไปทำงานกระจุกตัวอยู่อีกที่หนึ่งของประเทศ พอถึงเทศกาลก็แห่กลับบ้านจนรถติดยาวเป็นหางว่าว ซึ่งในประเทศพัฒนาแล้ว จะไม่พบภาพเช่นนี้

1. ด้านเกษตรกรรม
ภาคนี้ถือว่ามีศักยภาพทางการเกษตรที่ค่อนข้างต่ำกว่าภาคอื่น เพราะขาดแคลนน้ำ จะสร้างระบบชลประทานก็ลำบาก ไม่รู้จะเชื่อมแหล่งน้ำใหญ่ๆมาจากไหน แม่น้ำโขงก็แห้งลงทุกวัน เขื่อน อ่างเก็บน้ำ สร้างไปเยอะๆ เข้าหน้าแล้งฝนไม่ตกก็เท่านั้น น้ำหมดอยู่ดี ที่สำคัญคือ ดินคุณภาพต่ำมาก จนปลูกอะไรไม่ค่อยขึ้นในบางที่เป็นส่วนมาก  ผลผลิตต่อไร่ก็ต่ำ 

ดังนั้นการพัฒนาเศรษฐกิจภาคอีสานโดยพัฒนาการเกษตรกรรมจึงไม่ได้ผลและถูกตีตกไปด้วยเหตุผลที่กล่าวมา

2. ภาคอุตสาหกรรม
มีความเป็นไปได้พอสมควร โดยเฉพาะอุตสาหกรรมเหมืองแร่ ที่ยังไม่ได้สำรวจและขุดขึ้นมาใช้อีกมาก โดยเฉพาะ พวกแร่โพแทซ หรือ น้ำมันดิบและก๊าซธรรมชาติก็น่าจะมีพอสมควร แต่ไม่สนใจที่จะลงทุนสำรวจ 

ภาคนี้มีอุปสรรคคือชาวบ้าน ในแถบนี้ยังขาดความรู้ความเข้าใจ เวลาจะมีโรงงานหรือเหมืองไปตั้ง ก็ประท้วงต่อต้าน เพราะกลัวจะไปกระทบวิถีชีวิต แบบ(จนๆ)เดิมๆ ซึ่งพอหมดฤดูทำนาหรือหน้าแล้ง ก็แห่เข้าเมืองมาให้รกกรุง  รกพัทยา เพราะไม่มีงานให้ทำ ไม่มีโรงงานหรืออุตสาหกรรมใดๆไปตั้งเลย

สรุปภาคอุตสาหกรรมพอมีความหวังขึ้นมาบ้างแม้จะติดปัญหาที่คนในพื้นที่ไม่ยอมรับความเปลี่ยนแปลง 

3. ภาคบริการ
ที่พอเป็นไปได้ คือการท่องเที่ยวที่ยังไม่ได้รับการพัฒนาให้เต็มศักยภาพ โดยเฉพาะการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ซึ่งเวลา ชาวต่างชาตินึกถึงสถานที่ท่องเที่ยวในประเทศไทย จังหวัดต่างๆในภาคอีสานแทบไม่เคยอยู่ในหัว
ดังนั้นถ้าโปรโมตและส่งเสริมดีๆ การท่องเที่ยวในภาคนี้อาจจะบูมเหมือนที่อื่นก็ได้

ดูแล้วภาคบริการมีความเป็นไปได้มากที่สุด

อย่างไรก็ตามภาคเศรษฐกิจในอีสานนั้นยังขาดความหลากหลายทางด้านธุรกิจ ที่พูดมาแค่ การทำเหมืองแร่ และ การท่องเที่ยว เป็นหลัก เพราะอย่างอื่นนึกไม่ออกว่าจะเป็นไปได้อย่างไร

ด้วยว่าคนในภาคนี้ส่วนใหญ่การศึกษายังต่ำ แม้แต่ในคนหนุ่มสาวส่วนมากก็มักเลือกที่จะเรียนไม่จบและมีครอบครัวตั้งแต่อายุน้อยๆ
 ส่วนไอ้ที่จบสูง ก็มีน้อย แถมไม่ชอบอยู่พัฒนาบ้านเกิด

สรุปคือ ในภาคบริการมีอุปสรรคคือ การขาดความคิดสร้างสรรค์ที่จะพัฒนาธุจกิจใหม่ๆให้เกิดขึ้น ด้วยว่าคนภาคนี้ขี้เกียจ เป็นนิจ ไม่คิดถึงวันหน้า และจะเอาแต่สบาย เช่นการที่หลายๆบ้านชอบขายลูกสาวให้ฝรั่งเอาสินสอนและเงินค่าความกตัญญู เพราะ มันได้เงินง่ายและเร็ว  ไม่เห็นต้องคิดต้องลงแรงอะไรให้ยาก

ใครมี ไอเดียอะไรก็เสนอมาได้