แม่เราพอหมดเมนแล้วอารมณ์แปรปรวนมากค่ะ
ชอบหาเรื่องมาด่ามาบ่นให้เราเสียความรู้สึกแทบทุกวัน
ตัวอย่างเช่นวันนี้เรื่องที่เราโดนว่าก่อนเที่ยงวัน
1.เราเล่นกับหมา เราเหนื่อยเลยนั่งพัก แต่บนพื้นมีขนหมาร่วงเต็ม แม่ก็เริ่มละ ทำไมไม่กวาดบ้านห้ะ ไม่เป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนผชที่ไหนจะเอา ทำไมต้องให้แม่ทำอยู่ตลอด ไม่คิดจะหัดช่วยบ้างรึไง เราก็บอกแม่ไปว่าเราก็กวาดนะไม่ใช่ไม่เคยช่วยเลย แต่แม่บอกว่าถ้าแม่เห็นขนบนพื้นก็เท่ากับว่าไม่เคยกวาด ไม่ต้องมาเถียง
2. เราแพคของแต่ยังไม่ได้เอาไปให้ที่ร้านเพราะไม่มีรถ ตอนนั้นแม่กลับมาจากข้างนอกเห็นของตั้งอยู่ก็เริ่มละ บ่นว่าทำไมไม่เอาของไปส่ง ต้องรอแม่ทุกที ทำไมไม่หัดทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง เอาแต่ขี้เกียจแบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะเอา (เราทำเองตั้งแต่ ออกแบบแพคเกจจิ้ง แพคของ ขายออนไลน์ ทำกราฟฟิคโฆษณา) คือพอเราบอกเหตุผลไปว่าไม่มีรถ แกก็ว่าเถียงผู้ใหญ่ แล้วก็บ่นเราต่อ
คือมันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆนะ แต่มันก็เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้เราเสียความรู้สึกอยู่ทุกวัน ใครมันจะไปมีความสุขละถ้าโดนด่าอะไรก็ไม่รู้อยู่ทุกวันเนอะ สะสมๆเข้าก็ไม่ค่อยไหวเหมือนกัน
ประเด็นสำคัญเลยที่เราไม่ชอบมากๆก็คือแม่ชอบทวงบุญคุณ จนเรารู้สึกเวลากินข้าวที่บ้านแล้วจะอ้วกออกมาเกือบทุกทีเลยค่ะ เพราะรู้สึกเหมือนติดบุญคุณเพิ่มไปเรื่อยๆ ตอนนี้เรายังเรียนไม่จบ(จริงๆจะจบแล้วแหละแต่คณะยืดวันส่งธีสิสเพราะโควิด) แม่ก็ผลักภาระให้เราส่งน้องเรียนต่อทั้งสองคน(น้องคนละพ่อ) และต้องหาเงินเลี้ยงดูครอบครัว แม่เราค่อนข้างฟุ่มเฟือยเป็นหนี้เยอะมากๆ คือเรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเรียนจบแล้วจะหางานดีๆทำเลยได้มั้ย เลี้ยงดูตัวเองรอดเลยรึเปล่า ถ้าเริ่มต้นมาได้เงินเดือนขั้นต่ำน้อยๆเราก็เลี้ยงครอบครัวไม่ไหวเหมือนกัน คือแม่เราเค้าก็ไม่ใช่แม่ที่ดีพอที่เลี้ยงเรามาจนทำให้เรารู้สึกว่าเรารักแม่ขนาดนั้น ตอนเด็กๆเราเคยโดนพ่อเลี้ยงทำร้ายร่างกาย บุลลี่ เรียกเราว่าอีดำแทนชื่อเรา มีsexual harassment นิดๆหน่อยๆอย่างขอดูนมด้วย โชคดีที่ตั้งแต่มอต้นเราอยู่หอเลยไม่ได้เจอกับเรื่องพวกนี้บ่อยเท่าไหรเจอแค่ช่วงอนุบาล-ประถม แต่พอโควิดปุ้ปเราต้องกลับมาอยู่บ้าน เจอแม่ปสดใส่แทบทุกวัน ยิ่งแม่เมนหมดยิ่งทวีคูณความปสดเข้าไปอีกกกกกกกกกก หาเรื่องว่ากับทวงบุญคุญเราแทบทุกวัน เราพยายามทำหน้าที่ลูกที่ดีมาตลอด เช่นตั้งใจเรียน (เช่นเป็นนักกิจกรรมดีเด่นด้านวิชาการ ทำผลงานระดับประเทศ ได้เกรด 3.7รวมจากห้าเทอม เราไม่ได้อวดนะแต่แค่อยากยืนยันว่าเราตั้งใจมากจริงๆ) ,ช่วยหาเงินด้วยถึงแม้อาจจะไม่มาก แต่ก็ยังไม่ดีพอสำหรับแม่สักที เราไม่รู้จะทำยังให้ให้แม่พอใจและเลิกด่าเราบ้าง... แต่ถึงอย่างนั้นแม่เราก็มีด้านดีๆนะ ก็คือส่งเราเรียน เลี้ยงดูเรา มีบ้านให้อยู่ และมีอาหารให้กินจนถึงทุกวันนี้นี่แหละ
เราพยายามใจเย็นมาตลอดแต่พอเจอแบบนี้บ่อยๆก็ไม่ไหวเหมือนกัน เสียสุขภาพจิตมากๆ
เราเลยอยากถามทุกคนว่า 1. เราต้องรับมือกับแม่ยังไงดีในเมื่อราพูดดีๆด้วยก็โดนหาว่าเถียง ไม่ฟังผู้ใหญ่
2.เราจะดูแลสุขภาพจิตตัวเองยังไงได้บ้าง บางทีเรารู้สึกแย่จนอยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออก เครียดจนนอนไม่หลับ พยายามมองด้านดีของแม่แต่มันก็ไม่ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย
เราขอขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านหรือตอบล่วงหน้านะคะ
รับมือแม่วัยทองยังไงได้บ้างคะ เสียความรู้สึกทุกวันจนจะไม่ไหวแล้วค่ะ
ชอบหาเรื่องมาด่ามาบ่นให้เราเสียความรู้สึกแทบทุกวัน
ตัวอย่างเช่นวันนี้เรื่องที่เราโดนว่าก่อนเที่ยงวัน
1.เราเล่นกับหมา เราเหนื่อยเลยนั่งพัก แต่บนพื้นมีขนหมาร่วงเต็ม แม่ก็เริ่มละ ทำไมไม่กวาดบ้านห้ะ ไม่เป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนผชที่ไหนจะเอา ทำไมต้องให้แม่ทำอยู่ตลอด ไม่คิดจะหัดช่วยบ้างรึไง เราก็บอกแม่ไปว่าเราก็กวาดนะไม่ใช่ไม่เคยช่วยเลย แต่แม่บอกว่าถ้าแม่เห็นขนบนพื้นก็เท่ากับว่าไม่เคยกวาด ไม่ต้องมาเถียง
2. เราแพคของแต่ยังไม่ได้เอาไปให้ที่ร้านเพราะไม่มีรถ ตอนนั้นแม่กลับมาจากข้างนอกเห็นของตั้งอยู่ก็เริ่มละ บ่นว่าทำไมไม่เอาของไปส่ง ต้องรอแม่ทุกที ทำไมไม่หัดทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง เอาแต่ขี้เกียจแบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะเอา (เราทำเองตั้งแต่ ออกแบบแพคเกจจิ้ง แพคของ ขายออนไลน์ ทำกราฟฟิคโฆษณา) คือพอเราบอกเหตุผลไปว่าไม่มีรถ แกก็ว่าเถียงผู้ใหญ่ แล้วก็บ่นเราต่อ
คือมันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆนะ แต่มันก็เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้เราเสียความรู้สึกอยู่ทุกวัน ใครมันจะไปมีความสุขละถ้าโดนด่าอะไรก็ไม่รู้อยู่ทุกวันเนอะ สะสมๆเข้าก็ไม่ค่อยไหวเหมือนกัน
ประเด็นสำคัญเลยที่เราไม่ชอบมากๆก็คือแม่ชอบทวงบุญคุณ จนเรารู้สึกเวลากินข้าวที่บ้านแล้วจะอ้วกออกมาเกือบทุกทีเลยค่ะ เพราะรู้สึกเหมือนติดบุญคุณเพิ่มไปเรื่อยๆ ตอนนี้เรายังเรียนไม่จบ(จริงๆจะจบแล้วแหละแต่คณะยืดวันส่งธีสิสเพราะโควิด) แม่ก็ผลักภาระให้เราส่งน้องเรียนต่อทั้งสองคน(น้องคนละพ่อ) และต้องหาเงินเลี้ยงดูครอบครัว แม่เราค่อนข้างฟุ่มเฟือยเป็นหนี้เยอะมากๆ คือเรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเรียนจบแล้วจะหางานดีๆทำเลยได้มั้ย เลี้ยงดูตัวเองรอดเลยรึเปล่า ถ้าเริ่มต้นมาได้เงินเดือนขั้นต่ำน้อยๆเราก็เลี้ยงครอบครัวไม่ไหวเหมือนกัน คือแม่เราเค้าก็ไม่ใช่แม่ที่ดีพอที่เลี้ยงเรามาจนทำให้เรารู้สึกว่าเรารักแม่ขนาดนั้น ตอนเด็กๆเราเคยโดนพ่อเลี้ยงทำร้ายร่างกาย บุลลี่ เรียกเราว่าอีดำแทนชื่อเรา มีsexual harassment นิดๆหน่อยๆอย่างขอดูนมด้วย โชคดีที่ตั้งแต่มอต้นเราอยู่หอเลยไม่ได้เจอกับเรื่องพวกนี้บ่อยเท่าไหรเจอแค่ช่วงอนุบาล-ประถม แต่พอโควิดปุ้ปเราต้องกลับมาอยู่บ้าน เจอแม่ปสดใส่แทบทุกวัน ยิ่งแม่เมนหมดยิ่งทวีคูณความปสดเข้าไปอีกกกกกกกกกก หาเรื่องว่ากับทวงบุญคุญเราแทบทุกวัน เราพยายามทำหน้าที่ลูกที่ดีมาตลอด เช่นตั้งใจเรียน (เช่นเป็นนักกิจกรรมดีเด่นด้านวิชาการ ทำผลงานระดับประเทศ ได้เกรด 3.7รวมจากห้าเทอม เราไม่ได้อวดนะแต่แค่อยากยืนยันว่าเราตั้งใจมากจริงๆ) ,ช่วยหาเงินด้วยถึงแม้อาจจะไม่มาก แต่ก็ยังไม่ดีพอสำหรับแม่สักที เราไม่รู้จะทำยังให้ให้แม่พอใจและเลิกด่าเราบ้าง... แต่ถึงอย่างนั้นแม่เราก็มีด้านดีๆนะ ก็คือส่งเราเรียน เลี้ยงดูเรา มีบ้านให้อยู่ และมีอาหารให้กินจนถึงทุกวันนี้นี่แหละ
เราพยายามใจเย็นมาตลอดแต่พอเจอแบบนี้บ่อยๆก็ไม่ไหวเหมือนกัน เสียสุขภาพจิตมากๆ
เราเลยอยากถามทุกคนว่า 1. เราต้องรับมือกับแม่ยังไงดีในเมื่อราพูดดีๆด้วยก็โดนหาว่าเถียง ไม่ฟังผู้ใหญ่
2.เราจะดูแลสุขภาพจิตตัวเองยังไงได้บ้าง บางทีเรารู้สึกแย่จนอยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออก เครียดจนนอนไม่หลับ พยายามมองด้านดีของแม่แต่มันก็ไม่ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย
เราขอขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านหรือตอบล่วงหน้านะคะ