(จากใจเด็กอายุ12)คือส่วนตัวทางบ้านเราเลี้ยงมาค่อนข้างแบบตามใจ พอโตมาก็มักจะโดนด่าว่าเป็นเด็กเอาแต่ใจ หลังๆก็เริ่มตีตัวออกห่างจากคนในบ้านอยากได้อะไรก็ซื้อเอง ขายของออนไลน์หาเงินเอง(แต่ก็ยังได้ค่าขนมปกติ) แต่ก่อนเราไม่ค่อยเก็บเอาคำด่ามาคิดเท่าไหร่

แต่ช่วงปี 2018 เราก็เริ่มร้องไห้บ่อยขึ้นเริ่มคิดมากแล้วก็เป็นไมเกรนแต่ก็ยังไม่ได้บอกแม่ ที่บ้านมักจะด่าเราว่าเราได้เชื้อเลวๆแบงพ่อ ตัวเราเป็นคนเดียวในบ้านที่มีกรุ๊ปเลือดไม่เหมือนคนอื่น บวกกับมีน้องที่เป็นลูกน้า  ทางบ้านยิ่งเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้องใหญ่ เพราะน้องเป็นเด็กน่ารัก เลี้ยงง่าย ไม่ดื้อ

 ปี2019-2020 เราเริ่มคิดมากขึ้นเรื่อยร้องไห้หนักขึ้นทุกคน เลยไปลองค้นว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือแค่เป็นอาการเศร้า  ตอนแรกก็ดูเหมือนจะเป็นแค่อาการเศร้า แต่กลับเริ่มขึ้นทำร้ายตัวเอง เริ่มไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ก็หยุดทำเพราะกลัวคนที่บ้านจับได้ บวกกับสงสารตัวเอง แต่ก็ยิ่งอาการแย่ลงร้องไห้ทุกวัน มีอาการเบื่อไม่อยากทำอะไรอยากนอนเฉยๆ นอนเยอะจึ้น กินน้อยลง ทั้งๆที่เศร้าแทบตาย แต่กลับอารมณ์ร้อน ควบคุมอารมณ์ไม่ได้

อยู่ที่รร.เราจะดูเป็นเด็กสดใสยิ้มง่ายดูเป็นผู้นำ เพราะเป็นหัวน้าห้องเวลามีอะไรเราก็จะเป็นตัวแทน เพื่อนมีปัญหาก็ช่วยไปปรึกษาครูให้ แต่กลับเรื่องของตัวเองเรากลับไม่กล้า

เราชองทุกทางไม่ว่าจะเป็นทักไปในเพจต่างๆหรือกลุ่มโรคซึมเศร้าที่เค้ารับปรึกษาแต่ก็ไม่มีใึรตอบเลยสักคน เราไม่กล้าไปพบหมอ เพราะน้าเป็นพยาบาลอยู่ที่รบ. เราไม่กล้าโทรสายด่วนเพราะเราไม่ไว้ใจใคร นังไม่กล้าว่างใจกับใคร เวลาร้องไห้ก็ต้องคอยกอดปลอบตัวเอง เราหมดปัญญาแล้วจริงๆ ที่ตั้งกระทู้เพราะแค่อยากรู้ว่าแบบนี้เร่เป็นโรคซึมเศร้าจริงๆหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นจริงเราจะได้รวบรวมความกล้าไปพบแพทย์สักที เพราะตอนนี้เราเหนื่อยมาก แม้ว่าที่บ้านจะด่ายังไงเราก็เป็นความคาดหวังของที่บ้านเสมอ มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่เวลาทำอะไรไม่ได้

(พิมพ์ตรงไหนผิดต้องขออภัย)