ครั้งหนึ่ง...ชีวิตจึงเข้าใจคำว่า(พ่อ)
เกิดมาในครอบครัวที่ดี เต็มเปี่ยมด้วยไออุ่นของความรัก แต่ด้วยความเป็นเด็กไม่ยอมใคร ทะเลาะกับพี่ทุกๆวัน ต้องลำบากพ่อแม่ค่อยห้าม
บางครั้งทำร้ายพ่อ ทำร้ายแม่ โกรธที่มาห้าม

เมื่อโตขึ้น ป.6 นิสัยไม่ยอมใครยังเหมือนเดิม
ทะเลาะแทบทุกวันหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะพละกำลังเริ่มมากขึ้น

ในขณะที่ฉันเติบโตและก้าวร้าว
พ่อเริ่มแก่ชราลง ปล่อยว่างกับฉัน

แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่พ่อป่วย ภาพที่ยังคงจดจำได้ดีเสมอ คือ ภาพที่พ่อนั่งรอไปโรงพยาบาล
ฉันด้วยสภาพเบลอ พึ่งตื่นนอนไม่ได้สนใจอะไร
แต่สายตาพ่อมองมาบอกให้ฉันรู้ถึงคำร่ำลาแทนคำพูด

และนั้นเป็นภาพสุดท้ายที่พ่อเห็นฉัน 

เมื่อถึงโรงพยาบาล ทุกๆอย่างได้จบลง พ่อสลบไปไม่ฟื้นกลับมาอีกเลย
ชีวิตฉันเปลี่ยนไป ฉันพึ่งเข้าใจ(พ่อ)ตอนสายไปแล้ว
(พ่อ) ผู้ไม่เคยแสดงความรักเท่าแม่ แต่พ่อก็รักเราเหมือนกัน
(พ่อ) ผู้ที่ภายนอกเข้มแข็ง ลึกๆแล้วอ่อนโยน

.....................
อย่ารอที่จะเห็นคุณค่าของใครในวันที่เขาจาก(เรา)ไป