สวัสดีค่ะ วันนี้ดิฉันมีเรื่องทุกข์ใจแบบไม่มีที่พึ่งไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร ถ้าผิดห้องก็ขออภัยด้วยนะคะ
เรื่องราวมันมีอยู่ว่า อย่างที่ทราบกันดีว่าเศรษฐกิจช่วงนี้เป็นอย่างไร ดินฉันคือหนึ่งในคนตกงานเหล่านั้นใช่ค่ะดิฉันถูกเลิกจ้างโดยไม่ได้อะไรติดตัวออกมาเลย เนื่องจากเป็นพนักงานรายวันยังไม่ผาานประเมินงาน ก่อนหน้านี้คือสิ้นเดือนมีนา ดิฉันประสบอุบัติเหตุ รถมอเตอร์ไซต์ล้มทำให้ต้องหยุดงานไป2อาทิตย์เต็ม ซึ่งเราหยุดเราก็ไม่ได้ตังถูกมั้ยคะ แล้ววันนี้ ดิฉันไปทำงาน ยื่นใบลาตามระเบียบ แต่ผลดันออกมาว่าดิฉันไม่สามารถทำงานต่อได้ จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม สรุปคือดิฉันต้องออกจากงาน แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ ตอนนี้ดิฉันตั้งครรภ์ได้17วีค เมื่อไม่มีงานก็ไม่มีเงิน ถามถึงพ่อของลูก เลิกกันตั้งแต่รู้ว่าท้องแล้วค่ะ ตอนนี้ดิฉันเครียดไร้ทางออกกลับบ้านไม่ได้ แม่รับไม่ได้ที่ท้องไม่มีพ่อกลับไปแม่สั่งเด็ดขาดถึงจะพยายามอ้อนวอนให้ตาย ขอร้องนะคะอย่าเพิ่งตอกย้ำเลยว่าทำไมปล่ิยให้ท้องตอนแรกมันไม่ใช่แบบนี้ค่ะมันดีกว่านี้ มีแต่คนบอกสู้ๆ แต่มันสู้ไม่ไหวแล้ว หนูเหนื่อย หนูท้อ หนูไม่มีแรงไม่มีกำลังใจอยากสู้ต่อแล้ว ต่อหน้าคนอื่นหนูยิ้มหนูหัวเราะ แต่อยู่คนเดียวหนูคิดสั้นแค่ไหน หนูต้องสู้ยังไง ต่อเดินต่อยังไง จะยืมเงินใครตอนนี้ใครเค้าจะอยากช่วย หนูเหมือนตัวคนเดียว แม่มีค่ะแต่อย่างที่บอก อย่างว่าหนูไมได้โตมากะแม่ หนูไม่สนิทกะแม่เหมือนลูกคนอื่น หนูส่งตัวเองเรียน หนูหาเงินเองจนถึงตอนนี้ แต่พอหนูมาเจอเหตุการแบบนี้หนูไปไม่ไหวแล้วค่ะ หนูสงสารลูกในท้องหนู ทุกอย่างมันผิดที่หนูคนเดียว หนูท้อค่ะ หนูเหนื่อย ย้อนกลับไปปีที่แล้วหนูเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรง หนูรักษาตัวเองมาตลอด แต่ตอนนี้หนูไม่ไหวกับปัญหา ภาระ ที่หนูต้องเจอ