คือเราก็เป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งค่ะพ่อของเราไม่ค่อยจะตามใจเลยเขาคิดว่าสิ่งที่เขาบอกมันดีที่สุดแล้ว
ให้เราทำตามนั้นเราก็ทำนะคะเราก็ตั้งใจเรียนตามที่เขาบอกถึงแม้เราจะไม่ใช่คนเก่งอะไรแต่พอเวลาที่เราทำได้เราคิดว่า
ตัวเราทำดีเเล้วเเต่พ่อไม่เคยชมเคยให้กำลังใจเลยมันก็รู้สึกท้อแหละพ่อก็ไม่เคยเข้าใจเราเลยเเถมชอบว่าชอบบ่น
บางทีเราก็โกรธจนร้องไห้เรามานั่งร้องไห้คนเดียวบ่อยมากเพราะไม่มีใครเข้าใจเราเองก็เป็นคนที่ขี้น้อนใจมาก
แล้วเราก็มีพี่1คนพ่อเรารักพี่มากกว่าทั้งๆที่พี่เราไม่ได้เรียนเก่งนักหนาแต่พ่อก็ไม่ค่อยบังคับเลยเเต่ชอบกดดันเรา
ชอบเอาเรามาเปรียบเทียบกับลูกของคนอื่นที่เขาเก่งกว่าบางทีมันก็รู้สึกแย่อะค่ะเราควรทำหรือมีวิธีคิดอย่างไรดีคะเพราะ
รู้สึกเครียดรู้สึกท้อมากๆค่ะตอนนี้บางทีก็อยากหายไปจากโลกเลยค่ะ
ทำไมถึงรู้สึกไม่มีใครในครอบครัวรักเราเลยคะ
ให้เราทำตามนั้นเราก็ทำนะคะเราก็ตั้งใจเรียนตามที่เขาบอกถึงแม้เราจะไม่ใช่คนเก่งอะไรแต่พอเวลาที่เราทำได้เราคิดว่า
ตัวเราทำดีเเล้วเเต่พ่อไม่เคยชมเคยให้กำลังใจเลยมันก็รู้สึกท้อแหละพ่อก็ไม่เคยเข้าใจเราเลยเเถมชอบว่าชอบบ่น
บางทีเราก็โกรธจนร้องไห้เรามานั่งร้องไห้คนเดียวบ่อยมากเพราะไม่มีใครเข้าใจเราเองก็เป็นคนที่ขี้น้อนใจมาก
แล้วเราก็มีพี่1คนพ่อเรารักพี่มากกว่าทั้งๆที่พี่เราไม่ได้เรียนเก่งนักหนาแต่พ่อก็ไม่ค่อยบังคับเลยเเต่ชอบกดดันเรา
ชอบเอาเรามาเปรียบเทียบกับลูกของคนอื่นที่เขาเก่งกว่าบางทีมันก็รู้สึกแย่อะค่ะเราควรทำหรือมีวิธีคิดอย่างไรดีคะเพราะ