คือเรามีญาติผู้พี่อยู่คนหนึ่ง โตมาด้วยกันเพราะแม่เขาเป็นคนเลี้ยงเรามาตอนเด็กๆ และมาแยกย้ายกันตอนนางเข้ามาเรียนที่ กทม. เป็นคนมีเพื่อนน้อย หรือแทบจะไม่มี ขี้อิดฉา ขี้ฟ้อง ขี้ด่า ขี้หงุดหงิดใส่คนอื่นตลอดเลย จนเวลาผ่านไปเป็นสิบปีเราเรียนจบทำงาน เราก็ได้กลับมาเจอกับนางอีกครั้ง เราคิดว่านางคงเปลี่ยนนิสัยแล้ว แต่ป่าวเลย นางเป็นหนักยิ่งกว่าเดิม ตอนเด็กข่มเหงเรายังไงโตขึ้นมายิ่งกว่าเดิม ด่าว่าเราตลอด แค่เราหายใจก็ด่าแล้วอะ จนเราทนไม่ไหวจะลุกขึ้นสู้นางบ้าง พี่สาวของนางก็บอกเราว่านางป่วย ให้ยอมนางอย่าไปใส่ใจนาง แต่คือนางป่วยตั้งแต่ 8ปีที่แล้วจนรักษาหายไปล่ะ คือเข้าใจป่ะคนเราไม่ควรเอาคำว่าป่วยมาคอยทำร้ายคนอื่นม๊ะ!!! บางทีเราอยากจะกรี๊ดๆๆๆๆดังๆใส่หน้านางอ่ะ ด้วยความที่ทนจะไม่ไหวแล้ว เราต้องคอยกดอารมณ์ความโกรธเอาไว้ตลอดเวลา เพียงเพราะเราเห็นแก่พี่สาวนางที่มีบุญคุณกับเรา