มันเศร้าอยู่นะคะ ที่เวลาบางทีตัวเองก็รู้สึกอยากมีแฟน อยากมีใครสักคน อยากมีคนที่แบบเนี่ยไปเจออะไรมาไปทำอะไรมาก็มาเล่าให้เขาฟังได้ อยากได้รับสัมผัส,ความรักจากคนที่ก็รู้สึกรักเรา พอรู้สึกงี้ทีไรมันโดดเดี่ยวทุกที แต่ก็ไม่กล้ามากพอที่จะเริ่มความสัมพันธ์จริงๆจังๆ คิดว่าตัวเองอาจจะเหมาะกับการอยู่คนเดียว ไม่มีความสัมพันธ์ระยะยาวหรือจริงจังกับใคร เป็นความคิดที่ค่อนข้างขัดแย้งกันในชั่ววูบนึง

จำได้นะตอนมีความรัก ตอนมีแฟน ตอนเจอหน้าคนรัก ได้อยู่ด้วยได้กอดมันเป็นยังไง และก็จำได้ว่าตอนที่ตัวเองต้องร้องไห้เสียน้ำตาให้กับความรักมันทรมานแค่ไหน

อยากจะสัมผัสทั้งการถูกรักและรักใครสักคน แต่ก็อดที่จะกลัวความเจ็บปวดที่ตามมาไม่ได้

สิ่งที่ทำได้ ก็คงต้องอยู่เฉยๆ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจ็บ แต่ก็ไม่มีความรักเลย