นิยามของการพูดเพ้อเจ้อในพระไตรปิฎกบอกว่า
ละคำเพ้อเจ้อ เว้นขาดจาก คำเพ้อเจ้อ พูดถูกกาล พูดแต่คำที่เป็นจริง พูดอิงอรรถ พูดอิงธรรม พูดอิงวินัยพูดแต่คำ มีหลักฐาน มีที่อ้างอิง มีที่กำหนด ประกอบด้วยประโยชน์ โดยกาลอันควร
คือผมเข้าใจว่าถ้าพูดเรื่องที่ไม่มีประโยชน์จัดเป็นพูดเพ้อเจ้อหมดเลย
แล้วถ้าเราพูดเช่น
- ทานข้าวหรือยัง
- อาบน้ำแล้วหรือ
- ทำอะไรอยู่
- ถูกถามว่าไปไหนมา แล้วตอบว่าไปเที่ยว
ซึ่งจากที่ยกตัวอย่างมาเป็นคำพูดกิจวัตรประจำวัน ซึ่งไม่มีประโยชน์อะไรเลย จะจัดว่าเป็นคำเพ้อเจ้อไหม
ถ้าต้องพูดมีประโยชน์ทั้งหมด ในโลกของฆราวาสมีคนทำได้จริงๆเหรอ
ขออนุญาตสอบถามครับ
พูดยังไงถึงไม่เพ้อเจ้อ แล้วพูดอย่างไรเป็นเพ้อเจ้อ