ถ้าเข้ามาอ่านแล้วจิตตก กดออกเลยค่ะ เราตั้งกระทู้เพื่อระบาย รู้สึกตอนนี้ไม่มีที่พึ่งไหนแล้วค่ะ 

พ่อเคยนอกใจแม่ก่อนเราเกิด จนทำให้แม่เปลี่ยนมาเป็นคนขี้โวยวาย ไม่มีเหตุผล ในหลายๆครั้ง

แม่เป็นแบบนี่มานานแล้วค่ะ  แม่ชอบด่าพ่อ พ่อก็ด่ากลับ เร่นั่งเรียนออนไลน์อยู่ ก็ด่ากันไปมา เป็นแบบนี้ทุกวันค่ะ ย้ำว่าทุกวัน เราเองก็อดทนไม่เป็น อ่านต่อไม่ไหว เสียงดังที่ด่ากันไม่ได้รบกวนการอ่านขนาดนั้นค่ะ แต่เราเสียความรู้สึกที่ต้องมาได้ยินพ่อแม่ด่ากัน  สู้ให้เค้าด่ากันแบบนี้ตั้งแต่ยังเล็กจะดีซะกว่า  จะได้เสียคนหรือเป็นเด็กเก็บกดตั้งแต่ตอนนั้น จะได้ชิน  (สมัยเด็กๆแม่เราไม่เถียงพ่อ ไม่ด่ากันขนาดนี้)   ทุกครั้งที่เค้าด่ากันเราก็จะฟึดฟัดหนีขึ้นห้อง แล้วเค้าก็ลามมาด่าเรา เป็นแบบนี่ตลอดค่ะ 

เราเคยมีความคิดว่าอยากตาย หลายครั้งมาก เพราะเรื่องในบ้านแบบนี้ อยากให้อยู่กันสงบๆแบบบ้านอื่นๆ ไม่เคยอยากให้พ่อแม่ทะเลาะกัน

คิดมาตลอดว่าถ้าเรียนจบจะไปหาที่ทำงานไกลๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงพ่อแม่ทะเลาะกัน ไม่ต้องคอยเถียงเค้า ไม่ต้องอยู่ทำให้เค้าอารมณ์เสีย 
อาจจะดูอกตัญญูนะคะ แต่เราคิดแบบนี้มาจะ 10 ปีแล้ว ใจจริงทุกคนก็อยากดูแลพ่อแม่ตัวเอง อยากคอยพาพ่อไปหาหมอ  คอยอยู่ช่วยแม่ แต่เหตุการณ์แบบนี้ทำให้เราไม่อยากอยู่กับเค้า  ตลอดปิดเทอมเพื่อนจะมองว่าเราขยันไปหางานทำตลอด ที่ไหนได้เราไม่อยากอยู่บ้าน ไม่เคยอยากอยู่บ้านนานๆ. บ้านที่อยู่สบายดี แต่คนในบ้านอยู่กันแบบศัตรู 
 
แม่เราเป็นผู้หญิงเก่งมากเลี้ยงลูกเก่งมาก  เค้าอดทนหลายๆอย่างเพื่อลูก เรารักแม่มากๆ ถ้าไม่มีเค้าเราก็อยู่ไม่ได้  เราเชื่อว่าแม่เป็นคนที่เข้าใจเราที่สุดในชีวิตแล้ว ยิ่งกว่าพี่ ยิ่งกว่าพ่ออีก แม่ก็เคยเล่าให้เราฟังบ่อยๆว่าที่เค้าเป็นแบบนี้เพราะพ่อ เราก็ไม่รู้สึกรักพ่อเหมือนเดิมแล้ว ไม่อยากคุยกับเค้า
 
เราก็เข้าใจแม่ค่ะว่าเจ็บปวดมามาก แต่เค้าก็ไม่เห็นแก่เราที่ต้องทนฟังพ่อแม่ทะเลาะกัน เราเองก็ทนไม่ไหวทุกครั้งที่เกิดทะเลาะกัน

เรื่องน่าตลกคืออะไรรู้มั้ยคะ 
ระหว่างพิมพ์ ก็ตกตะกอนได้ว่า เราทุกคนก็ต่างใช้ชีวิตนี้กันครั้งแรกทั้งนั้น  ทั้งพ่อ แม่ เรา ก็ผิดพลาดกันได้ เราเองก็อดทนดีกว่าหนีปัญหา นึกถึงอีก10ปีข้างหน้า ถ้าเราอยู่หอพัก ไปทำงานหาเช้ากินค่ำ ไม่มีโอกาสได้ดูแลเค้าคงรู้สึกแย่กว่า ถ้านึกย้อนมาแล้ววันนี้ไม่อดทน ไม่ปรับที่เราเอง 

ใครอ่านมาถึงตรงนี้ก็คงงงๆหน่อยว่า เจ้าของกระทู้เป็นอะไร ต้องการจะสื่ออะไร 
ตอนพิมพ์นี่รู้สึกเสียใจอยู่ค่ะ 

ขอบคุณนะที่เข้ามาอ่าน