ใครๆก็ชอบบอกว่า ไม่มีที่ไหนอยู่แล้วมีความสุขเท่ากับอยู่ที่บ้าน
แต่ทำไมของเรามันตรงข้ามขนาดนั้นละ กลับบ้านมาทีเจอแต่คำพูดที่ทำให้อยากจะหนีออกจากบ้านไปให้ไกลๆ ไม่เคยได้รับกำลังใจ ไม่เคยได้พบเจอกับคำว่า บ้านที่แสนอบอุ่น
เราอายุ 21 ที่ต้องอยู่บ้านกับปู่ย่าที่อายุเกือบ 70 2 ช่วงอายุวัยต้องปรับเข้าหากันให้อยู่ตรงกลาง แต่ทำไมสำหรับเรา เราคิดว่าเราปรับอยู่คนเดียว แต่อีกฝ่ายทำไมถึงไม่ปรับเลย ทำอะไรก็โดนด่า ปรึกษาอะไรก็โดนด่า พูดอะไรไม่เข้าหูก็โดนด่า อยู่เฉยๆก็โดนด่า
จากชีวิตที่จะตั้งใจทำงานเก็บเงิน สร้างชีวิตครอบครัวให้ดีขึ้น กลายเป็นตอนนี้ อยากจะหนีไปให้ไกลๆ ไม่อยากกลับมาที่นี่อีก
สภาพจิตตอนนี้ของเราคือแย่มากเลยทุกคน เราร้องไห้ทุกครั้งที่เข้ามาบ้าน หลังๆเราจะชอบไปนอนหอเพราะสบายใจ แต่ที่กลับมาเพราะคิดถึงหมาที่บ้าน เป็นห่วงหมาที่บ้าน แต่พอกลับมา เราก็ต้องออกจากบ้านไปเลยแทบทุกครั้ง เพราะเราเริ่มจะไม่ไหวแล้ว 😭 ทะเลาะกันเองแต่ก็มาลามถึงเราบ้าง เราทำอะไรไม่ถูกใจก็ด่า ขนาดแต่งตัวสบายๆอยู่ในบ้านยังโดนด่า นอนดึกเกินไปก็โดนด่า (นอนดึกเพราะนั่งทำการบ้าน โดยปกตินอนก่อน 4 ทุ่ม) กินข้าวคำเล็กไปก็โดนด่า