พ่อกับแม่เราทะเลาะกันเกือบทุกวันจนมันกำลังจะกลายเป็นเรื่องปกติในบ้านอยู่แล้วค่ะ พ่อเราไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะทำงานเสร็จแล้วก็ชอบไปปลูกต้นไม้เลี้ยงสัตว์อยู่ที่สวนบางทีก็กลับบ้านดึกประมาณตี2-3เลยค่ะ พอแม่ถามว่าทำไมกลับดึกจังพ่อก็หงุดหงิดโมโหว่าจะอะไรนักหนาแล้วก็ทะเลาะกันค่ะบางเรื่องมันก็เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก เช่น ข้าวเย็นจะกินอะไรดีพ่อกับแม่เราก็หาเรื่องผิดใจกันได้ ด้วยความที่พอถึงเวลาเลิกงานแม่เราจะกลับมาบ้านทันที(พ่อกับแม่เป็นข้าราชการค่ะ)เราก็เลยได้คุยกับแม่มากกว่าพ่อ เวลาที่อยู่ด้วยกัน2คนแม่ชอบพูดว่าเมื่อก่อนตอนแม่อยู่กับพ่อของพี่สาวเราแม่เป็นคนอารมณ์ดีมากแต่พอมาอยู่กับพ่อเราแม่กลายเป็นคนหงุดหงิดง่ายเพราะพ่อเราชอบพูดอะไรไม่ดีใส่แม่บางทีแม่เราก็พูดว่ามันเป็นเวรกรรมของแม่ที่ได้มาเจอพ่อของเรา เราเป็นลูกคนกลางค่ะมีน้องชายแล้วก็พี่สาวต่างพ่ออีก1คนค่ะ น้องชายเราเป็นโรคออทิสติกเทียมต้องกินยาเพราะถ้าไม่กินจะอารมณ์ร้อนทำร้ายร่างกายคนในบ้านน้องเราเป็นคนที่มีนิสัยเอาแต่ใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วค่ะแม่กับเราพยายามสอนให้น้องเข้าใจคนอื่นบ้างแต่พ่อเราคิดว่าน้องยังเด็กเดี๋ยวพอโตมาก็เลิกเอาแต่ใจเองนั่นแหละก็เลยตามใจน้องเรามาตลอดแม้บางเรื่องมันจะไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำก็ตาม เราทะเลาะกับน้องค่อนข้างบ่อยเราพยายามเข้าใจว่าน้องเราไม่ค่อยปกติแต่บางทีมันหงุดหงิดจริงๆน้องเราชอบตะโกนเสียงดังซึ่งเราไม่ชอบเสียงดังพอเราบอกดีๆน้องเราก็โมโหแล้วก็หยิกเราเราก็เลยเผลอพูดไม่ดีใส่น้องไปบ้างเช่น เป็นอะไรนักหนา นิสัยแบบนี้ระวังไม่มีคนคบ น่ารำคาญ อะไรแบบนี้ค่ะเรายอมรับว่าอันนี้เราผิดแต่ตอนนั้นเรากำลังหงุดหงิดมากจริงๆก็เลยพูดออกไปบางทีเราก็ขอโทษนะคะแต่บางทีก็ไม่เพราะทุกครั้งที่ขอโทษน้องเราจะหัวเราะใส่เราตลอดทำเหมือนมันเป็นเรื่องตลกเราไม่โอเคจริงๆ น้องเราเคยตีแม่เพราะแม่ไม่ตามใจแล้วก็พูดว่าเกลียดแม่จนแม่เราร้องไห้พ่อกลับพูดว่าน้องเป็นเด็กยังไม่รู้เรื่องจะไปคิดมากทำไมตอนนั้นเราโกรธมากเพราะพ่อเราพูดเหมือนเรื่องนี้แม่เป็นคนผิด ตอนนั้นเราเห็นน้องเรากำลังรู้สึกผิดจริงๆพ่อเราพูดกับน้องว่าไม่เป็นไรหรอกชั่งมันเถอะแล้วก็พาน้องเราไปนอน ส่วนพี่สาวเราเริ่มออกจากบ้านไปอยู่คนเดียวตอนขึ้นมหาลัยค่ะเพราะสอบติดมหาลัยขอนแก่น(บ้านเราอยู่อุบล)พี่สาวเราอายุห่างจากเรา10ปีค่ะ(เราอายุ13)เลยไม่ค่อยสนิทกันแต่ก็มีคุยๆกันอยู่บ้างเวลาที่แม่ทะเลาะกับพ่อจนร้องไห้แล้วล็อกห้องไม่ยอมคุยกับเรา เราก็เลยขอให้พี่สาวช่วยคุยกับแม่เพราะพี่สนิทกับแม่ที่สุดในบ้าน เรามองว่าพี่เราเป็นคนที่เก่งมากๆตอนอายุเท่าเรามีหลายอย่างที่พี่ทำได้แต่เราทำไม่ได้เช่น ขับมอเตอร์ไซค์ เข้ากับคนง่ายพูดเก่งชวนคุยเก่งแต่เราเป็นคนคุยกับคนไม่เก่งถ้าเลือกได้ก็ไม่ค่อยอยากคุยกับคนอื่นเท่าไหร่จนมันดูเสียมารยาทในสายตาคนในครอบครัวเพราะเราไม่คุยกับคนอื่นเลยมีแค่สวัสดีตอนเจอหน้ากันแต่เราไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทนะคะเราแค่ไม่รู้ว่าต้องชวนคุยยังไง เราถูกทุกคนกดดันเรื่องการเรียนมาตั้งแต่เด็กค่ะพอมีน้องที่ไม่ค่อยปกติมันก็เริ่มมากกว่าเดิมเรื่อยๆแม่หวังให้เราไปเป็นหมอจะได้มีเงินเยอะๆตอนนี้เราเรียนอยู่โรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราชทุกคนต้องการให้เราได้เกรด4ทุกวิชาเราก็ทำได้มาตลอดแต่พอขึ้นม.1มาทุกอย่างมันยากขึ้นมาก ทั้ง2เทอมวิชาคณิตศาสตร์เราได้เกรด3.5แม่กับพ่อก็เลยชอบพูดอยู่บ่อยๆว่าเราไม่ตั้งใจเรียนเหมือนเดิมเราแค่อยากให้แม่กับพ่อเข้าใจเราว่าเราไม่ถนัดคณิตศาสตร์จริงๆ บางทีเราก็สงสัยว่าทำไมถึงมีแค่เราที่โดนว่าเรื่องเกรดน้องเราได้เกรด1เกรด2พ่อกับแม่ยังไม่เคยว่าอะไรเลย เราไม่ได้หวังให้ครอบครัวเลิกทะเลาะกันนะคะเราเข้าใจว่าอยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีเรื่องผิดใจกันเป็นปกติแค่อยากให้มันน้อยลงกว่านี้แล้วก็เข้าใจกันมากขึ้นหน่อยแค่นิดเดียวก็ยังดีค่ะเพราะเรารู้สึกไม่ดีจริงๆควรทำยังไงดีคะ