คือ...เราไม่รู้ว่ามัน้ป็นเรื่องปกติของทุกครอบครัวหรือเปล่านะ ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน
เอาเป็นว่า จะเล่าแบบรวบรัดแล้วกัน
...บ้านเราอยู่ติดกับบ้านย่าเลย อยู่กับย่ามาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ไปทำงานต่างประเทศอ่ะเนอะ...ก็มีญาติฝ่ายพ่อเลี้ยงบ้างก็นั้นแหละเขาก็ไม่ได้เลี้ยงเหมือนลูกเขาเท่าไหร่แต่ก็ไม่ปล่อยให้อดหรอก😂😂
พอเราอยู่ ม.1 พ่อแม่ก็กลับมาอยู่บ้านแล้ว เรื่องประหลาดใจก็เริ่มเกิดขึ้นเรื่อย ๆ อย่างญาติฝ่ายพ่อเอย มาขอยืมเงิน อเอาจริงพ่อเราไม่ได้มีเงินเยอะหรอกจริงๆ กลับมาจากต่างประเทศ คนบ้านนอกอะพวกคุณ ไม่ได้มีเงินขนาดนั้นหรอก ลูก 3 กลับมาซื้อรถ ทำบ้านก็เหลือเก็บแค่พอกิน....
แต่......ก็นั้นละค่ะ ยืมไม่ได้ก็ไม่คุยเมินไปค่ะ
ส่วนย่าหรอ...ไม่ค่อยอยู่ตรงกลางหรอก แม่เราเป็นสะไภ้ แกไม่ชอบ แกก็ด่า แต่แม่เราก็ไม่ยอมหรอก ใครมายังไงก็ไปยังงั้น แต่แม่เราจะเป็นคนที่แบบถ้าไม่มายุ่งก็ไม่ยุ่งก็ผ่านไปจนเราไปเรียนในเมือง .มหาลัยในเมืองอ่ะ
กลับมาบ้านอีกที ญาติฝ่ายพ่อมาอีกแล้ว แต่คราวนี้ดีหน่อย พูดกับเราครอบครัวเรา
จนเราเรียนจบ ลูกญาติฝ่ายพ่อไม่จบ...นี่ไม่ได้ดูถูกนะ เขาก็มาพูดว่าลูกเขาได้ทำงานดีอะไรดี แปลกไหมค่ะทุกคน...ทั้งที่ลูกตัวเองยังไม่จบแต่ได้ทำงานดี ว้าวววมาก จะโกหกพูดอะไรพูดไปเถอะเราไม่ว่าหรอก...สักพัก เราแต่งงาน สามีเราก็ไม่รวยหรอกจริง ๆ แต่มีที่ทางทำกินเยอะ ขยันแหละขออวยหน่อย คราวนี้ก็ญาติฝ่ายพ่ออีกนั้นแหละ มาบอกว่าเรานู้นนี่นั้น เที่ยวกลางคืนบ้างอะไรบ้าง ก็อยากจะถามเขา แหละ แต่ไม่กล้า (คนดีไปอีก)
เด็กที่เรียนในเมืองไม่มีใครดีเกินใครหรอก อันนี้ไม่ได้ว่าใคร แต่สังคมทุกวันนี้มันจริง ๆ ไอ้เราเรียนแค่ในตัวต่างจังหวัด ลูกตัวเองล่ะ เรียนในตัวกรุง อย่าให้พูดเลยว่าขนาดไหน ดีตายแหละ......
....มาเจอกันวันนี้ เราทำงานแล้วเว้ยเป็นแม่พิมพ์ เราก็เลยสงสัยว่าญาติฝ่ายพ่อเป็นอะไร พอเราได้ดีไม่เคยยินดีกับเรา พอเราพลาดเหยียบเราตลอด เขาเป็นอะไร เราควรทำตัวแบบไหน ขนาดยกมือไหว้ เขายังไม่รับ ต้องอยู่ยังไง...สำหรับใครที่ถามว่าทำไม่ไปอยู่ที่อื่น..เราทำงานแถวบ้านน่า ยังไปไหนไม่ได้....ย่า...ญาติฝ่ายพ่อไม่เคยดีกับเราเลย แต่กับหลานคนอื่น เขาจะผิดพลาด เลวแค่ไหน ย่าก็ยังว่าเขาดี คนอยู่ใกล้แบบเรา ต้องทำตัวแบบไหนยังไง😪😪😪 เราเหนื่อยกับการที่ต้องสู้กับอะไรไม่รู้