เกริ่นก่อนเลยนะคะ ว่าฐานะบ้านออกกลางๆ เราไม่มีพ่อ(หมายถึงไม่มีพ่อมาอยู่ด้วย)
แม่ทำงานคนเดียว เลี้ยงยายกับเรา เราเคยโดนเพื่อนแบนค่ะ เลยทำให้เป็นซึมเศร้า แต่ไม่กล้าบอกครอบครัวก็เลยเก็บเอาไว้กับตัวเอง เพราะเวลาแม่ฟังข่าวก็จะบ่นออกมาว่าทำไมไม่คิดถึงพ่อแม่บ้าง แล้วก็วิจารณ์ไปเลยค่ะ ด้วยเหตุนี้เราเลยหาวิธีระบาย หาวิธีทำให้ร้องไห้ให้ได้ จนเกือบหาย เหลือความซึมเศร้าอยู่10%

ถึงแม้ว่าแม่กับยายจะทำให้มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆก็เถอะ แม่กับยายคือเหตุผลใหญ่ๆเลยค่ะที่ทำให้เราเหนื่อยและไร้ค่าขึ้นเรื่อยๆ แต่ที่ยังอยู่ได้เพราะบังทันค่ะ😂

ที่ทำให้เรารู้สึกไร้ค่า เราเป็นภาระว่ะ ก็เพราะเราทำอะไรไม่เป็น แม่ให้เราเรียนหนังสืออย่างเดียว แล้วเราก็ทำได้ดีด้วย แต่เวลาทำอะไรที่อยู่ในชีวิตประจำวัน เช่น ซักผ้า ล้างจาน จัดของ ยกของ เราทำได้ค่ะ แต่มันพลาดตลอด เราเลยโดนยายไม่พอใจบ่อยมาก
เราอารมณ์อ่อนไหวอยู่แล้ว เราเคยเผชิญแทบทุกอารมณ์ มันก็เลยทำให้เข้าใจอารมณ์คนอื่น มองแว๊บเดียวก็รู้เลยว่ารู้สึกยังไง [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ยกเว้นแต่อารมณ์โกรธที่เราไม่เคยรู้สึก แต่เจอกับแม่บ่อย เราจะร้องไห้ทุกครั้งเวลาที่โดนไม่พอใจเลยค่ะ ตามกระทู้ที่แล้ว เราเป็น socialphobia ด้วย เวลาออกไปกับยายหรือแม่ ไปเจอญาติวันรวมญาติ ก็ไม่ชอบไป เพราะว่าโรคนั่นเอง เราก็เลยโดนด่าโดนบ่นตลอด เป็นภาระ
แม่เราก็โกรธบ่อย ชอบพูดทำร้ายจิตใจ ชอบด่าเราเป็นภาระ ทำอะไรไม่ได้ เลี้ยงมาทำไม ใช่ เป็นภาระ
เหนื่อย เป็นความรู้สึกที่เรารู้สึกบ่อยมากที่สุด เราทำไม่เป็น ก็เพราะเธอไม่สอนไม่ใช่เหรอ เราเป็นแบบนี้ ก็เพราะเธอไม่ใช่เหรอ แล้วเราผิดอะไรหล่ะ คำตอบคือ ผิดที่เราค่ะ เราผิดที่ทำอะไรไม่เป็น ผิดที่เป็นแบบนี้เอง แม่กับยายไม่ผิดเลยค่ะ ถ้าจะมาเม้นท์ กรุณาอย่าด่าครอบครัวเราเลยนะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เหนื่อยมาก เหนื่อยที่ต้องมารับคำด่าอย่างนี้ เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อยจังเลย เราเป็นภาระ เราไปใช้ชีวิตที่อื่น ไม่พึ่งยายกับแม่จะดีไหมนะ



ขอโทษที่นอกเรื่องนะคะ





คำถาม คือ เราจะทำยังไง ให้ทำอะไรเป็น เขาสั่งอะไรก็ทำเป็นคะ?