พ่อหนูเหมือนเป็นอาการทางจิตอย่างนึงเลย อายุราวๆ40กว่า. ไม่ทำงานทำการอะไรเลยค่ะ แต่ที่อยู่ได้เพราะว่าย่ามีงานให้แม่ทำ เลยพอมีกินค่ะ  พ่อเราเหมือนกึ่งจะบ้าแต่บางครั้งก็ไม่ ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ ทะเลาะกับทุกคนไปทั่ว ทำตัวไร้สาระจนลูกๆทุกคนไม่มีใครเคารพแล้วค่ะ น้องทุกคนอายมากที่ต้องมีพ่อแบบนี้..แม่คิดจะพาหนูกับน้องหนีก็ทำไม่ได้ เพราะกลัวจะตามไปอาละวาดที่บ้านญาติ เพราะเมียคนเก่าของพ่อหนีไปย่าก็เล่าว่า พ่อเคยตามไปทำร้าย   หนูเล่าให้ใครฟังไม่ได้เลย ไม่มีใครรู้เลยว่าหนูเจอปัญหาอะไรบ้างทั้งครูทั้งเพื่อน หนูไม่รู้จะระบายกับใครเลย มันอยากให้เค้าหายไป ถึงคิดอยากจะฆ่าด้วยซ้ำ ไม่มีพ่อยังดีกว่านี้อีก
แม่เหนื่อยมากขนาดไหนเค้าก็ไม่สนใจคิดที่จะทำง่นสักที เอาแต่คิดว่าตัวเองถูกตลอด คอยทะเลาะกับทุกคนตลอด ทุกวันนี้ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย บ้านก็อยู่บ้านย่า พี่นเองพ่อทุกคนดีหมดเลยตัวเองเป็นลูกคนโตแท้ๆแต่ย่ากลับเกลียดที่สุด
แล้วก็เอาแต่บอกว่าพวกเราหน้าด้นที่มาอยู่บ้านเค้า ทำอย่างกับตัวเองไม่ได้เป็นคนเป็นแม่ของพ่อ แม่หนูควรทำยังไงดีคะ