สวัสดีค่ะ เราชื่อเชียร์ค่ะ อายุ21ปี เราเกิดที่ จ.นครศรีธรรมราช ปัจจุบันเราทำงานที่ จ.สระบุรี
เรามาอยู่นี่จะเข้าปีที่3แล้วค่ะ เราทำร้านเสริมสวยกับน้าสาวเรา น้าเราเปิดร้านฐานลูกค้าเยอะมากๆ รายได้ดีเขาเลยชวนมาอยู่ด้วย ในความที่ตอนนั่นว่างก็เลยลองมา ทำมาได้สักพักใหญ่ เราเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เราทำมันไม่ตรงสาย ง่ายๆคือใจเราไม่ได้ตรงนี้ เราไม่ละเอียดไม่เรียบร้อยพอ เราเป็นคนคิดมากนะแต่เราเป็นคนไม่พูด เราโดนน้าด่าเกือบจะทุกวัน ว่าทำงานไม่เรียบร้อยไม่สนใจไม่ใส่ใจไม่เก่งสักที บางทีเราตั้งใจเราพยายามทำ แต่มันก็ได้แค่นี้ เพราะใจเราไม่ได้ ยิ่งบวกกับเรามีความกดดัน เรามาอยู่นี่2ปีกว่า เราก็ยืดผมได้ตั้งแต่ปีแรก ถึงเราไม่เก่งแต่เราก็ขยันมาทำงาน เปิดร้านทุกวัน ไม่ค่อยหยุดงาน ไปไหนก็ไม่ค่อยได้ไป ยิ่งเทศกาลทุกเทศกาลเราทำงานไม่ได้หยุด บางทีก็เหนื่อย ท้อ ร้องไห้บ่อย ใจเรามันไม่ได้ เราคุยดับแม่ แม่ไม่เห็นด้วยที่จะออก ไม่มีใครเข้าใจเรา เราต้องทนทำแบบนี้ไปจริงๆหรอ แม่ให้เหตุผลที่ว่าไม่อยากให้อายคนอื่น ว่าทำไม่ได้ อยากให้เราทำตรงนี้เพราะมันสบาย เรารู้ว่ามันสบายจริงๆเงินดี แต่คือเราไม่ชอบเลย เราคุยกับอม่หลายครั้งมาก แต่ทุกครั้งที่คุยกันคือทะเลาะกันตลอด แม่ร้องไห้เราร้องไห้ ดราม่าโน่นนี่นั่น เราท้อมาก รู้ว่าแม่อยากให้ได้ดี แต่คือเราต้องทนทำแบบนี้ใช่มั้ย? มันมีความรู้สึกว่าทำไปวันนึงๆให้ผ่านๆ ไม่อยากเรียนรู้ไรอีก แบบพอ ทำแค่นี้ (ปล.เราลูกสาวคนเดียวพ่อแม่แยกทาง) เราอยากเป็นทหาร จะไปสอบแม่ก็ไม่ให้ไป เราชอบศิลปะอยากลองไปเรียนสักแม่ก็ห้าม เราอยากเรียน กศน.ต่อ เพื่อเพิ่มวุฒิไปหางานแม่ก็ด่า คือในหัวแม่ตอนนี้ก็คือ ทำผมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราเป็นโรคเครียดบางทีก็อาการคล้ายๆซึมเศร้า เราไม่มีกำลังใจเดินต่อไปเลย เราควรทำไงดี เป็นทุกข์มาก เหมือนตัวเองไร้ค่า ยิ่งน้าด่าความรู้สึกยิ่งแย่ยิ่งแม่ด่าความรู้สึกยิ่งลบ
#ขอโทษที่พิมพ์ยาวนะคะ #อยากมีเพื่อนคุยหลังไมล์ #เราเงียบอ้างว้างมาก 😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭
คิดไม่ออกเลยค่ะ ควรทำตามใจตัวเองหรือทำเพื่อความสบายใจของคนในบ้าน
เรามาอยู่นี่จะเข้าปีที่3แล้วค่ะ เราทำร้านเสริมสวยกับน้าสาวเรา น้าเราเปิดร้านฐานลูกค้าเยอะมากๆ รายได้ดีเขาเลยชวนมาอยู่ด้วย ในความที่ตอนนั่นว่างก็เลยลองมา ทำมาได้สักพักใหญ่ เราเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เราทำมันไม่ตรงสาย ง่ายๆคือใจเราไม่ได้ตรงนี้ เราไม่ละเอียดไม่เรียบร้อยพอ เราเป็นคนคิดมากนะแต่เราเป็นคนไม่พูด เราโดนน้าด่าเกือบจะทุกวัน ว่าทำงานไม่เรียบร้อยไม่สนใจไม่ใส่ใจไม่เก่งสักที บางทีเราตั้งใจเราพยายามทำ แต่มันก็ได้แค่นี้ เพราะใจเราไม่ได้ ยิ่งบวกกับเรามีความกดดัน เรามาอยู่นี่2ปีกว่า เราก็ยืดผมได้ตั้งแต่ปีแรก ถึงเราไม่เก่งแต่เราก็ขยันมาทำงาน เปิดร้านทุกวัน ไม่ค่อยหยุดงาน ไปไหนก็ไม่ค่อยได้ไป ยิ่งเทศกาลทุกเทศกาลเราทำงานไม่ได้หยุด บางทีก็เหนื่อย ท้อ ร้องไห้บ่อย ใจเรามันไม่ได้ เราคุยดับแม่ แม่ไม่เห็นด้วยที่จะออก ไม่มีใครเข้าใจเรา เราต้องทนทำแบบนี้ไปจริงๆหรอ แม่ให้เหตุผลที่ว่าไม่อยากให้อายคนอื่น ว่าทำไม่ได้ อยากให้เราทำตรงนี้เพราะมันสบาย เรารู้ว่ามันสบายจริงๆเงินดี แต่คือเราไม่ชอบเลย เราคุยกับอม่หลายครั้งมาก แต่ทุกครั้งที่คุยกันคือทะเลาะกันตลอด แม่ร้องไห้เราร้องไห้ ดราม่าโน่นนี่นั่น เราท้อมาก รู้ว่าแม่อยากให้ได้ดี แต่คือเราต้องทนทำแบบนี้ใช่มั้ย? มันมีความรู้สึกว่าทำไปวันนึงๆให้ผ่านๆ ไม่อยากเรียนรู้ไรอีก แบบพอ ทำแค่นี้ (ปล.เราลูกสาวคนเดียวพ่อแม่แยกทาง) เราอยากเป็นทหาร จะไปสอบแม่ก็ไม่ให้ไป เราชอบศิลปะอยากลองไปเรียนสักแม่ก็ห้าม เราอยากเรียน กศน.ต่อ เพื่อเพิ่มวุฒิไปหางานแม่ก็ด่า คือในหัวแม่ตอนนี้ก็คือ ทำผมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราเป็นโรคเครียดบางทีก็อาการคล้ายๆซึมเศร้า เราไม่มีกำลังใจเดินต่อไปเลย เราควรทำไงดี เป็นทุกข์มาก เหมือนตัวเองไร้ค่า ยิ่งน้าด่าความรู้สึกยิ่งแย่ยิ่งแม่ด่าความรู้สึกยิ่งลบ
#ขอโทษที่พิมพ์ยาวนะคะ #อยากมีเพื่อนคุยหลังไมล์ #เราเงียบอ้างว้างมาก 😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭