เราไม่รู้หรอกนะว่าเซฟโซนของเเต่ละคนเป็นไงเเต่เซฟโซนของเราเวลาอยู่บ้านคือโทรศัพท์มันเหมือนคือความสบายใจของเราเลยเวลาเล่นรึอะไรจะบอกว่าเราติดก็ได้เพราะเวลาอยู่บ้านเเถบไม่ใครคุยกับเราเลย เราโดนบ่นจากครอบครัวบ่อยเเบบบ่อยมากๆพอเราบอกว่าคุยด้วยเเล้วไม่ใครคุยด้วยพอถามอะไรก็น้อยมากที่จะตอบเรา มันคือคสามรู้สึกเคว้งมาก เเต่เราคือพยายามจะไม่สนใจเเต่มันทำไม่ได้หรอกมันคือคำพูดของคนในครอยครัวเราเก็บมาใส่ใจทุกคำพูดบ้างวันเราดาว์นมากๆ เเบบซึมไปเลย