ขอความเห็น ไอเดียจากเพื่อนๆพี่ๆที่อยู่ในช่วงวัยเดียวกัน หรือผ่านจุดนี้มาแล้ว สถานการณ์ใกล้เคียงกัน ว่ามีแนวคิดอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้บ้างค่ะ..
ขอเล่าเบื้องหลังคร่าวๆก่อนนะคะ
สมัยเด็ก เรียนไม่เก่ง สอบตกหลายสิบตัวทุกเทอมเป็นเรื่องปกติ กว่าจะผ่านมาได้ถือว่าฟลุ้คมาก ด้วยปริญญาตรีจากม.เอกชน เกรดพอผ่าน.. และด้วยความเรียนไม่เก่งนั้น ถือเป็นจุดด้อยของตัวเองมาตลอด ไม่กล้าเรียนต่อใดๆอีก ถึงแม้จะโดนที่บ้านทั้งผลักทั้งขู่ว่าถ้าไม่จบโทขึ้นไป จะเติบโตในสายงานไม่ได้ (ซึ่งจริงๆก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะไปได้ไกลอยู่แล้ว ด้วยผลการเรียนตามที่เล่ามา)
ตั้งแต่เริ่มเข้าสู่ชีวิตการทำงาน ก็อยากจะพิสูจน์ตัวเองว่าถึงแม้เรียนไม่ได้เรื่อง ก็จะพยายามทำงานให้ได้ดี แม้สายงานที่ทำยังไม่มีสอนในมหาลัยด้วยซ้ำ จึงเริ่มตั้งแต่รู้แค่พื้นฐาน อาศัยเรียนรู้ด้วยตัวเองเยอะมาก training by doing ก็เยอะ เริ่มทำงานครั้งแรกได้ 9K ตอนนั้นคิดว่าน่าจะได้เงินเดือนสูงสุดในชีวิตที่ 30K แค่นี้ก็พอใจแล้วด้วยความสามารถแค่นี้.. จนกระทั่งโชคดีได้โอกาสดีๆ ได้ย้ายงานและการผลักดันจากผู้ใหญ่จนได้รางวัล ได้โปรโมท ทำให้มีความมั่นใจมากขึ้น เริ่มย้ายงานไปในธุรกิจหลากหลายรูปแบบ โดยที่ส่วนใหญ่ได้รับการติดต่อจาก headhunt ทำให้ผลตอบแทนมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ evaluate performance เป็นอันดับ 1 ของทีมในหลายๆบริษัทที่ให้โอกาสร่วมงาน จนได้เลื่อนตำแหน่งถึง AVP.. ช่วงนั้นรู้สึกท้าทายตัวเองตลอดเวลาว่าตัวเองจะไปต่อได้แค่ไหน กระตือรือล้นตลอดที่จะก้าวสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
แต่มาถึงตอนนี้ อายุใกล้เข้าเลข 4 ยังคงทำงานในสายงานเดิม จนถึงตอนนี้ประสปการณ์ก็มากกว่า 10 ปีแล้ว อยู่ๆก็รู้สึกไม่กระตือรือล้น เบื่อหน่าย ไม่มีแรงบันดาลใจ ทั้งๆที่ผลงานก็ยังทำได้ดีเหมือนเดิม ผลตอบแทนก็มากขึ้น นอกเหนือจากเงินเดือน 200K ยังได้บินไปดูงานปีละหลายครั้ง แต่ไม่มีความสุขเหมือนที่ผ่านมา จนถึงขนาดที่คิดว่าทำไมต้องอยากเติบโตในการทำงานด้วย ไม่อยากรับผิดชอบอะไรแล้ว อยากลาออก อยากทำอะไรที่ไม่ต้องอยู่ในกรอบ ไม่อยากทำงานแบบนี้อีกแล้ว คิดว่าอยากไปทำรับจ๊อบหรือปลูกผักปลูกหญ้าได้เดือนละ 5K ก็พอ..
อ่านมาถึงตรงนี้ทุกคนคงคิดว่าจขกท.โง่มาก หรือไร้สติไปแล้วใช่ไหมคะ เพื่อนสนิทก็พูดแบบนั้นและพยายามเตือนสติเราตลอดว่าเสียดายโอกาสที่เราได้รับ แต่ใจมันไม่ไหวแล้วค่ะ มีคิดว่าตัวเองมีปัญหากับบริษัทที่ทำงานรึเปล่า ลองเปลี่ยนบริษัทดูก็ยังเป็นอยู่ หรือจะเป็น สภาวะ midlife crisis ซึ่งมีเข้าเค้าเรื่องเดียวคือเราเสียคนในครอบครัวไปค่ะ แต่ขอไม่ลงรายละเอียดนะคะ..
และสุดท้ายคิดได้อีกอย่างก็คืออยากจะเกษียณค่ะ.. แต่เกษียณที่ว่านี้คือยังทำงานอยู่ แต่ไม่ใช่ทำแบบพนักงานประจำอย่างที่ผ่านมา ไม่ต้องอยู่ในกรอบและแบบแผนที่คนอื่นกำหนดไว้ อาจจะเป็นงานที่สามารถต่อยอดจากความรู้ที่ตัวเองมีมา หรือพัฒนาตัวเองไปในด้านอื่นๆ เช่นช่วงนี้มีโอกาสได้ทำอาหารทานเองบ่อยมาก รู้สึกมีความสุขมากถึงแม้จะเหนื่อยมากก็ตาม
ปัจจุบันมีกองทุน LTF RMF อยู่ 1 MB.
พอร์ทลงทุน 1 MB.
ร้านเล็กมากๆที่เพิ่งเปิด ทำกำไรได้หลักพัน
เงินสดที่คำนวณแล้วสามารถอยู่ได้ 3 ปี
เงินสำหรับประกันสุขภาพ + บำนาญครบ
อสังหาให้เช่า เดือนละ 10K
โสด ไม่มีครอบครัว ไม่มีหนี้ และไม่ต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูใครค่ะ
ขอย้ำว่าอยากขอความเห็นคนที่เคยอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน น่าจะเข้าใจมากกว่าค่ะ จะช่วยให้แนวคิด คำแนะนำ หรือชี้ทางสว่างเตือนสติก็ได้ค่ะ ว่าผ่านกันมายังไง และเห็นด้วยมากน้อยแค่ไหนกับการตัดสินใจลาออกจากพนง.ประจำมาใช้ชีวิตอย่างที่เราตั้งใจ
ด่าก็ได้นะคะ แต่อย่าแรง 😅
ส่วนคนที่จะออกคห.ประมาณว่า แค่นี้ทำไมคิดเองไม่ได้ ทำไมต้องถามคนอื่น..
ขอบอกก่อนเลยค่ะว่า บางเรื่องเราก็คิดเองได้ไม่รอบไม่ครบถ้วนพอค่ะ ไม่ได้มีความรู้มากมาย ถ้าใครเคยผ่านจุดนี้มาก่อนและยินดีแชร์ประสปการณ์ก็จะขอบพระคุณมากค่ะ
เมื่อถึงเวลาอยากลาออกจากงานประจำ.. midlife crisis รึเปล่า?
ขอเล่าเบื้องหลังคร่าวๆก่อนนะคะ
สมัยเด็ก เรียนไม่เก่ง สอบตกหลายสิบตัวทุกเทอมเป็นเรื่องปกติ กว่าจะผ่านมาได้ถือว่าฟลุ้คมาก ด้วยปริญญาตรีจากม.เอกชน เกรดพอผ่าน.. และด้วยความเรียนไม่เก่งนั้น ถือเป็นจุดด้อยของตัวเองมาตลอด ไม่กล้าเรียนต่อใดๆอีก ถึงแม้จะโดนที่บ้านทั้งผลักทั้งขู่ว่าถ้าไม่จบโทขึ้นไป จะเติบโตในสายงานไม่ได้ (ซึ่งจริงๆก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะไปได้ไกลอยู่แล้ว ด้วยผลการเรียนตามที่เล่ามา)
ตั้งแต่เริ่มเข้าสู่ชีวิตการทำงาน ก็อยากจะพิสูจน์ตัวเองว่าถึงแม้เรียนไม่ได้เรื่อง ก็จะพยายามทำงานให้ได้ดี แม้สายงานที่ทำยังไม่มีสอนในมหาลัยด้วยซ้ำ จึงเริ่มตั้งแต่รู้แค่พื้นฐาน อาศัยเรียนรู้ด้วยตัวเองเยอะมาก training by doing ก็เยอะ เริ่มทำงานครั้งแรกได้ 9K ตอนนั้นคิดว่าน่าจะได้เงินเดือนสูงสุดในชีวิตที่ 30K แค่นี้ก็พอใจแล้วด้วยความสามารถแค่นี้.. จนกระทั่งโชคดีได้โอกาสดีๆ ได้ย้ายงานและการผลักดันจากผู้ใหญ่จนได้รางวัล ได้โปรโมท ทำให้มีความมั่นใจมากขึ้น เริ่มย้ายงานไปในธุรกิจหลากหลายรูปแบบ โดยที่ส่วนใหญ่ได้รับการติดต่อจาก headhunt ทำให้ผลตอบแทนมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ evaluate performance เป็นอันดับ 1 ของทีมในหลายๆบริษัทที่ให้โอกาสร่วมงาน จนได้เลื่อนตำแหน่งถึง AVP.. ช่วงนั้นรู้สึกท้าทายตัวเองตลอดเวลาว่าตัวเองจะไปต่อได้แค่ไหน กระตือรือล้นตลอดที่จะก้าวสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
แต่มาถึงตอนนี้ อายุใกล้เข้าเลข 4 ยังคงทำงานในสายงานเดิม จนถึงตอนนี้ประสปการณ์ก็มากกว่า 10 ปีแล้ว อยู่ๆก็รู้สึกไม่กระตือรือล้น เบื่อหน่าย ไม่มีแรงบันดาลใจ ทั้งๆที่ผลงานก็ยังทำได้ดีเหมือนเดิม ผลตอบแทนก็มากขึ้น นอกเหนือจากเงินเดือน 200K ยังได้บินไปดูงานปีละหลายครั้ง แต่ไม่มีความสุขเหมือนที่ผ่านมา จนถึงขนาดที่คิดว่าทำไมต้องอยากเติบโตในการทำงานด้วย ไม่อยากรับผิดชอบอะไรแล้ว อยากลาออก อยากทำอะไรที่ไม่ต้องอยู่ในกรอบ ไม่อยากทำงานแบบนี้อีกแล้ว คิดว่าอยากไปทำรับจ๊อบหรือปลูกผักปลูกหญ้าได้เดือนละ 5K ก็พอ..
อ่านมาถึงตรงนี้ทุกคนคงคิดว่าจขกท.โง่มาก หรือไร้สติไปแล้วใช่ไหมคะ เพื่อนสนิทก็พูดแบบนั้นและพยายามเตือนสติเราตลอดว่าเสียดายโอกาสที่เราได้รับ แต่ใจมันไม่ไหวแล้วค่ะ มีคิดว่าตัวเองมีปัญหากับบริษัทที่ทำงานรึเปล่า ลองเปลี่ยนบริษัทดูก็ยังเป็นอยู่ หรือจะเป็น สภาวะ midlife crisis ซึ่งมีเข้าเค้าเรื่องเดียวคือเราเสียคนในครอบครัวไปค่ะ แต่ขอไม่ลงรายละเอียดนะคะ..
และสุดท้ายคิดได้อีกอย่างก็คืออยากจะเกษียณค่ะ.. แต่เกษียณที่ว่านี้คือยังทำงานอยู่ แต่ไม่ใช่ทำแบบพนักงานประจำอย่างที่ผ่านมา ไม่ต้องอยู่ในกรอบและแบบแผนที่คนอื่นกำหนดไว้ อาจจะเป็นงานที่สามารถต่อยอดจากความรู้ที่ตัวเองมีมา หรือพัฒนาตัวเองไปในด้านอื่นๆ เช่นช่วงนี้มีโอกาสได้ทำอาหารทานเองบ่อยมาก รู้สึกมีความสุขมากถึงแม้จะเหนื่อยมากก็ตาม
ปัจจุบันมีกองทุน LTF RMF อยู่ 1 MB.
พอร์ทลงทุน 1 MB.
ร้านเล็กมากๆที่เพิ่งเปิด ทำกำไรได้หลักพัน
เงินสดที่คำนวณแล้วสามารถอยู่ได้ 3 ปี
เงินสำหรับประกันสุขภาพ + บำนาญครบ
อสังหาให้เช่า เดือนละ 10K
โสด ไม่มีครอบครัว ไม่มีหนี้ และไม่ต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูใครค่ะ
ขอย้ำว่าอยากขอความเห็นคนที่เคยอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน น่าจะเข้าใจมากกว่าค่ะ จะช่วยให้แนวคิด คำแนะนำ หรือชี้ทางสว่างเตือนสติก็ได้ค่ะ ว่าผ่านกันมายังไง และเห็นด้วยมากน้อยแค่ไหนกับการตัดสินใจลาออกจากพนง.ประจำมาใช้ชีวิตอย่างที่เราตั้งใจ
ด่าก็ได้นะคะ แต่อย่าแรง 😅
ส่วนคนที่จะออกคห.ประมาณว่า แค่นี้ทำไมคิดเองไม่ได้ ทำไมต้องถามคนอื่น..
ขอบอกก่อนเลยค่ะว่า บางเรื่องเราก็คิดเองได้ไม่รอบไม่ครบถ้วนพอค่ะ ไม่ได้มีความรู้มากมาย ถ้าใครเคยผ่านจุดนี้มาก่อนและยินดีแชร์ประสปการณ์ก็จะขอบพระคุณมากค่ะ