เราเรียนจบ และมีงานทำเลี้ยงตัวเองได้แล้ว ไม่ได้อวยตัวเองหรือไรนะ เพราะตั้งแต่เด็กจนโต เราอยู่ในกรอบตลอด ไม่วอกแวกเลย ตั้งใจเรียน ไม่เกเร และไม่มีแฟน ให้พ่อกับแม่ต้องมาปวดหัวกับเรา ซึ่งเราก็แฮปปี้กับชีวิตแบบนี้นะ แต่ปัญหาเดียวของเราก็คือการจัดห้อง เราไม่สามารถสั่งตัวเองให้จัดได้ตลอด เราชอบจัดครั้งเดียวเหนื่อยครั้งเดียว ตรรกะอะไรก็ไม่รู้ แต่เราทำอย่างนั้นแหละ ซึ่งถ้าอยู่ที่บ้านก็ไม่มีปัญหาเลย แต่เรามาทำงานต่างจังหวัดอะดิ มาอยู่คนเดียว สนุกเลย อะไรที่ไม่เคยทำ ได้ทำหมดเลย เสื้อผ้าวางไว้ที่พื้น ของวางเกะกะระเนระนาดทั้งห้อง วันหยุดดูซีรี่ย์ข้ามวันข้ามคืน(อยู่บ้านได้ดูน้อยนิด )ความชิลล์ ความอินดี้มาหมด ไม่มีระเบียบอะไรเลยสักอย่าง ห้องแทบไม่ได้จัด เพราะเราคิดว่ามันคือโลกใบเล็กๆโลกที่มีเราคนเดียว ถ้าเราอยากจัดเมื่อไหร่ไม่หลับไม่นอนเพราะจัดห้องก็ทำมาแล้ว แต่ถ้าไม่อยากจัดเราก็นอนไปทั้งอย่างนั้นแหละ โนสนโนแคร์อะไรเลย เพราะมันมีแค่เราคนเดียว แต่เธอความบรรลัยก็เกิดขึ้น เราดันให้กุญแจห้องกับพ่อไว้ด้วยสิ แล้วเมื่อวานพ่อเรานึกอะไรก็ไม่รู้ไปที่ห้องตอนที่เรากลับบ้านช่วงโควิด 2 เดือน สภาพห้องแบบไม่ได้จัดไรเลย รีบกลับกลัวเขาปิดจังหวัด เธอเอ้ยยย อยากร้องไห้ พ่อพาญาติๆไปด้วย อาซิ้ม อาม่า เห็นหมดเลยย 😭😭😭 ภาพลักษณ์ และความลับหลานสาวผู้เรียบร้อยดับลงในพริบตา ไม่ต้องเดาให้ยากรีเอ็คชั่นทุกคนหลังจากนั้น เราได้แต่ยิ้มแห้งๆนั่งหัวลีบรับคำอย่างสงบ อยากเขกหัวตัวเองสัก100รอบจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ทำได้อย่างเดียวเปลี่ยนตัวเองเปลี่ยนตรรกะการจัดห้องใหม่ เพราะขึ้นชื่อว่าโลกส่วนตัวสำหรับเราไม่เคยตั้งกฎและกติกาอะไรใดๆเลย เน้นความสบายใจของตัวเองอย่างเดียว ซึ่งรู้แหละว่ามันก็ไม่ดี แต่ใช้อะไรวัดว่าเราผิดมาก ผิดจนไม่น่าให้อภัย อยากปรึกษาเพื่อนๆที่ได้เข้ามาอ่านกระทู้ของเรา ตอบเราหน่อยนะเราจะแก้ไขความไร้ระเบียบ และไม่มีวินัยของตัวเองยังไงได้บ้าง หลังโควิดจะได้ลุยยาวๆ อย่าดราม่าใส่เรานะ โดนพ่อกับอาม่าด่ามาเมื่อกี้ยังสำนึกไม่ทันเลย
ผิดมากไหมที่เป็นคนไร้ระเบียบและไม่มีวินัยในตัวเอง