เสียงน้ำตกในใจ

...

ในห้องที่ว่างเปล่า       มีแต่เงาและตัวฉัน
ความมืดของทุกวัน        เป็นความมืดของหัวใจ
แสนอ้างว้างโดดเดี่ยว    หันมองเหลียวไปทางไหน
ไม่พบเงาของใคร            มีแต่ภาพเงาของตัว
เพียงรู้ตัวว่าเหงา         พลันความเศร้ากัดกินหัว    
ฉันกลัวมาก..ฉันกลัว        กลัวการอยู่กับความจริง

ฉันจึงลองหลับตา               จินตนาการถึงสิ่ง
ความสุขเคยพึ่งพิง           เป็นความสุขให้พึ่งพา
พลันภาพธรรมชาติผุด            คือที่สุดที่ใฝ่หา
น้ำตกตระการตา              คือน้ำตกตระกองใจ
ได้ยินเสียงซู่ซ่า                  แว่วขึ้นมาในหูใน-
 ห้วงแห่งจิตสะกดให้-          จดให้จำความชื่นบาน

ชื่นชื้นแตะจมูก            เหมือนตัวถูกกระแสธาร   
น้ำเย็นกระเซ็นซ่าน         ก็ซาบซ่านเสมือนจริง
เสมือนอยู่ในอดีต        สองเราชิดสองชายหญิง
เธอ ฉัน เราแนบอิง        ฟังเสียงน้ำตกด้วยกัน
มือสองเราต่างกุม              มือเธอนุ่มจับมือฉัน
มือเราไม่พรากกัน         กี่ล้านวันไม่พรากไกล

ใบหน้าเธอแจ่มชัด        ทุกส่วนสัดความสดใส
ร่องรอยยิ้มละไม               เป็นร่องรอยยิ้มละมุน
เธอเอียงหน้าเข้าใกล้      ตุ๊มต่อมใจแทบหัวหมุน
ริมฝีปากของคุณ              เข้ามาแนบที่ใบหู 
พยายามจะกระซิบ        แต่เงียบกริบเมื่อฟังดู 
เสียงน้ำตกดังอยู่       เสียงดังกว่าเธอพูดจา

จึงลองตั้งใจฟัง        เสียงกระซิบดังขึ้นมา
เธอพูดแต่ทว่า             เป็นเสียงนาฬิกาเดิน

..ต่อก..ติ๊ก..ต่อก..ติ๊ก..ต่อก..
   
                      พลันม่านหมอกเพียงผิวเผิน
พังภาพที่เพลิดเพลิน      ให้สลายในพริบตา

ทุกสิ่งพลันเงียบลง    ทุกอย่างตรงหน้าหายหา-
ไม่เจอ เป็นมายา      แค่เป็นบ้าคิดไปเอง 

ภาพธรรมชาติหยุด    เพดานผุดภาพโหวงเหวง
ภาพจริงที่กลัวเกรง        เป็นภาพจำจนขึ้นใจ
สุดท้ายมีแค่เรา       อดีตเผาจนมอดไหม้
ตั้งแต่เธอจากไป         มันไม่เหลืออะไรเลย
ไม่เหลืออะไรแล้ว      มีเสียงแว่วดังเอื้อนเอ่ย
เสียงสะอื้นดังกว่าเคย      เสียงน้ำตาตกในใจ

ในห้องที่ว่างเปล่า      มีแต่เราไม่มีใคร
ความมืดไม่หายไป     ยังหายใจ..ยังทุกข์ทน

...
แก้ไขข้อความเมื่อ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
@ความกลัว ที่ว่างเปล่า
ลบหายเศร้า ในคราวนี้
สร้างแกร่ง แรงฤดี
ด้วยชีวี ของตัวตน
@เพ่งพิศ ธรรมชาติ
สุดสะอาด ละลานล้น
สีสัน บันดาลดล
จิตเคยหม่น กลับชื่นใจ
@น้ำตก เสียงซู่ซ่า
เย็นธารา สายน้ำไหล
โขดหิน แนวพงไพร
พาหทัย ให้เบิกบาน
@ความเหงา ที่เคยมี
ย่อมละหนี มิฟุ้งซ่าน
รายล้อม อ้อมสราญ
ให้พ้นผ่าน ความวังเวง.
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่