ใครหลายๆคนคงอยากกลับบ้าน เพื่อพักผ่อนหรือเพื่อไปเอากำลังใจจากคนในครอบครัว แต่สำหรับเราบ้านคือที่ที่ไม่อยากจะกลับไปเลย เราไม่ได้อยู่กับพ่อและแม่เราอยู่กับตายาย เสาร์-อาทิตย์ถ้าตื่นสาย(6โมงกว่าๆเป็นต้นไป)จะโดนด่า ว่านอนอะไรเยอะแยะ ทำไมไม่รีบตื่นมาหุงข้าว กวาดบ้านถูบ้าน ลูกหลานคนอื่นเขาตื่นไปตลาดตื่นทำกับข้าว (ส.-อา.ต้องตื่น6โมง)(จ.-ศ.ตี4กว่าๆ-ตี5) บางทีวัน จ.-ศ.ตื่นนอนมายังไม่ทันทำอะไรเลยก็จะถามว่า จะทำอะไรกิน หรือพอกลับจาก รร.เข้าบ้านมาเจอหน้าก็ถามว่า "จะทำอะไรกิน" บางวันเรียนมาเหนื่อยๆกะถามว่า"จะทำอะไรกิน" เข้าใจว่าเป็นห่วงเรื่องการกินแต่คือเหนื่อยอะ กลับมาก็อยากให้ถามอย่างอื่นบ้างว่า "เป็นยังไรเรียนหนักมั้ย เหนื่อยรึป่าว" พอบอกว่ายังไม่รู้ คิดไม่ออกก็โดนว่าเฉยเลย ชอบบอกว่าเราไม่ทำอะไรให้ไม่ช่วยงานเลยไม่อะไรเลย ตื่นเช้ามาเราก็กวาดบ้านทุกวัน ถูบ้านเป็นบางวันผ้าก็ซักให้ตลอด ฉี่ใส่กางเกงแล้วให้ซักเราก็ไม่เคยบ่นเลยเพราะตอนเด็กๆเราก็คงทั้งฉี่ทั้งอึแต่น้อยใจตรงที่บอกว่าเกิดมาเป็นหลานกูทำไม ไม่เคยช่วยงานเลยไม่เคยทำอะไรให้เลย ต้องทำอะไรบ้างหรอถึงเรียกว่าช่วยถึงเรียกว่าทำ บ่นเจ็บขาเจ็บหัวเข่าร้องไหร้บอกไม่มีใครรัก หลานบ้านอื่นเขาดูแลดีอย่างนั้นอย่างนี้ คนฟังมันได้ยินทุกวันก็น้อยใจนะ เราขี่รถไม่เป็นก็ยังเอาไปเปลี่ยนเทียบกับหลานคนอื่นว่าตัวนิดเดียวเขายังขี่ไปส่งยายที่วัด ไปส่งที่ตลาด 
ไม่รู้ว่าคิดไปเอารึป่าวบางทีด่าเหมือนไม่ใช่คนในสายเลือด วันไหนที่พ่อกับแม่กลับบ้านไม่เคยด่าเลยแต่จะพูดเหมือนน้อยใจที่เราไม่ช่วยงานไม่ทำอะไรให้
เคยโทรไปปรึกษากับพี่เหมือนพี่จะเข้าใจแต่ก็ไม่ เพราะเราได้ยินที่พี่โทรมาคุยกับยายบอกว่าเราคิดว่าตัวเองถูกไม่คิดว่าตัวเองผิดเลย เราเลยรู้ว่าเวลามีปัญหาหรือมีอะไรไม่มีที่ปรึกษาเลย เพราะคนในบ้านเชื่อยายไม่เคยฟังเราเลยพูดอะไรไปก็บอกเถียงอย่างเดียวไม่เคยเกลียดยายเลยเพราะยายก็เป็นคนทีาเลี้ยงเรามาเหมือนกัน มีแต่น้อยใจน้อยใจมากๆ ไม่กล้าจะโกรธเพราะเขามีบุญคุณกับเรามากๆ (เราเป็นคนตัวเล็กมากสูง153นน.35บางทีก็อยากจะช่วยงานในสวนที่พ่อกับแม่ไม่ได้มาทำต่อเคบลองทำแล้วแต่ก็ไม่ไหว)
เรารู้สึกแบบนี้มันบาปมั้ยคะ 
เราควรปรับปรุงตัวหรือพัฒนาตัวเองยังไงดีคะถึงจะได้เป็นคนที่ดีในสายตายายบ้าง 
ถ้าสิ่งที่เราคิดมันผิดก็บอกได้นะคะ เราอาจจะโตไม่พอหรือความคิดอาจจะเด็กเลยไม่เข้าใจยาย