คือช่วงนี้เเฟนเราไม่ค่อยมีเวลาให้เราเลยเขาเรียนหนักมาก เเต่เราเข้าใจเขามากๆในเรื่องการเรียน เเต่เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้เราน้อยใจเเต่ที่เราน้อยใจเขาก็คือพอเวลาเขาว่างเขาไม่ค่อยนึกถึงเรา ไม่โทรมาไม่ค่อยทักมา นอกจากเราจะโทรไปเองทักไปย้ำๆคือในบางเวลาเขาก็ใส่ใจเราจนเราดีใจพอผ่านไปสองวันเขาก็กลับมาเป็นเเบบเดิมอีก คือเราเเค่อยากให้เขาใส่ใจเราสนใจเราเเบบเเต่ก่อนเขาไม่ว่างคุยกับเราเพราะเขาติดเรียนเราไม่เคยว่าเลยเเต่เราเเค่อยากให้สนใจเราหน่อยเวลาเขาว่าง เราเป็นฝ่ายที่รอเสมอเเต่เราก็ไม่เคยบ่นให้เขาฟังเลย เวลวเขาถามเราตอนเขาไปทำอะไรนานๆเราจะตอบเสมอว่า ไม่นานเลย                    ที่ทุกวันนี้เราไม่พูดเรื่องนี้กับเขาเเล้วเลือกที่จะเก็บมันไว้คนเดียวเพราะเราไท่อยากรู้สึกว่าเราเป็นตัวถ่วงของชีวิตเขา อยากทำให้เขาสบายใจที่สุด อยากอยู่กับเขาให้นานที่สุด เราก็ทำได้เเค่รอเขาเเบบนี้ไปทุกๆวันเรารักเขามาก เราก็รู้ว่าเขาก็รักเรามากเเต่ทำไมต้องทำร้ายความรู้สึกกันแบบนี้ด้วย😭