ขออนุญาตแท็กบางห้องที่คิดว่าน่าจะมีรุ่นพ่อรุ่นแม่เยอะนะคะ ถ้าเนื้อหาไม่ตรงแท็กขออภัย

เราเคยอยากได้อะไรมากๆอย่างนึงค่ะ เลยขอแม่ ในชีวิตนี้เราจำได้ว่าแทบไม่เคยขออะไรจริงๆจังๆเลย เราอยากได้นุ่นอยากได้นี่ตลอดแต่ไม่เคยบอกไม่เคยขออดทนมานานมาก ขอแม่ครั้งแรกตอนมอต้น แม่ก็ทำพูดว่าเดี๋ยวรออายุ 17 ก่อนเดี๋ยวก็ซื้อให้ เราก็ตั้งความหวังไงคะ เพราะถามแม่บ่อยอยู่นะ พอถึงอายุ 17 จริงๆก็บอกว่ารอขึ้นมหาลัยก่อนจนตอนนี้จะปีหนึ่งแล้ว ก็บอกว่ารอก่อน เรารอจนหมดหวังแล้วค่ะ เลยขออะไรที่มันเล็กลงก็ได้ ขอตั้งแต่ก่อนเข้ามหาลัยค่ะว่าถ้าสอบติดแม่พาไปย้อมผมหน่อยได้มั้ย แม่ก็รับปาก จนเราสอบติดก็เฉไฉบอกว่ามันแพง แล้วก็อทางหาเหตุผลที่ไม่พาไป จนเราเสียใจมาก รู้สึกผิดหวัง เพราะเราพยายามมากจริงๆ เลยลดลงมาขอย้อมเองก็ได้ แม่ก็บอกว่ารอก่อน อีกสองเดือน คือเรารอจนเราท้อ เพราะแม่พูดแบบนี้ตั้งแต่มอห้าแล้วด้วยซ้ำ

เราเข้าใจนะคะว่ามันแพง เราไม่โกรธเลยถ้าเขาบอกแพงแล้วไม่พาไปทำ แต่อันนี้เขากลับรับปาก หาข้อต่อรองให้เราทำนุ่นทำนี่ให้ได้ แล้วพอถึงเวลาก็ทำให้เราผิดหวังไปเรื่อยๆทุกครั้ง จนเริ่มหมดความเชื่อใจ จนเราตัดสินใจอยากทำงานพาร์ทไทม์เก็บตังค์เอง ก็ไม่ให้ทำ เราแทบไม่เคยได้อะไรที่อยากได้เลยสักอย่าง ขอก็ไม่เคยขอ จะไปทำงานหาตังค์เอง ก็ไม่ให้ทำงาน

ถ้าแม่รู้ว่าพาไปทำไม่ได้จะรับปากให้มีความหวังไว้ทำไมล่ะคะ แล้วพอถึงเวลาเราก็ผิดหวังซ้ำๆซากๆ จนเราไม่เชื่ออะไรอีกแล้ว เราทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ น้อยใจ

เราควรจัดการความรู้สึกยังไงดีคะ