สวัสดีคะ เราเรียนอยู่มหาลัยปีสองเเล้วคะ  เรามีแฟนอยู่คนนึงคบกันได้จะครบปีเเล้วคะ
ความรักของเราแปลกคะ ไม่ค่อยหวานเหมือนคู่ใครเขา ไม่มุ้งมิ้ง  เเต่เราก็รักเขานะคะ รักกันด้วยความเข้าใจ
เว้นช่องว่างให้กันไม่ตามติดกันจนเกินไปเเต่เราก็ไม่เคยเรียกร้องหรือขออะไรจากเขาเลยคะ เราเป็นผู้หญิงที่ยังไงก็ได้
ขอเเค่ไม่นอกใจ เเต่ก็ต้องใส่ใจนะคะเพราะเราเป็นคนที่โครตคิดมากมาก เราเป็นคนที่โครตขี้งอลเเต่เขาก็ง้อเราตลอด
เเต่เราก็หายเร็วคะเพราะเรารักเขา พอทะเลาะกันเขาก็บอกจะปรับตัวเเต่ก็เหมือนเดิมคะเเต่เราก็ปล่อยๆไป
เเฟนเราเป็นคนที่ติสซ์นิดๆคะ ติดเพื่อน ติดเกมส์บ้างเป็นปกติ เเต่เราเข้าใจเขาในส่วนนี้นะคะไม่เคยว่าเขา
เเรกๆเราก็รับได้คะเพราะเพิ่งคบกันพอหลังๆมาเรารู้สึกว่าเรารักเขามากขึ้น รักมาก เเต่เรารู้สึกว่าทำไมเขาถึงสนใจเราน้อยลง
เรารู้สึกน้อยใจมาก คิดไปต่างๆนาๆว่าเขาแอบมีใครหรือเปล่า เบื่อเราเหรอ? เราดีเกินไปหรือเปล่า? หรือผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงดีๆคะ
มันไม่น่าค้นหาเหรอ เเต่เราก็ไม่ได้ดีเกินไปนะ เราก็เป็นผู้หญิงที่กิน เที่ยวปกตินะ เราแอบร้องไห้ตลอดเวลาที่เขาไม่สนใจเรา เเต่เขาไม่เคยรับรู้
เพราะเราไม่เคยพูด เพราะกลัวว่าเขาจะมองเราไร้สาระ เพราะเราคบกันแบบนี้มาตั้งเเต่เเรกเเล้ว เราไม่เคยร้องไห้ให้เขาเห็นเลยคะ
เราไม่อยากให้เขารู้ว่าเราเป็นคนอ่อนแอ เราทำถูกหรือเปล่า? เราควรทำไงดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นแบบนี้ เลิกดีมั้ยคะกลับมาอยู่คนเดียวดีมั้ย
เราอยากรู้ว่าผู้ชายทุกคนเป็นเเบบนี้หรือเปล่าคะ หรือแฟนเราเป็นเเค่คนเดียว