คือขอบอกก่อนเลยนะคะว่านี่เป็นครั้งแรกที่มาตั้งกระทู้ ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยด้วย

เข้าเรื่องเลยค่ะ คือว่าเราเป็นคนนึงที่ระดับการเรียนก็เรียกว่าค่อนข้างดีในระดับหนึ่ง กล่าวคือเกรดไม่เคยต่ำกว่า 3.60 ไม่รู้เรียกเก่งได้ไหม แต่ประเด็นคือ เรามีสิ่งๆหนึ่งที่อยากได้มาตลอดก็คือ โทรศัพท์มือถือนั่นเอง ตอนนั้นเราป.5ค่ะ แม่เราทำงานได้เงินหมื่นอัพ พ่อเราก็สองหมื่นอัพ เรียกว่ามีกินมีใช้ได้ไม่ขัดสนนัก โดยปกติแล้วไม่ค่อยได้ซื้อของใช้ใหม่ๆเข้าบ้านมากนักจึงไม่ได้เสียเงินไปกับของพวกนั้น  นั่นแหละ แม่บอกเราว่าถ้าเราเรียนได้ที่หนึ่งแม่จะซื้อให้ เราก็เลยตกลง พอมาทีนี้ เราได้ที่สี่ เราก็เลยไม่เรียกร้องอะไรเพราะทำตามที่แม่บอกไม่ได้ พอจะขึ้นป.6แม่ก็เอาแท็บเล็ทเก่ามาให้ใช้แทนโทรศัพท์ก่อน ทุกคนคงทราบว่าแท็บเล็ทเนี่ยมันหน้าจอใหญ่ใช่มั้ยล่ะ ไม่ค่อยสะดวก แต่ก็นั่นล่ะ เราเอามาใช้แก้ขัดแล้วคอยดูรอนป.6อีกที แม่ก็บอกเหมือนเดิมคือที่หนึ่ง แล้วทีนี้เราได้ที่1จริง เราก็เลยเปรยๆกับแม่นิดนึงว่า เออเนี่ย เราได้ที่หนึ่งแล้วนะ โทรศัพท์ล่ะ แม่ก็บอกรอก่อน ขึ้นม.หนึ่งค่อยเอา เราก็ตกลง เพราะอีกไม่ถึงสามเดือนก็ขึ้นม.หนึ่งแล้ว ไม่เป็นไรเรารอได้ พอขึ้นม.หนึ่งมาจริงๆเราก็รอๆๆๆไปจนขึ้นม.สองโดยใช้แท็บเล็ทเก่าๆที่หน้าจอแตกและแบตเสื่อมมาตลอดโดยที่ไม่ได้โทรศัพท์มือถือจากแม่ ก่อนเกรดม.หนึ่งออก แม่บอกว่าถ้าได้เกิน3.90ค่อยเอา ทีนี้เกรดออก ปรากฏว่าเราได้ 3.96 ดีใจมากเลยค่ะ คือคิดในใจว่าคราวนี้แหละคงจะได้จริงๆแล้ว ที่หนึ่งก็ได้แล้ว ขึ้นมฝหนึ่งก็ขึ้นแล้ว เกรดมากกว่า 3.90 ก็ได้แล้ว เงินแม่ก็มี ตอนนั้นคือเป็นจุดที่ดีใจสุดๆ เพราะเรารอมาสองปีละ เราก็ทวงแม่นิดนึง ทีนี้แม่ก็บอกมาว่าไร้สาระ ครส.ตอนนั้นเราคือแบบ อะไรอ่ะ แม่บอกแบบไหนเราก็ทำให้ได้หมดแล้วนี่ ทำไมเราไม่ได้บ้าง แต่เราก็ไม่ได้เซ้าซี้นะ ก็ปล่อยไป แล้วแม่กับพ่อก็บอกจะซื้อให้เดือนนั้นเดือนนี้บ้างตลอดทั้งปี แต่สุดท้ายก็ไม่ได้สักทีจนจบม.สามเราก็ยังไม่ได้ เราทนใช้แท็บเล็ทมานานมากแล้วนะ อืดก็อืด แบบก็เสื่อม หน้าจอก็แตกทั้งอันเลย ไหนจะชอบดับไปเองทั้งที่แบตเกือบเต็มแต่พอเปิดอีกครั้งแบตเหลือหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากเก็บตังเองนะ เราเก็บเองมาตลอด ทีนี้แม่รู้ว่าเราเก็บตังแม่ก็บอกว่าไม่ต้องเก็บมาซื้อหรอกโทรศัพท์น่ะ เดี๋ยวแม่ซื้อให้ เราก็เลยเอาตังเก็บไปซื้ออย่างอื่นแทน ช่วงนั้นคือไม่ได้ขอตังแม่ซื้ออะไรที่อยากได้เลย ยกเว้นให้ไปรร ส่วนกับข้าวแม่เป็นคนทำอันนี้ไม่นับ เราก็รอๆๆๆ ในใจคือยังยึดติดกับคำพูดที่พ่อกับแม่บอกเสมอ เราก็ปลอบใจตัวเองไปสิว่ายังไงเค้าก็ต้องซื้อให้ เป็นเวลาสามปีที่เราทนไม่มูฟออนกับคำสัญญาของพวกเขา เพราะเวลาจะมูฟออนทีไร แม่ก็ชอบมาสัญญาทำให้เราดีใจเล่น จนกลับมาติดบ่วงคำสัญญาอยู่เรื่อยไป พอพวกเขาสัญญาแล้วทำให้เราไม่ได้ทีไร เราก็แอบไปร้องไห้ตลอด พวกเขาไม่รู้หรอกว่าคนรอมันทรมานแค่ไหนอ่ะ พวกเขาแค่ให้คำสัญญาแบบส่งๆโดยที่ไม่ได้นึกให้ความสำคัญหรือเห็นใจเราเลย พ่อแม่บอกให้ทำไรเราทำหมดเพราะเขาบอกจะให้โทรศัพท์ พอเราทำแล้วกลับกันพอเราทวงบ้างทำไมให้ไม่ได้ การเงินหรอ ไม่ขัดสน อย่างที่บอกข้างต้น แม่ยังไปซื้อเสื้อผ้าของตัวเองมาใหม่ตลอด แต่ทำไมไม่ซื้อให้เราสักที แล้วเมื่อเดือนก่อนแม่บอกจะซื้อโทรศัพท์ตัวเองใหม่ เราก็เลยพูดลอยๆว่าซื้อให้เราบ้างสิ หลายปีแล้วนะ ทั้งชีวิตเราไม่เคยมีโทรศัพท์เลยยกเว้นแท็บเล็ทที่ใกล้จะพัง แม่ก็บอกเดี๋ยวสิ้นเดือนหน้าซึ่งก็คือสิ้นเดือนพฤษภาคมจะซื้อให้ คืออยากถามทุกคนว่า เรายังสามารถเชื่อคำพูดของแม่ได้อยู่ไหมคะ เราอยากได้มากนะ รอมานานหลายปีแลกกับเกรดเราก็ยังไม่ได้ เราควรรอต่อไปไหม แล้วเราควรทำยังไงให้แม่รู้ว่าเราผิดหวังกับแม่มาหลายครั้งจนแอบไปร้องอยู่บ่อยๆ เพราะเราเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออกกับแม่เท่าไหร่ หมายถึง เวลาเสียใจเพราะแม่เราไม่เคยตัดพ้อหรือไรเลย เราเฉยมาตลอด แต่ครั้งนี้เราไม่อยากให้แม่ทำอย่างนี้อีกแล้วอ่ะ เสียใจหลายครั้งแล้วก็ควรเลิกฟังคำสัญญาของแม่แล้วใช่มั้ย โปรดชี้แนะเราด้วยค่ะ

ปล.ย้ำ บ้านไม่ขัดสน